FEN EĞİTİMİNDE İNFORMAL UYGULAMALAR (OYUN KULÜBÜ) Projeyi yürüten: NEŞE GÖNÜL Proje Danışmanı: Yrd. Doç. Dr. M. HANDAN GÜNEŞ

GİRİŞ İnformal eğitim; ‘bünyesinde uzmanları ve/veya eğitimcileri barındıran ve bu kişilerin sayesinde bireyleri motive edip, olaylar ve durumlar (özellikle problemler) karşısında düşünmelerini sağlayan sivil toplum örgütleri, halk eğitim merkezleri, enstitüler, gençlik ve oyun kulüpleri, müze, hayvanat bahçesi, botanik bahçesi, aqua park, oyun sahaları, medya, plaj, stadyum veya hastane gibi hayatın devam ettiği yerlerde olan öğrenmeler’ şeklinde tanımlanmaktadır (Henze, 1992; Shotton, 1993; Griffin, 1994; McGivney, 1999; Anderson, Lucas ve Ginns, 2003).

İnformal eğitimi, bazı eğitimciler hayat boyu öğrenme, bazıları ise bireyler tarafından kontrol edilen öğrenme projeleri olarak tanımlamıştır (Griffin,1994; Aslan, 2003; Türkmen 2010). Yapılan araştırmalar ışığında etkili bir informal fen eğitiminin bireyler üzerinde pozitif etkiler gösterdiği ispatlanmıştır (Wolins, Jensen, ve Ulzheimer, 1992; Anderson, Lucas ve Ginns, 2003; Ash, 2003; Griffin, 2004).

PROJENİN AMACI Fen ve teknoloji dersi ünitelerinin anlaşılmasında informal uygulamaların(oyun kulübü) etkisinin incelenmesi amaçlanmıştır.

PROJENİN YÖNTEMİ Bu araştırmada informal eğitimin uygulandığı deney grubu ve sadece geleneksel yöntemin kullanıldığı kontrol grubu bulunmaktadır. Her iki gruba da araştırmanın başlangıcında ve sonunda ‘Fen ve Teknoloji Dersine Yönelik Başarı Testi (FYBT)’ uygulanmıştır. Ayrıca deney grubundaki öğrencilere, uygulama sonundaki görüşlerini almak için görüşme formu kullanılmıştır. Deney grubu velilerine de görüşme formu uygulanmıştır.

Araştırmanın Deneysel Deseni: Gruplar Ön test Uygulanan yöntem Son test Deney Grubu FYBT Çevreye Yönelik Tutum Ölçeği (ÇYTÖ) Fen ve Teknoloji Dersine Yönelik Tutum Ölçeği (FYTÖ) Geleneksel yöntem ve oyun kulübü(öğrenciler hafta içi iki gün hafta sonları yarım gün oyun kulübüne gitmişlerdir). ÇYTÖ FYTÖ Öğrenci görüşme formu Veli görüşme formu Kontrol Grubu Geleneksel yöntem

OYUN KULÜBÜ Oyun kulübü okul dışı bir yerde seçildi. İki katlı bir yer kiralandı. Birinci katı bilgisayarla ilgili oyunlar ve belgesel izlemek için, ikinci kat ise posterler ve oyunlar için kullanıldı.

Oyun kulübü kendi hazırladığımız posterlerle süslendi Oyun kulübü kendi hazırladığımız posterlerle süslendi. Günlük hayatta öğrencilerin en beğendikleri oyunlar tespit edildi ve bu oyunlar fen ve teknoloji dersine uyarlandı. Oyunlar sınıf konularına ve öğrenci seviyelerine uygun bir şekle getirildi.

Oyunlarımızdan bazıları; Tombala

Yap boz oyunu;

Çarkı çevir oyunu;

Vitaminler nerede bulunur oyunu, bil doğruyu al puanı oyunu, bilgi küpü, kendi ekosistemini oluştur ve DNA labirenti oyunu;

Bazı yarışmaları (Çarkıfelek ve Canlı Para) Fen ve teknoloji dersine uyarladık.

Oyun kulübünde belgeseller izlendi.

Oyun kulübü bahçesinde de oyunlar oynandı Oyun kulübü bahçesinde de oyunlar oynandı. Kulüp olarak tabiatı koruma alanına gezi düzenledik. Farklı ekosistemleri yerinde inceledik.

SONUÇ VE BULGULAR Tüm verilerimiz SPSS programında analiz edilmiştir. Analiz sonuçlarımızda anlamlı bir fark ortaya çıkmıştır . Öğrencilerimiz bu uygulama sonucunda fen dersine ve çevreye karşı olumlu tutum geliştirmişlerdir. Öğrencilerimizin fen derslerindeki başarıları artmıştır. Öğrencilerimiz fen ve teknoloji oyun kulübünün tüm derslerde de olmasını istediklerini görüş formunda belirtmişlerdir. Velilerimizde bu uygulamadan memnun kaldıklarını ve evde çocuklarından sürekli fen dersiyle ilgili sözler duyduklarını ifade etmişlerdir.

Bizlerin temel hedefi kalıcı öğrenmeleri gerçekleştirmek, problem durumunda çözüm üretebilen bireyler yetiştirmektir. Bu yüzden eğitim sistemimizde informal uygulamalara daha çok yer vermeli ve hayat boyu öğrenmeyi eğlenceli hale getirmeliyiz. Bizlerde bulunduğumuz okulların çevrelerine oyun kulüpleri kurup öğrencilerimizi bu kulüplere yönlendirebiliriz. Böylece tüm derslerde kalıcı öğrenmenin gerçekleşmesinde katkımız olur.

TEŞEKKÜRLER

KAYNAKLAR Anderson, D., ve Lucas, K. B., ve Ginns. I. S. (2003). Theoretical perspectives on learning in an informal setting. Journal of Research in Science Teaching 40 (2): 177–199 Ash,D. (2003). Dialogic inquiry in life science conversations of family groups in a museum. Journal of Research in Science Teaching, 40(2), 138-162. Aslan, K. (2003). Öğretmenlik Mesleğine Giriş. Temel Kavramlar. İzmir, Ege Üniversitesi. Griffin, J. (1994). Learning to learn in informal science settings. Research in Science Education, 24, 121–128. Griffin, J. (2004). Research on Students and Museums: Looking More Closely at the Students in School Groups. Science Education, 88 (1), S59– S70. Henze, R. (1992) Informal Teaching and Learning. A study of everyday cognition in a Greek community, Hillsdale, N. J.: Lawrence Erlbaum Associates. McGivney, V. (1999) Informal learning in the community: a trigger for change and development. (Leicester: NIACE). Shotton, J. (1993). No Master High of Low. Libertarian education and schooling 1890 - 1990, Bristol: Libertarian Education. Türkmen,H.(2010). İnformal (sınıf dışı) Fen Bilgisi Eğitimine Tarihsel Bakış ve Eğitimimize Entegrasyonu. Çukurova Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi. Cilt:03 No:39 Syf:46-59. Wolins, Li, S., Nn. Jensen ve Ulzheimer (1992). Children’s memories of museum field trips: qualitative study. Journal of Museum Education 17(2), 17-27.