Behçet Gündüz izmir

Hz Muhammed sosyal bir ahlak sahibidir. İnsanlarla devamlı içli-dışlı olmuştur. Topluma yön veren bir kişi ve resul olarak, toplumun dışında değil devamlı şekilde içinde yer almıştır. Bu nedenle toplumsal ve ahlaki doğruları yakından kontrol ve teşvik, yanlışları ise yerinde îkaz ve ıslah (düzeltme) fırsatını devamlı elinde bulundurmuştur.

İstişareyi (danışmayı) sever ve bunu prensip edinirdi. Kendisi ashabından daha iyisini bildiği halde onlara sorar,fikir görüşlerini dikkate alırdı. Resulullah as bu yönüyle düşünceye ve düşünene saygıya dikkat çekmiş, dayanışma ve başarmanın özündeki “ ““ “danışmaya” önem vermiştir.

Kavgayı sevmez ve savaşı tercih etmezdi. Fakat barış için tüm yollar tıkanıp savaş bir zorunluluk haline Geldiğinde asla yılgınlık göstermemiş ve korku taşımamıştır.

Yemede, içmede ve giyinmede daima temizlik, ve sadeliğe özen göstermiş, az ile yetinmeyi ve kanaatkâr olmayı prensip edinmiştir.

Kendi geçimini bizzat kendisi temin etmiştir. Nüfûz ve sıfatını kullanarak birilerinin üstünden geçinmemiş, Çalışarak ve özellikle ticaret yaparak rızkını kazanmıştır.

İslamı tebliğ (anlatma ve aktarma) konusunda özel bir sınıf ve kesime değil umûma hitap etmiş, davetinin kapılarını herkese açık tutmuştur.

Bir cehalet ve ilkellik adeti olan kan davası gütmemiş, bu tür kavga ve savaşların bitirilmesi ve topluma sulh ve sukûn hakim olması için Tüm uğraşıları vermiştir.

Yaşadığı çağda toplumsal bir hastalık olan ; sülalecilik, Kabilecilik ve ırkçılığı reddetmiş, insanların doğuştan getirdiği özelliklerle değil, inanç, ahlak, takvâ vb erdemli davranışlarla değer kazanacağı hususunu hakim kılmaya çalışmıştır.

Konuşmalarında süslü ve kapalı anlatımlardan kaçınmış az sözle çok manayı ifade eden sade bir yöntem kullanmış bu nedenle hadis-i şerifleri O’nu duyan ve dinleyen herkes tarafından kısa sürede ezberlenmiş bu sayede günümüz nesillerine de on binlerce sözüyle ışık tutmuştur

Her nevi kazancın ve rızkın helal ve temiz yollardan temin edilmesi İçin çalışmış, müslümanların kirli ve şaibeli geçim yollarından uzak durması İçin özen göstermiştir.

Her türlü cehalet zincirinin kırılması, İnsanların önyargı ve saplantılardan, karanlık düşüncelerden kurtulması İçin her fırsatta ilim öğretmiş ve toplumu kademe kademe ileriye götürmüştür. Bedir savaşından sonra okuma yazma bilen her bir esirin on çocuğa okuma yazma öğretmesi karşılında serbest bırakılması, Medinede mescid-i nebi içinde sayıları her gün artan ve ileriki yıllarda islamı geniş coğrafyalara taşıyan ilim sevdalısı yüzlerce müslümana (ashab-ı suffeye) devamlı surette eğitim ve öğretim vermesi O’nun aydınlık mücadelesine birer delildir.

Affetmeyi ve bağışlamayı önce kendisi uygulamış ve müslümanları kin ve nefret denizinde boğulmaktan uzak tutmuş, ve yerinde bir hoşgörü medeniyeti tesis etmiştir.

Başkalarının sırlarını deşifre etmeye, “gizli ve kişiye özel” durumları ortaya dökmeye asla yeltenmemiştir.

Katıldığı tüm savaşlara aktif olarak komutanlık etmiş, Nimette ve külfette ashabıyla birlikte olmuştur.

Dünyevî değer taşıyan hiçbir makam, mal ve lükse asla meyletmemiştir. “Benim dünya ile alakam, yolunda giderken bir ağaca rastlayan, dinlenmek için O ağacın gölgesine sığınan, sonra yine yoluna devam eden bir yolcuya benzer” hadis-i şerifiyle bitecek olan güne değil, Doğacak güne taşınmanın mesajını vermiştir. Dilimizdeki “köprü üzerine ev kurulmaz” sözü O’nun bu anlayışını Gayet yerinde anlatır.

Her hangi bir hastalık veya felakete uğrayanları anında ziyaret eder, Ve her halükarda yardımcı ve alakadar olurdu.

Misafirlerine bizzat kendisi ikram eder ve mevcut imkanları ile Onları ağırlamak için samimi bir özen gösterirdi.

sohbet için ashabıyla oturduğu zaman, kendisine verilen üstün değere rağmen yer seçmemiş, boş ve uygun bulduğu bir yere oturmuş ve otururken de kimseye karşı ayaklarını uzatmamıştır. O bu haliyle çevresine her zaman “ ““ “içimizden birisi” mesajını vermiş ve hak ettiği saygınlığı kazanmıştır.

Tarihin ve yaşadığı çağın en büyük insan ayrımcılığı olan “kölelik” hal ve kavramının, kaldırılması ve “ ““ “insanların insan olma Özgürlüğü” nün tanınması O’nun en çok mücadele ettiği yönlerden biri olmuştur. Bu nedenle O’nun çağında sayısız çoklukta köleler özgürlüğe kavuşmuş ve bir çoğu da islam ile şereflenmiştir.

İstisnasız tüm vakitlerini intizamla ve itinayla kullanmış, israf etmemiştir. İş ve ibadet dengesi içerisinde Her saatin değerini vermiş ve asla boşa geçen hiçbir günü olmamıştır. Sağlık ve boş vakit gibi iki nimetin insanlar tarafından göz ardı edildiğini dile getirip aktif olmaya dikkat çekmiştir.

Hz Muhammed as inancını aktarma ve anlatma görevinde Başta yakın çevresi olmak üzere başkalarına karşı kesinlikle Baskı ve zorlama yöntemi kullanmamıştır. insanlar O’nu; bir insan ve nebî olarak, kendi irade ve istekleriyle sevmişler, O’nun şahsı ve dini uğrunda can ve mal fedakarlığına Varacak Ölçüde kendi nefislerinden, aile ve sevdiklerinden önde ve üstün tutmuşlardır.