15.03.2010.

Rahman ve Rahim Olan Allah’ın Adıyla
HİCRET

Hicret ve Medinede İslam Toplumunun Oluşumu
*Rabbim! Benim girdiğim her yere doğruluk ve dürüstlükle girmemi, çıktığım her yerden doğruluk ve dürüstlükle çıkmamı sağla; ve yüce katından beni (bu hususta başarılı) kılacak etkin bir güçle destekle* İsra 80

Hicret (20 Eylül 622) Sözlükte Terketmek, Ayrılmak, Bir yeri terk ederek başka bir yere göç etmek anlamına gelir.

Hicret (20 Eylül 622) Istılahta ise, Özel olarak Hz. Peygamber'in ve Mekkeli Müslümanların Medine'ye göçünü, genelde ise, gayr-i müslim bir ülkeden İslâm ülkesine göç etmeyi ifade eder.

İmkanların tükendiği bir yerden, imkanların üretilebileceği bir yere göç etmeyi ifade eder. İmanın gereklerinin yerine getirilemediği bir yerden, imanın gereklerini yerine getirilebilecek bir yere göçü ifade etmektedir.

İkinci Akabe Bîatı'ndan sonra Rebîülevvel ayına doğru Mekke’de; Hz. Peygamber, Hz. Ebû Bekir, Bunların aileleri, Hz. Ali ve Hapse atılma, Hastalık ve güçsüzlük gibi nedenlerle hicret etmeye imkan bulamayan birkaç kişiden başka Müslüman kalmamıştı.

Hz. Ebû Bekir çok kere Hz. Peygamber'den hicret için izin istemiş; ancak "Acele etme; belki Allah sana bir arkadaş verir" karşılığını almıştı. Hz. Ebû Bekir, o arkadaşın Allah’ın Rasulü olmasını arzu ediyordu.

Mekke müşrikleri İslâm’ın Medine’de yayılmasından ve Müslümanların oraya hicret etmesinden rahatsız oluyorlardı. Müşrikler için Müslümanların Mekke’yi terk etmeleri yeterli değildi. Bilakis bu gelişme, endişelerini daha da artırmıştı. Hz. Muhammed (s.a.s.)’in de hicret edeceğini tahmin ediyorlardı ve bunun gerçekleşmesinden korkuyorlardı.

Çünkü müşrikler, İslâmiyet'in Medine'de güçlenmesinden korkuyorlardı. Hz. Muhammed (s.a.s.) de hicret eder ve İslâm orada güçlenirse, böyle bir gelişme Mekkeliler için siyâsî ve ekonomik açıdan tehlike arzederdi. Medine, Mekke’yi Suriye’ye bağlayan kervan yolu üzerinde yer aldığından, Kureyş'in ticârî hayatı ve her şeyden önce Mekke’nin dış güvenliği tehlikeye girmiş olurdu.

ÜRDÜN IRAK İRAN MISIR SAUDİ ARABİSTAN SUDAN UMMAN ERİTRE YEMEN
Birleşik Arap Emirlikleri SAUDİ ARABİSTAN SUDAN UMMAN ERİTRE (HABEŞİSTAN) YEMEN

Bütün bunlar Kureyş müşriklerini derin derin düşündürüyordu. Oysa henüz fırsat ellerinden kaçmış da değildi. Hz. Muhammed (s.a.s.) hâlâ aralarında idi. Onu ortadan kaldırırlarsa tehlikeyi (!) önleyebilirlerdi. Bunu düşünüyorlardı; fakat Benî Hâşim’den çekiniyorlardı. Çünkü onu öldürürlerse, Benî Hâşim kan davasına kalkışır,

Sürekli çözüm (!) arayışı içinde bulunan müşriklerin ileri gelenleri gerekli önlemleri almak üzere Dârünnedve’de toplandılar ve konuyu tartıştılar. Gündem kendileri için çok önemli olduğundan, Hâşimoğullarından Ebû Leheb dışında hiç kimseyi ve güvenmedikleri kişileri içeriye almadılar

Abduşşems oğullarından: 1. Utbe b. Rebia, 2. Şeybe b. Rebia, 3. Ebu Süfyan Sahr b. Harb Nevfel b. Abdi Menaf oğullarından: 4. Tuaym b. Adiyy, 5. Cübeyr b. Mut'im (veya Habib b. Mufim), 6. Haris b. Âmir b. Nevfel.

Abduddar b. Kusayy oğullarından: 7. Nadr b. Haris Esed b. Abduluzzâ oğullarından: 8. Ebu'l-Bahterî b. Hişam, 9. Zem'a b. Esved, b. Muttalib (veya Rebia b. Esved) 10. Hakîm b. Hizam.

Mahzum oğullarından: 11. Ebu Cehil Amr b. Hişam. Sehm oğullarından: 12. Nübeyh b. Haccac, 13. Münebbih b. Haccac. Cumah oğullarından: 14. Ümeyye b. Halef.

Toplantıda başlıca üç görüş üzerinde duruldu: Birincisi, (Ebul-Bahteri veya Hişam b. Amr görüşü) Hz. Muhammed (s.a.s.)’i hapse atıp zincire vurmak ve ölünceye kadar burada tutmak. Fakat Müslümanların gelip onu kurtarabileceği ihtimali göz önüne alınarak bu fikir beğenilmedi.

İkincisi, (Ebul-Bahteri veya Ebul Esved Rebia b. Amr görüşü) Onu Mekke’den sürmek ve bir daha buraya sokmamak. Sürgün edildiği yerde bir çevre oluşturarak Mekke’yi ele geçireceği düşüncesiyle bunun üzerinde de durulmayıp bir başka görüşe geçilmesi istendi.

Üçüncü olarak; (Ebu Cehil Görüşü) Ebû Cehil bir teklif ortaya attı. Buna göre her kabileden birer tane güçlü kuvvetli genç seçilip ellerine keskin birer kılıç alarak, tek kişinin vuruşu gibi hep birlikte Hz. Muhammed (s.a.s.)’in üzerine saldıracaklar ve onu öldüreceklerdi.

O zaman Hâşimoğulları tüm kabilelere karşı kan davasına kalkışamayacaklar ve diyete razı olmak zorunda kalacaklardı. Diyeti bütün kabileler ortaklaşa ödeyecekti. Bu teklif oybirliği ile kabul edilerek uygulanmasına karar verildi

Bu planı yaparken bir şeyi unuttular. Allah’ı. Allah’ı hesaba katmadan bir plan yaptılar. Allah yokmuş gibi düşündüler. Allah duymuyormuş gibi konuştular. Allah haberi yokmuş gibi plan yaptılar. Oysa Allah onları görüyor ve duyuyordu.

Daha sonra Allah bu durumu Rasulüne şu şekilde bildiriyorudu. “Hani bir zaman inkârda direnenler senin önünü kesmek, öldürmek ya da sürgün etmek için sana tuzaklar kuruyorlardı. Nitekim onlar hep tuzak kurmuşlar, Allah da onların tuzağını sürekli boşa çıkarmıştır; zira Allah tuzakları boşa çıkaranların en hayırlısıdır (Enfal 30)

Müşriklerin almış olduğu karardan sonra Cebrâil, Hz. Peygamber’e gelerek Allah Teâlâ’nın hicret için kendisine izin verdiğini bildirdi. Kureyş'in suikast teşebbüsüne dair karar aldıklarını komşularından duyup Hz. Peygamber’e haber veren kişinin, Abdülmuttalib’in kardeşinin kızı Rukayka bint Sayfiy olduğu da kaydedilir.

Peygamberimiz durumdan haberdar olur olmaz derhal Medine'ye hicret etmeye karar verdi.

Bir öğle vakti Hz. Ebû Bekir’in evine gitti. Hz. Peygamber, Hz. Ebû Bekir’in evine sabah ve akşam saatlerinde uğrardı. Bu defa alışık olmadığı bir saatte ziyaret edişinden önemli bir konuda görüşmek için geldiği anlaşılıyordu. Hz. Peygamber, Allah'ın kendisine hicret için izin verdiğini bildirdi.

Hz. Ebû Bekir beraber yolculuk yapıp yapmayacaklarını sordu. "Evet" cevabını alınca sevincinden ağladı. Uzun süreden beri beslediği develerden birisini Hz. Peygamber’in emrine tahsis ettiğini bildirdi. Hz. Peygamber ise deveyi ancak parasını ödemek suretiyle kabul edebileceğini söyledi ve bu develerden birisini aldı. "Kasvâ" adlı deve budur

Hz. Ebû Bekir’in kızları Esmâ ve Âişe yolculuk için azık hazırladılar. “Hz. Peygamber ve Hz. Ebû Bekir, yol kılavuzluğu ile ünlü Abdullah b. Üreykıt adlı kişiyi kılavuz olarak kiraladılar. Hz. Ebû Bekir kılavuza develeri teslim etti. Üç gün sonra Sevr Dağı'nın eteğinde buluşmak üzere sözleştiler.

Abdullah b. Üreykıt Henüz İslâm’ı kabul etmemişti, Ama maharetli bir kılavuz olmasının yanında güvenilir bir kimseydi.

Hz. Peygamber hemen evine döndü. Üzerinde bulunan emanetleri Hz. Ali’ye bırakarak sahiplerine vermesini ve peşlerinden gelmesini söyledi. Müşrikleri yanıltmak için gece kendi yatağında onun yatmasını istedi.

Gece yarısı Hz. Ebû Bekir’in evine gitti. Her ikisi de gece vakti evin arka kapısından çıkıp, yaya olarak Mekke’nin beş kilometre güneybatısında bulunan Sevr Dağı'ndaki gizlenmeye elverişli mağaraya gittiler.

SEVR DAĞI – SEVR MAĞARASI 4. PEYGAMBERLİĞİN MEDİNE DÖNEMİ
4.1. Hicret Hz. Peygamber hemen evine döndü. Üzerinde bulunan emanetleri Hz. Ali’ye bırakarak sahiplerine vermesini ve peşlerinden gelmesini söyledi. Müşrikleri yanıltmak için gece kendi yatağında onun yatmasını istedi. Gece yarısı Hz. Ebû Bekir’in evine gitti. Her ikisi de gece vakti evin arka kapısından çıkıp, yaya olarak Mekke’nin beş kilometre güneybatısında bulunan Sevr Dağı'ndaki gizlenmeye elverişli mağaraya gittiler

SEVR DAĞI – SEVR MAĞARASI
4.1. Hicret

Medine, kuzeyde olduğu halde, güneye doğru gitmeleri hedef saşırtmak içindi. Mağarada üç gün üç gece kaldılar. Bu süre zarfında Hz. Ebû Bekir'in azatlısı Âmir b. Füheyre koyunları bu bölgede otlatarak mağaranın yakınına getiriyor, böylece taze süt içiyorlardı.

Hz. Ebû Bekir’in kızı Esmâ mağaraya yiyecek getiriyor, gündüzleri Mekke'de geçiren oğlu Abdullah da geceleri mağaraya gelerek şehirde olup bitenleri haber veriyordu. Abdullah sabaha yakın şehre giderken Âmir b. Füheyre de koyunları onun peşi sıra sürerek ayak izlerini ortadan kaldırıyordu. Müşriklerin sıkı takibi nedeniyle mağarada sıkıntılı anlar yaşandı.

Aralarında Ebû Cehil'in de bulunduğu bir grup, Hz. Ebû Bekir’in evine gelerek Esmâ'yı sorguya çekti. Esmâ, babasının nerede olduğunu bilmediğini söylemesi üzerine Ebû Cehil ona bir tokat vurdu ve küpelerini yere düşürdü. Müşrikler Hz. Ebû Bekir'i de evinde bulamayınca, Resûl-i Ekrem'in onunla birlikte gittiği kanaatına vardılar. Derhal Medine yolunu tuttular. Mekke’yi karış karış aradılar

Öte yandan Kureyşliler sabah olup Hz. Peygamber’in yatağında Hz. Ali’nin yattığını görünce hayal kırıklığına uğradılar; sûikastin başarısızlıkla sonuçlanması üzerine hiddetlendiler . Bu arada Resûl-i Ekrem'i öldüren veya esir eden kimseye yüz deve ödül vereceklerini Mekke'nin her tarafında ilan ettiler

Bir grup, izlerini takip ederek Sevr Dağı'na geldi ve Hz. Peygamber'in saklandığı mağaranın ağzına kadar vardı. Bunun üzerine Hz. Ebû Bekir endişelendi. Hz. Peygamber ona endişelenmemesini söyledi ve müşriklerin kendilerine zarar veremeyeceğini bildirdi.

Hz. Ebû Bekir olayı şöyle anlatır: “Bir ara başımı kaldırdığımda Kureyş casuslarının ayaklarını gördüm ve, “Yâ Resûlallah! Bunlar eğilip baksalar bizi görürler” dedim. Resûlüllah “Sus yâ Ebâ Bekir! İki yoldaş ki, Allah onların üçüncüsüdür, hiç endişe edilir mi"? buyurdu.

Allah’ı yoldaş olarak görecek kadar O’na yakın olmak. Eğer, Allah’a bu kadar yakınsanız, O’nun dostluğundan eminseniz, O’nu dost olarak kabul ettiyseniz, O’nun da sizi dost olarak kabul ettiğinden eminseniz korkmanıza gerek yok.

Kur’an-ı Kerim’de bu hususa işaret edilmektedir: “Muhammed’e yardım etmezseniz, bilin ki, inkar edenler onu Mekke’den çıkardıklarında mağarada bulunan iki kişiden biri olarak Allah ona yardım etmiştir. Arkadaşına “üzülme, Allah bizimle beraberdir” diyordu. Allah da ona güven vermiş, görmediğiniz askerlerle onu desteklemiş, inkar edenlerin sözünü alçaltmıştı”.(Tevbe 40)

Hz. Peygamber ve Hz. Ebû Bekir mağaraya girdikten sonra ve müşriklerin gelmesinden önce bir örümceğin mağaranın girişine ağ gerdiği ve bir güvercinin de yumurtlayıp kuluçkaya yattığı; bunu gören müşriklerin içeriye bakma ihtiyacı hissetmeden çekip gittikleri kaynaklarda kaydedilmektedir, ki bunların meydana gelmesi imkan dışı değildir.

Şu kadar var ki, Peygamberimiz yolculuğa çıkarken ne örümceği ve ne de güvercini hesaba katmıştı. O, tüm gerekli tedbirleri alarak yola çıkmıştı.

Mağarada geçirilen üçüncü günün sonunda Kılavuz, sözleşilen saatte develerle birlikte Sevr'e geldi. Resûl-i Ekrem, Hz. Ebû Bekir ve Âmir b. Füheyre, Abdullah b. Üreykıt’ın kılavuzluğunda Medine'ye doğru yola çıktılar. Kafile, tuzağa düşmemek için kervanların izlediği işlek yolu veya bilinen başka bir güzergâhı takip etmedi. Şayet işlek yollardan birini izleselerdi, Mekke'ye giden yolcular onları ihbar edebilirlerdi.

Bu sebepten, kılavuzun tercih ettiği yolu izlediler.
Bu yol, Mekke’nin güneyindeki Sevr'den başlar, Cidde’ye doğru kuzeybatı istikametinde bir müddet gidildikten sonra tekrar iç kısma döner

Mekke’nin kuzeyindeki Usfân’dan itibaren asıl yolla dört defa kesişir, yolun tam yarısında, Cuhfe mevkiinde esas yolun Kızıldeniz tarafına geçer ve bu istikamette Medine'ye ulaşır. Cuhfe’den sonra da artık Kureyş'in nüfuz bölgesinden çıkılmış olur.

Kafile Medine'ye doğru ilerlerken birkaç defa takibe uğrayıp sorguya çekilmek istendi. Fakat bu teşebbüsler başarısızlıkla sonuçlandı.

Sürâka b. Mâlik, Kureyş'in va’detmiş olduğu ödülden haberdar olmuştu. Hz. Peygamber ve arkadaşlarının kabilelerinin yakınından geçtiğini öğrenir öğrenmez silahlanarak atına bindi ve harekete geçti.

Resûl-i Ekrem ve arkadaşlarına yaklaşınca atının ayakları sürçtü. Tekrar toparlanarak atını mahmuzladı; bu defa atın ayakları kuma saplandı ve kendisi de yere düştü. Atını kendi çabasıyla kurtaramayıp olayda da fevkalade bir durum sezince eman diledi. Onun eman istemesi üzerine Hz. Peygamber ve arkadaşları durdular. Onu affettiler

Hz. Peygamber Sürâka’nın yaklaştığını görünce “Allah’ım onu düşür”! diye dua etmiş, atı kapaklanan Sürâka “Ey Allah’ın nebîsi! Ne dilersen emreyle” demiş, Resûlullah da “Sen geride dur, arkamızdan gelenleri bırakma” demiştir.

Sürâka verdiği bu sözü tuttu. Ayrıca kendisine bir emannâme verilmesini istedi. Hz. Peygamber de Âmir b. Füheyre’ye bir emannâme yazdırarak kendisine verdi. Daha sonraları Sürâka’nın hilesini öğrenen Ebû Cehil ona çok kızmış ve hakkında bir hicviye söylemiştir.

Daha sonra Medine'ye doğru yollarına devam ettiler. Cuhfe mevkiine vardıklarında, hicret yolunun ana kervan yoluyla kesiştiği noktada Hz. Peygamber, Mekke yolunu tanıdı ve oraya özlem duydu.

" (Resûlüm!) Kur'an'ı (okumayı, tebliğ etmeyi ve ona uymayı) sana farz kılan Allah, elbette seni yine dönülecek yere döndürecektir...". (Kasas 85) Bununla birlikte hicret yolculuğu esnasında kafileye misafirperverlik gösterenler de oldu ve hoş olaylar yaşandı.

Hz. Peygamber 12 Rebîülevvel 1/24 Eylül 622’de Medine'ye 3 km
Hz. Peygamber 12 Rebîülevvel 1/24 Eylül 622’de Medine'ye 3 km. kadar uzaklıkta bulunan Kubâ’ya ulaştı.

Kuba’da Evs kabilesinin bir kolu olan Avf b. Mâlikoğulları oturuyordu. Hz. Peygamber bunlardan Amr b. Avfoğullarına misafir oldu. Bu kabilenin reislerinden Külsûm b. Hidm, kendisini üç-on dört gün ağırladı. Bu süre zarfında Kubâ mescidi inşa edildi.

Mekke'de üç gün üç gece kaldıktan ve kendisine bırakılan emanetleri sahiplerine iade ettikten sonra yola çıkan Hz. Ali, Kuba’da Hz. Peygamber'le buluştu.

KUBA MESCİDİ

KBA MESCİDİ

KUBA MESCİDİ

Hz. Peygamber bir Cuma günü Kubâ’dan Medine'ye doğru hareket etti. Sâlim b. Avfoğullarının oturduğu Rânûnâ vadisinin ortasında arka arkaya iki hutbe okuyarak yüz kadar Müslümanın iştirakiyle Medine'de ilk Cuma namazını kıldırdı. Buradaki mescid bugün “Cuma Mescidi” olarak bilinir

CUMA MESCİDİ

Cuma Hutbesi; Peygamberimiz Aleyhisselam, bu Cuma günü, ayakta dikilerek ardarda irad ettiği hutbelerinde, Allah'a lâyık olduğu veçhile hamd ve senada bulunduktan sonra, şöyle buyurdu: "Ey insanlar! Kendiniz için, önden ahiret azığı olacak şeyler gönderiniz. Elbette, bilirsiniz ki; her biriniz ölecek ve davarını çobansız bırakacaktır!

Cuma Hutbesi; Sonra Rabbi ona; 'Sana Resûlüm gelip emirlerimi tebliğ etmedi mi? Ben sana mal verdim, ihsanda bulundum. Sen kendin için, âhiret azığı olarak ne gönderdin? buyuracak.

Cuma Hutbesi; O da, sağına soluna bakacak, hiçbir şey göremeyecek! Sonra önüne bakacak. Önünde de cehennemden başka bir şey göremeyecek! Öyle ise yarım hurma ile de olsa cehennemden kendisini korumaya gücü yeten kimse, hemen o hayır işlesin!

Cuma Hutbesi; Onu bulamayan da, güzel bir sözle kendisini korumaya çalışsın. Çünkü bir iyiliğe on mislinden yedi yüz misline kadar sevab verilir!

Cuma Hutbesi; Selam ve Allah'ın rahmet ve bereketleri üzerinize olsun!“ "Allah'a hamd olsun! Allah'a hamd eder ve O'ndan yardım dilerim. Nefislerimizin şerlerinden ve kötü amellerinden, Allah'a sığınırız.

Cuma Hutbesi; Allah'ın doğru yola ilettiğini hiç kimse saptıramaz! Saptırdığını da hiç kimse doğru yola iletemez! Şehadet ederim ki: Allah'tan başka hiçbir ilah yoktur! O, birdir; O'nun şerîki yoktur!

Cuma Hutbesi; Sözlerin en güzeli, Yüce Allah'ın Kitabıdır. Allah kimin kalbini Kur'ân'la süsler ve onu küfürden sonra İslâmiyete girdirir, o da Kur'ân'ı insanların sözlerine tercih ederse, işte o kimse felah bulmuş, kurtulmuştur. Doğrusu, Kitabullah sözlerin en güzeli, en belâgatlısıdır.

Cuma Hutbesi; Allah'ın sevdiğini seviniz! Allah'ı candan gönülden seviniz! Allah'ın kelamından, zikrinden usanmayınız!

Cuma Hutbesi; Allah'ın kelamından, kalbinize kasvet ve darlık gelmesin! Çünkü, Allah'ın kelamı, her şeyin üstününü ayırıp seçer, amellerin hayırlısını, kulların seçkinlerini, kıssaların iyisini zikreder. Helal ve haram olan her şeyi beyan eyler. Artık Allah'a ibadet ediniz ve O'na hiçbir şeyi ortak koşmayınız.

Cuma Hutbesi; O'ndan gereği gibi sakınınız. Dilinizle söylediğiniz güzel sözlerinizle Allah'ı tasdik ve ikrar ediniz. Allah'ın ihsan ettiği rahmetle aranızda sevişiniz. Muhakkak biliniz ki: Allah, ahdinin bozulmasına gazap eder. Selam olsun sizlere!"

Cuma Hutbesi; Allah insanlar üzerinde tasarruf eder. İnsanlar ise Allah üzerinde tasarruf edemezler. Allah en büyüktür. Büyük olan Allahtan başkasında kuvvet ve kudret yoktur." Peygamberimiz Aleyhisselam, Cuma namazını kıldıktan sonra, devesine bindi. Devenin yularını da devenin başına doladı.

Namazdan sonra kafile Medine'ye doğru yol alırken halk yolun iki tarafına dizilmiş sevinç gösterileri yapıyordu. Önünden geçilen kabilelerin temsilcileri Hz. Peygamber’i evlerine davet ediyorlardı.

Hazrec’in bir kolu olan Neccâroğullarının yurduna varıldı. Hz. Peygamber, devesinin kendi haline bırakılmasını istedi. Deve burada Benî Mâlik b. Neccar’dan Râfi' b. Amr'ın oğulları olan ve Muâz b. Afrâ'nın himayesinde bulunan Sehl ve Süheyl adlarındaki iki yetim çocuğa ait bir arsanın üzerinde çöktü.

Devenin çöktüğü yere evi en yakın olan Ebû Eyyûb el-Ensârî (Hâlid b. Zeyd), Hz. Peygamber’in eşyalarını alarak evine götürdü ve kendisini Mescid’in ve yanındaki odaların inşaatı tamamlanıncaya kadar yedi ay boyunca misafir etti. Esa'd b. Zürâre de Hz. Peygamber'e üzerinde yatması için bir sedîr (karyola) hediye etti.

Hicretten sonra Yesrib şehri "Medinetü'r-Resûl" veya "el-Medinetü'l- Münevvere" adını aldı.

Bu Hicret’te Hz. Peygamber’in şu özelliklerine şahit olunmuştur; İrade sahibi ve sabırlı olma, Allah’a sonsuz güven duyma, Ümitsizliğe kapılmama, Sükûneti muhafaza, Hoşgörü, bağışlama ve Cesaret,

Sıkıntılara göğüs germe, Fedakârlık, İslâm uğruna canını ve malını ortaya koyma, Dünyevî ilişkileri ve menfaatleri bir tarafa bırakarak kardeşliği ve Allah’ın rızasını düşünme, Verilen sözde durma ve Dostluk örneklerinden tabloları hem sahâbîlerin ve hem de Resûl-i Ekrem’in hicretinde görmek mümkündür. Bunlar her Müslüman için birer düsturdur.

Hicret, müslümanların tarihe bakışını etkilemiştir. Öneminden dolayı Hz. Ömer zamanında (17/638) takvim başı olarak kabul edilmiştir. Peygamberimiz hicret ettiğinde kamerî takvime göre elli üç yaşındaydı.

Hicret Medeniyeti Aslında, bütün bir yaratılmışlar alemi hicret halindedir. Vahyin sık kullandığı "tesbih" kavramı (Allah adına hareket etmek), bu hicretin maddi alemdeki ifadesi. Kainattaki hareket kanunları, aynı zamanda kevnî hicretin de kanunlarıdır.

Hicret Medeniyeti Ve yaratılmışlar aleminde hiç bir şey yoktur ki, hicrete koyulmamış olsun: "Her şey O'nu hamd ile tesbih halindedir; fakat siz bunun farkında olamayabilirsiniz." Gezegenler, yıldızlar, sistemler, galaksiler, evrenler hep hicret halinde...

Hicret Medeniyeti Sperma; eğer ona hicret yeteneği bahşedilmeseydi canlı hayat olmazdı. Döllenmiş yumurtanın anne karnındaki gelişimini ifade eden embriyolojik gelişim de hicret yasalarına bağlı. Meni'den nutfe'ye, nutfe'den 'alaka'ya, 'alaka'dan mudğa'ya... baştan sona ilahi mucizelerle dolu olan insanın hayat yürüyüşü böyle devam eder. Doğum da ölüm de bu müebbed muhacir olan insanın hicretinde iki aşamadan başka bir şey değildir

Hicret Medeniyeti Hz. Nuh'un hicreti suda oldu.
Tufan, tuğyan edenler için bir felaket, iman edenler için bir hicretti. Hz. İbrahim'in hicreti karada oldu. O Allah için diyarı terk etmenin, Allah’a yürümek olduğunu dile getirdi. Kur'an bunu ölümsüzleştirdi: (İbrahim) dedi ki: "Ben Rabbime doğru yürüyen bir muhacirim" (29:26).

Hicret Medeniyeti Kâbe, kabul olmuş bir hicretin nişanesiydi.
Hac ise, makbul bir hicretin provası. Nasıl ki Yesrib Hz. Muhammed'in Medine'si olduysa, Mekke de Hz. İbrahim ve İsmail'in Medine'si idi. İsmail'in annesi tarihe ve vahye adıyla değil sanıyla, yani eylemiyle geçti: Hicretin gelini Hacer...

Hicret Medeniyeti Hz. Yusuf hicrete çıksın diye atıldı kuyuya.
Denize bırakılan bebek Musa, aslında hayatın hicret olduğunu öğreten Rabbin insanlığa verdiği dersti. İnsanoğlu Hz. İsa, "Men ensârî ilallah: Allah'a giden yolda bana kim yardımcı olur?" (61:14) diye sorarken, aslında "hicretin tozlu yolunda bana kim yol arkadaşı olur?" demeye getiriyordu

Hicret Medeniyeti Ve sıra insanlık yükünü omuzlamak için yola çıkan büyük muhacirdeydi. Alemlere rahmet olmak için yola çıkarılanda. Hz. Peygamber'in miracını ölümsüzleştiren ayetlerin yer aldığı İsra suresinde, ilk defa doğduğu topraklardan çıkarılacağı ihbar ediliyordu (İsra:76). Bu mucizevi ihbar, bir başka ihbar ile müjdeye dönüşüyordu: "fakat senin ardından onlar da pek fazla kalamayacaklar"...

Hicret Medeniyeti Hicret;
Ne bir pes ediş, ne de bir küfürden kaçıştır. Zira karanlıktan kaçılmaz, İman nuruyla aydınlanınca, karanlık kendiliğinden kaçardı.

Hicret Medeniyeti Hicret;
Hicret, imkanların tükendiği yerden imkanların üretileceği yere intikal etmek idi. Allah Rasulü de öyle yaptı. İmkanların tükendiği Mekke’den, imkanları üreteceği Medine’ye değerlerini taşıdı……………………..

15.03.2010.

Benzer bir sunumlar

... konulu sunumlar: "15.03.2010."— Sunum transkripti:

Benzer bir sunumlar

Proje hakkında

Geri bildirim

Giriş

Sosyal ağ üzerinden giriş yapmak:

15.03.2010.

Benzer bir sunumlar

... konulu sunumlar: "15.03.2010."— Sunum transkripti:

Benzer bir sunumlar

Proje hakkında

Geri bildirim