1. Allah Sevgisi

Allah Resulü her türlü kötülüğün yaygın olduğu putperest bir toplumda dünyaya gelmiştir. Ancak o, peygamberlik öncesi hayatında da asla putlara tapmamış, Rabb’ini tanımış, sevmiş ve cahiliyenin tüm kötülüklerinden uzak kalmıştır.

Allah’ı en iyi tanıyan ve onu en çok seven insan kuşkusuz Peygamber Efendimizdir. Peygamber Efendimizin Allah sevgisi tüm sevgilerin üzerindedir

Peygamber Efendimiz, sevgilerin en güzeli, en temizi, en büyüğü ile Allah’ı severdi. Allah’ın adını andığında, ona olan sevgisinden kalbi titrer, heyecanlanır, ürperir, büyük bir mutluluk duyardı.

O, şöyle dua ederdi: “Allah’ım senden seni sevmeyi, seni seven kişiyi sevmeyi, senin sevgine ulaştıran ameli yapmayı isterim. Allah’ım senin sevgini bana kendimden, ailemden ve soğuk sudan daha sevimli eyle...”

En güzel davranışın, sevdiğini Allah için sevmek, sevmediğini de Allah için sevmemek olduğuna inanan Peygamber Efendimiz, Allah’ın sevdiklerini sever, O’nun sevmediklerinden de uzak dururdu.

Rabb’ine, “Allah’ım! … Seni seveni sana olan sevgimiz sebebiyle seviyoruz. Sana karşı gelene, senin ona olan düşmanlığın sebebiyle düşmanlık ediyoruz...” diye seslenirdi.

İmanın tadına varmanın böyle bir sevgiye sahip olmaktan ve bunu kaybetme korkusundan geçtiğini öğütlerdi. Çevresini de Allah’ın sevgisini kazanmaya teşvik eder, bunun yolunun da Allah’ın neyi sevip neyi sevmediğine dikkat ederek yaşamaktan geçtiğini anlatırdı

“Kim ki sevdiğini Allah için sever; kızdığına da Allah için kızar: verdiğini Allah için verir, vermediğini de Allah için vermezse, o kişi imanını tamamlamış olur.

Peygamber Efendimizin Allah sevgisi kuru bir sevgiden ibaret değildi Peygamber Efendimizin Allah sevgisi kuru bir sevgiden ibaret değildi. Allah’ı ne kadar çok sevdiğini göstermek için emirlerini titizlikle yerine getirir, yasakladıklarından kesinlikle uzak dururdu. Allah’ın sevgisini kaybetmekten son derece korkardı. Allah’ın sevgisini kaybetmektense, ondan gelecek her türlü sıkıntıya razı olurdu.

Bunun için Rabb’ine şöyle yakarırdı: “… Ey merhametlilerin merhametlisi Allah’ım! Sen bana karşı öfkeli değilsen çektiğim sıkıntı ve zorluklar benim için hiç önemli değildir.”

Rabb’inin sevgisine ve rızasına ulaşmayı yine Rabb’inden isteyerek şöyle dua ederdi: “Allah’ım! Beni, senin sevginle ve sevgisi senin katında bana fayda verecek şeyin sevgisiyle rızıklandır. Allah’ım! Sevdiklerim içerisinden bana rızık olarak verdiğin nimetleri, senin sevdiğin şeyi yapmak için bana kuvvet sebebi kıl. Allah’ım! İstediğim hâlde bana vermediğin şeyleri de,zihnimi senin sevdiğin şeylerle meşgul etmem için ve tamamen senin emirlerini yapmam için bir fırsat kıl!”

Allah Teâlâ’ya duyduğu sevgi sebebiyle Peygamber Efendimiz, tüm hayatını Allah’a adamıştır. Onu en yüce dost edinen Efendimiz, vefatı sırasında dostuna kavuşmanın verdiği heyecan ve mutluluğu yaşamıştır.

Durumu ağırlaşınca şehadet parmağını kaldırıp “Lâ ilâhe illallah” dedikten sonra, vefat edinceye kadar sürekli şu cümleleri tekrar etmiştir: − Allah’ım! Yüce Dost’a gidiyorum, Yüce Dost’a...