İDRAR YOLU ENFEKSİYONLU ÇOCUKLARDA SEFİKSİM TEDAVİSİNİN İDRAR NAG ATILIMINA ETKİSİ Püreda YAZICI1, İpek AKIL2, Özge YILMAZ2, Muzaffer POLAT2, Cevval ULMAN3, Fatma Z. KUTAY1 1) Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi, Biyokimya Anabilim Dalı, İzmir 2) Celal Bayar Tıp Fakültesi, Pediyatrik Nefroloji Bilim Dalı, Manisa 3) Celal Bayar Tıp Fakültesi, Biyokimya Anabilim Dalı, Manisa GİRİŞ İdrar yolu enfeksiyonları (İYE) bebek ve çocuklarda sık görülen enfeksiyonlar arasında yer almaktadır. Özellikle küçük yaşlarda geçirilen pyelonefrit atakları ile hipertansiyon ve böbrek parankim kaybına yol açabilmektedir. İYE’de antibiyotik seçiminde hastanın yaşı, alt veya üst İYE oluşu, tekrarlama öyküsü ve üriner sistemde malformasyon olup olmaması göz önüne alınır. Akut pyelonefrit tedavisinde, önce parenteral antibiyoterapi başlanıp daha sonra oral yoldan tedavinin on-on dört gün süreye tamamlanması önerilmektedir (1). Bununla beraber son yıllarda üçüncü kuşak sefalosporinler arasında yer alan ve bu grupta tek oral kullanılabilen sefalosporin olan sefiksimin İYE’de ve akut pyelonefritte etkinliğinin iyi olduğu gösterilmiştir. Oral tedaviyi alabilecek hastalarda, akut pyelonefrit dahil olmak üzere tek başına sefiksim kullanılmasının enfeksiyon tedavisinde yeterli olduğu bildirilmektedir (2-4). Sefiksim böbrekte, hem korteks hem medullada, çeşitli gram negatif patojenlerin serum minimum inhibitör konsantrasyonlarının (MIC) üzerindeki konsantrasyonlarda bulunmaktadır (5). Böbrek dokusunda yüksek konsantrasyonlarda bulunan sefiksimin, çeşitli çalışmalarla enfeksiyonun tedavisinde etkinlik ve güvenilirliği gösterilmiştir (2-4, 6, 7). Bununla beraber böbrek tübül hücreleri üzerine etkisine ait çalışmaya rastlanmamıştır. Bu çalışmada İYE’lu çocuklarda sefiksimin idrar elektrolit atılımları ve proksimal tübüler fonksiyonun duyarlı bir göstergesi olan N-asetil-beta-D-glukozaminidaz (NAG) atılımına etkisinin araştırılması amaçlanmıştır. Kontrol Sefiksim öncesi Sefiksim sonrası p* p** Na/Kre 2.21 (0.46-4.14) 1.4 (0.11-3.54) 1.38 (0.04-8.4) 0.10 0.50 n= 16 21 24 Ca/Kre 0.07 (0.02-0.16) 0.08 (0.01-27.68) 0.08 (0.01-0.38) 0.73 0.99 17 K/Kre 0.96 (0.2-1.89) 0.73 (0.15-15.88) 0.89 (0.09-3.67) 0.65 0.66 23 Mg/Kre 0.09 (0.02-0.23) 0.08 (0.04-4.71) 0.1 (0.0-0.4) 0.62 ÜA/Kre 0.68 (0.37-1.33) 0.80 (0.28-2.05) 0.74 (0.2-2.49) 0.23 0.45 22 P/Kre 0.60 (0.27-1.86) 0.80 (0.08-13.23) 0.69 (0.03-6.2) 0.44 0.71 GEREÇ VE YÖNTEM Bu çalışmaya yaşları 5-156 ay arasında değişen (median yaş: 72 ay ) 24 kız, 2 erkek İYE’lu çocuk alındı. İYE tanısı kusma, yan veya karın ağrısı, ateş yüksekliği, idrar sıklığında artış, dizüri, sıkışma, idrar kaçırma gibi yakınmaları olan hastalarda idrar kültüründe 105 CFU/mL tek bakteri türünün üremesi ile konuldu. Kontrol grubunda yaş dağılımı 8-156 ay arasında olan (median yaş: 82 ay ) 6 kız, 11 erkek sağlıklı çocuk bulunuyordu. İYE’li hastaların sefiksim tedavisi başlanmadan önce ve tedavinin onuncu gününde sabah açlıkta ilk idrar örneği alındı. İdrar örneğinde sodyum (Na), potasyum (K), kalsiyum (Ca), ürik asit (ÜA), magnezyum (Mg), fosfor (P) elektrolitleri ve kreatinin (Kre) düzeyi ile proksimal tübüllerden köken alan bir enzim olan NAG aktivitesi ölçüldü. İdrar elektrolitleri ve NAG sonuçları idrar kreatinin (mmol) düzeyi ile oranlandı (Na/Kre, K/Kre, Ca/Kre, ÜA/Kre, Mg/Kre, P/Kre ile NAG/Kre). Serum örneklerinde kreatinin düzeyi ve İYE’nin düzeyinin belirlenmesine yardımcı olması amacıyla C-reaktif protein (CRP) düzeyi ölçüldü. İdrarda elektrolitlerinden Na, K düzeyleri iyon selektif elektrod, Ca, P, ÜA, Mg, düzeyleri spektrofotometrik yöntemle ölçüldü.İdrar kreatinin düzeyleri, Jaffe tepkimesi ile ölçüldü (8). İdrar NAG enziminin aktivite ölçümü, idrarlara jel filtrasyonu yapıldıktan sonra paranitrofenol yöntemi ile yapıldı. Bu yöntemin prensibi substrat olarak kullanılan p-nitrofenol N-asetil-D-glukozaminid’in NAG ile hidrolitik parçalanması sonucu oluşan p-nitrofenol’ün renk şiddetinin spektrofotometrik olarak ölçümüne dayanmaktadır (9, 10). Kontrol grubu ile hasta grubunun tedavi öncesi idrar Na/Kre, K/Kre, Ca/Kre, ÜA/Kre, Mg/Kre, P/Kre ile NAG/Kre sonuçları nonparametrik Mann Whitney U testi ile karşılaştırıldı. Hasta grubunun tedavi öncesi ve tedavi sonrası Na/Kre, K/Kre, Ca/Kre, ÜA/Kre, Mg/Kre, P/Kre ile NAG/Kre sonuçları ise, Wilcoxon Signed Ranks testi kullanılarak karşılaştırıldı. P<0.05 olan değerler istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi. Tablo 1: Çalışma gruplarının idrar elektrolit atılımları p*, Kontrol grubu ve hastaların tedavi öncesi sonuçları p**, Hastaların tedavi öncesi ve sonrasındaki sonuçları TARTIŞMA Bu çalışmanın sonucunda sefiksim kullanımının proksimal renal tübüler hasarın göstergesi olan idrar NAG atılımına ve idrar elektrolit atılımlarına etkisinin olmadığı bulundu. Beta-laktam antibiyotiklerin böbreklerden atılımı organik asit taşıyıcı sistemi aracılığı ile olmaktadır (11). Klinik olarak beta-laktam nefrotoksisitesi günler veya haftalar içinde düzelen, oligürik veya oligürik olmayan proksimal tübüler nekrozla karakterizedir. Nefrotoksisitesi en fazla olan beta-laktam antibiyotikler sefaloridin, sefaloglisin ve imipenemdir. Sefaleksinin nefrotoksisitesinin olmadığı kabul edilmektedir (12). NAG proksimal renal tübül hücrelerinde bulunan yüksek lizozomal bir enzimdir. Bu hücreleri etkileyen böbrek hastalığı veya nefrotoksik ilaç kullanımı olduğunda nekrozun göstergesi olarak idrarla atılımı artar (13). Sağlıklı erkek gönüllülerde yedi gün gentamisin + plasebo, gentamisin + piperasilin, gentamisin + tikarsilin/klavulonat ve gentamisin + seftazidim uygulanarak yapılan bir çalışmada gentamisin + tikarsilin/klavulonat kullanılan grupta NAG ve alanin aminopeptidaz (AAP) atılımının gentamisin + plasebo grubuna oranla düşük olduğu saptanmıştır. Piperasilin + gentamisin grubunda enzim atılımı gentamisin + plasebo grubundan farklı bulunmazken seftazidim + gentamisin kullanıldığında ise enzimüride artış olduğu saptanmıştır. Seftazidimin gentamisinin nefrotoksik etkisini arttırdığı düşünülmüştür (14). Sıçanlarda yapılan bir çalışmada seftriakson ve seftriakson + isepamisin kullanımının etkileri karşılaştırılmış ve isepamisin grubunda 14 günlük tedavi sonrasında idrar NAG atılımı ve serum kreatinin düzeylerinde yükselme saptanmıştır. Seftriakson grubunda idrar NAG atılımı kontrol grubuna oranla farklı bulunmamış olup seftiaksonun isepamisin nefrotoksisinden koruyucu etkili olduğu düşünülmüştür (15). Yine deneysel bir çalışmada nefrotoksik göstergeler olarak serum üre azotu, kreatinin düzeyi, idrar NAG atılımı ve renal histopatolojik kriterler değerlendirilmiş, piperasilinin sefaloridin ve gentamisin nefrotoksisitesini azaltıcı etkisi olduğu bulunmuştur. Pipersilinin nefrotoksisiteden koruyucu etkileri sefaloridinin peritübüler bölgeden tübül hücresine geçişini azaltması, gentamisinin hem peritübüler hem lüminal bölgeden tübül hücresine geçişini azaltıyor olması ile açıklanmaya çalışılmıştır (16). Sefotaksimle yapılan bir çalışmada solunum yolu enfeksiyonu olan ve renal fonksiyonları normal olan hastalar, prediyaliz dönemde olan hastalar ve diyaliz grubundaki böbrek yetmezlikli hastalarda sefotaksim kullanımının idrar NAG atılımında değişiklik yapmadığı gösterilmiştir (17). İmmun yetmezlikli hasta grubunda seftazidim ile sefuroksim + tobramisin tedavisinin nefrotoksisitesi karşılaştırıldığında nefrotoksisite göstergesi olarak kullanılan idrar NAG atılımının sefuroksim + tobramisin grubunda, AAP’nin ise her iki grupta arttığı gösterilmiştir (18). Aminoglikozid antibiyotikler tek başına veya beta-laktam antibiyotiklerle beraber kullanıldığında Fankoni sendromuna benzer şekilde proksimal tübüler glikoz, fosfat, amino asit, bikarbonat ve daha çok bikarbonat kaybına neden olabilmektedir (11). Bu çalışmada sefiksim tedavisinin fosfor, kalsiyum, sodyum, potasyum, ürik asit ve magnezyum atılımına etkisinin olmadığı saptanmıştır. Bu çalışmada İYE’lu çocuklar sefiksim tedavisi başlamadan önce kontrol grubu ile karşılaştırılmış ve idrar elektrolit ve NAG atılımları farklı bulunmamıştır. Tedavi sonrasında tedavi başlangıcındaki idrar elektrolit ve NAG atılımları farklılık göstermemiştir. BULGULAR Kontrol grubunun NAG/kre atılımı 1.4 U/mmol kreatinin (0.36-5), İYE’lu çocukların sefiksim tedavisi başlanmadan önce NAG/kre atılımı 1.6 (0.56-6.5) U/mmol kreatinindi, aradaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı (p=0.38). İYE’lu çocukların tedaviden 10 gün sonra NAG/ kre atılımı 1.7 U/mmol kreatinin (0.0-7.62) olup tedavi öncesine oranla farklı bulunmadı (p=0.13, Şekil 1). İYE’lu çocukların sefiksim tedavisi başlanmadan önce alınan idrar Na/Kre, K/Kre, Ca/Kre, ÜA/Kre, Mg/Kre, P/Kre düzeyleri kontrol grubundan farklı değildi (Tablo 1). İYE’lu hastaların sefiksim tedavisinin 10. gününde alınan idrar Na/Kre, K/Kre, Ca/Kre, ÜA/Kre, Mg/Kre, P/Kre düzeyleri de tedavinin başlangıç değerlerinden farklı bulunmadı (Tablo 1). Şekil 1. Çalışma gruplarının NAG (U/mmol kreatinin) atılımının sonuçları