İSLAM’A GÖNÜL VERMİŞ BİR KADININ HİKAYESİDİR. Çığlıklar yükselirdi yanık çöl gecelerinden..

Kızgın çöl, gün boyunca güneşin harlı ateşinde yandı durdu. Nihayet gece, çölle beraber kerpiç evleri de karanlık avucuna aldı. Mekke nefeslendi.

Hz. Sümeyye, toprak evin keçeden kapısını sık sık aralıyor, oğlu Ammar'ı gözlüyordu. Gece ilerledikçe ana yüreğinin çarpıntıları da artıyordu.

Kerpiç evin keçe kapısını son defa araladığında, mehtabın aydınlığında, gelenin Ammar olduğunu fark etti. Önce Ammar'ın ay ışığında kumlara yansıyan gölgesini, sonra da onu gölge gibi takip eden karanlık kişileri fark etti.

Yüreği ağzına gelmişti Yüreği ağzına gelmişti. Ammar içeri girince de takip edenler geçip gittiler. Belli ki bugünlük sadece iz sürmüşlerdi. O günlerde sadece tespit yapılıyordu. Yakında inananlara karşı yapılacak amansız bir operasyonun ilk belirtileriydi bunlar.

Babası Yasir çıkıştı Ammar'a: -“Oğlum neredesin sen? Son günlerde neden geç geliyorsun? ” Sonra annesi tekrarladı aynı soruları. Ammar konuşmak niyetinde değildi. Çöl kadar suskun, kızgın kum tepelerini aşmış gibi yorgundu.

Daha fazla direnemedi Ammar, karar verdi konuşmaya: “Ben Muhammed'e gidiyorum” dedi.

Çöl sıcağında yanan kerpiç evin içinde buz gibi bir rüzgar esti. Yasir titremeye başladı… “Oğlum Ammar nasıl yaparsın bunu, nasıl gidersin? Bütün Mekke düşmandır ona! Biz yalnızız, yabancıyız, bizim buralarda kimimiz kimsemiz yok, öldürürler bizi.”

“Baba beni vazgeçiremezsin “Baba beni vazgeçiremezsin. O, Allah'ın tek yaratıcı, insanların da eşit olduğunu söylüyor. Hem de kız çocuklarının diri diri gömülmesine karşı çıkıyor. ”

Ammar'ın son sözleri bir ok gibi saplandı Sümeyye'nin yaralı yüreğine; “Muhammed, kız çocuklarının diri diri gömülmesini yasaklıyor mu?” dedi Hz. Sümeyye. -“ Hem de bir vahşet olduğunu söylüyor.”

Sümeyye acılarına yaslanıyor, gözleri kerpiç duvarların ötesine gömülüyor, hüzün damlaları süzülüyordu yanaklarından. Sonra kocasına dönüyor ve;

-“ Yasir, biz iki kız kardeştik biliyor musun -“ Yasir, biz iki kız kardeştik biliyor musun? Babam bir gün zavallı anneme; “Kızlara en güzel elbiselerini giydir, saçlarını güzelce tara, onları dayılarına götüreceğim” dedi. Bu sözlerin ne anlama geldiğini yüreği çöl yanığı analar çok iyi bilirdi.

Annem saçlarımızı gözyaşı yağmurlarıyla ıslatıp tarıyordu Annem saçlarımızı gözyaşı yağmurlarıyla ıslatıp tarıyordu. Koklayıp koklayıp öpüyordu ıslak saçlarımızı. İkimizi birden bağrına basıyor, yanaklarımızı iki elinin arasına alıyor, gözlerimizin derinliklerine bakıyordu.

Biz, “Anne dayıma gidip hemen geleceğiz. Neden ağlıyorsun Biz, “Anne dayıma gidip hemen geleceğiz. Neden ağlıyorsun?” deyince iyice salıyordu kendini. Öptü… Öptü… Öptü…

Babam, “Yeter artık!” diyerek kopardı bizi anamızın sımsıcak kollarından.

Çöl o gece bir başka karanlıktı, rüzgarları ayrılık için esiyordu… Korkular pusuya yatmış bekliyor, ağırlaşmış çöl rüzgarları bizi sürüklüyordu.

Çöl tepelerinden ay usulca ışıdı geceye… Evimizden bir hayli uzaklaşmıştık.

Babam, sımsıkı tutan ellerimizi bıraktı. Kumu kazmaya başladı Babam, sımsıkı tutan ellerimizi bıraktı. Kumu kazmaya başladı. Biz de ona yardım ediyorduk, biraz sonra başımıza geleceklerden habersiz.

Önce ablamı itekledi çukurun içine. Ablam “Baba. Babacığım Önce ablamı itekledi çukurun içine. Ablam “Baba!.. Babacığım!..” diyerek yalvarıyordu.

Babam, ablamın yalvarışlarına aldırmaksızın kızgın kumlarla örttü üzerini.

Sıra bana gelmişti. Babam gözlerimin içine baktı Sıra bana gelmişti. Babam gözlerimin içine baktı. Beni gömmeye takati kalmamıştı. Elleri titredi, ağlamaya başladı, elimden tuttuğu gibi evimize geri getirdi.

Babamın yaralı yüreği, o gün biraz daha dayanabilseydi ben şimdiye çoktan toprak altında çürüyüp olacaktım. Masum kız çocukları, güneş kavruğu çölden önce anaların acılı yüreğine gömülüyordu.,. Sımsıcak ana yürekleri evlatlarına acının mezarı olmamalı. Bu günler gitmeli yeni günler gelmeli Yasir!.. Anaların ağlamadığı günler.

Biliyor musun Yasir? Hâlâ ablamın yanık çığlıkları yankılanır kulaklarımda.” Töreler nasıl insanların kalbini bu kadar çölleştirdi.

Annem, çöl karasından acılarla dokunmuş, ateşten bir gömlek giymiş gibi günlerce inledi. Gözyaşları hiç dinmedi, içten içe yandı. Ancak birkaç ay dayandı. Gözlerimizin önünde kül oldu savruldu.

Oğlu Ammar'a döndü, yaşlı gözlerle: - “Ammar git oğlum! O emin bir insandır. O bugüne kadar hiç yalan söylemedi.”

-Hangi günahından dolayı öldürülüyordu masum kız çocukları. Yanık çöl gecelerinde zavallı kız çocuklarının çığlıkları neden yükselip duruyordu? Neden kimse bu vahşete dur demiyordu?

Hz. Sümeyye bir kadındı. Bu vahşete isyan etti ve kızgın çöllerde can verdi. Onun çöldeki tutsak çığlıkları, özgürlük ateşinin ilk kıvılcımlarıydı

Hz. Muhammed'e bu konuda açık destek verenlerin öncülerindendi Hz. Muhammed'e bu konuda açık destek verenlerin öncülerindendi. İslam'ın ilk kadın şehidi olarak tarihe geçti.

Kadın hakları savunucuları, Hz Sümeyye'yi ne kadar tanıyorlardır bilmiyorum ama O, kızgın çöllerde can verirken o gün onu savunacak kimse yoktu.

Peygamber de çaresizdi Peygamber de çaresizdi. Peygamber'in, kızgın çölde güneşin yamacına yatırılmış, işkence gören Yasir ailesi karşısındaki çaresizliğini düşündükçe gözlerim buğulanır, yüreğim yanar.

Hz. Sümeyye hâlâ kadınlarımız için bir semboldür. * * *

DÜZENLEYEN : MEHMET KURT GÖRDES-MANİSA/ METEM DİN KÜL. VE AHL. BİL DÜZENLEYEN : MEHMET KURT GÖRDES-MANİSA/ METEM DİN KÜL. VE AHL. BİL. ÖĞRT