TAPU SİCİLİ KONULAR TANIMLAR Tapu Sicili Tapu TÜRKİYE’DE TAPU KAYITLARI Osmanlı Döneminde Tapu Kayıtları Türkiye Cumhuriyeti Döneminde Tapu Kayıtları TAPU SİCİLİ TEŞKİLATI

Tapu Sicili Ayni hakların açıklık prensibi, taşınır mallarda zilyetlikle, taşınmaz mallarda ise bir sicile (defter) kayıt (tescil) ile sağlanır. Ancak, taşınmaz mallarda tescil yapılmadan önce, belgeli veya belgesiz zilyetlikle iktisap (kazanma, edinme) de geçerlidir. Tapu Sicili: Taşınmaz malların sahiplerini, sınırlarını, hukuki durumlarını göstermek amacıyla Devlet tarafından ve onun sorumluluğu altında tutulan sicillerle defter ve vesikaların bütününe birden Tapu Sicili denir. Tapu: Belediye sınırları içinde veya dışında, kadastro teşkilatı tarafından ölçülüp, sicillere kaydedilen veya Medeni Kanundan önce ya da sonra çıkartılan kanun veya emirlerle Zabıt Defterlerine kaydedilen taşınmaz malların; alım-satım, hibe, ipotek, bağış, ayırma-birleştirme rehin, kat mülkiyeti vb.. Uygulamaların yapılması sırasında düzenlenen resmi senetlere “Tapu” denir. Tapu ile ilgili işlemleri 2644 sayılı “Tapu Kanunu”na göre Tapu Sicil Müdürlükleri yerine getirir.

OSMANLI DÖNEMİNDE TAPU KAYITLARI İlk kayıtlar, Orhan Gazi zamanında tutulmaya başlanmıştır. “Emlak yazımı” adı verilen bu kayıtları içeren defterlere “Defter-i Köhne” adı verilmiştir. Bunların günümüzde hukuki değeri yoktur. Arazi kayıtlarına Fatih Sultan Mehmet döneminde geniş alanlarda devam edilmiştir. Bilhassa vakıf mallarının kayıtları yapılmıştır. Sultan Kanuni Süleyman döneminde “Kuyud-u Kadime” veya “Kuyud-u Hakani” adı verilen çok geniş alanları kapsayan çok amaçlı kayıtlar başlatılmış (1534) ve bunlar aralıksız 100 sene devam etmiştir. Nahiye esasına göre düzenlenen bu defterlerdeki bilgiler mera, yaylak, kışlak ve su hakları gibi metruk alanlarla ilgili anlaşmazlıkların çözümünde ispat belgesi olarak kullanılmaktadırlar. 1847’de “Tapu Nizamnamesi” çıkartılarak, Defter-i Amire Kalemi’nden “yoklama” usulü tapular verilmeye başlandı.

OSMANLI TAPU KAYITARI 1- Arazi-i Atik (1848-1872) 2- Arazi-i Cedit (1872-1883) 3- Emlak-ı Daimi (1874-1883) 4- İcmal Defterleri (1884-1891) Bu defterlerdeki kayıtlardan harç ve rüsum’u (vergisi) ödenenler tapu hükmünde (hak belgesi), ödenmeyenler ise ispat belgesi olarak işlem görmektedir. 1891’den sonra tutulan defterlere “Zabıt Defteri” adı verilir. Bunlar, kadastro görmeyen yerlerde tapu hükmündedirler. 1908’de Osmanlılarda kadastro çalışmalarına başlandı. 1912’de Mahmut Esat Efendi’nin gayretleri ile “Emval-i Gayrimenkule’nin Tahdit ve Tahriri Hakkında Kanun-u Muvakkat” çıkartıldı. Cumhuriyet döneminde “Kayıt Defterleri” adı altında arazi kayıtlarına devam edildi.

TAPU SİCİLİ TEŞKİLATI TKGM TKBM TAPU SİCİL MÜDÜRLÜĞÜ MÜDÜR    TKGM TKBM TAPU SİCİL MÜDÜRLÜĞÜ MÜDÜR MÜDÜR YARD.CILARI SİCİL ŞEFİ SİCİL MEMURLARI SİCİL KATİPLERİ ARŞİV MEMURU DAKTİLOGRAFLAR HİZMETLİLER