KERKÜK GÖNLÜMDE AŞK, YÜREĞİMDE SIZIDIR

SAHİ…., KERKÜK SİZİN İÇİN NE İFADE EDİYOR?

-Babacığım, Kerkük nerede? Mehmet’in sorusu, yorgunluktan uyuklamak üzere olan Cemal Bey’i kendine getirmişti. Önce irkildi, sonra sağ elini tam kalbinin üstüne götürüp vurarak, -Aha burada oğlum, dedi. Tam kalbimde!

Henüz altı yaşında olan Mehmet şaşırmıştı. O’nun bu halini gören Cemal Bey O’ndan daha çok şaşırdı. Öyle ya, durup dururken bu soruyu neden sormuştu? Hem, büyükler bile Kerkük’ü dert etmezlerken parmak kadar çocuk niye soruyordu?

Soran gözlerle hanımına baktı. Meral Hanım tebessüm ederek bilgisayarda takılı duran CD’yi çıkardı: - İşte, bunun için soruyor Mehmet, dedi. Sen çalışırken peş peşe “Mum kimin yanan Kerkük”ü dinliyordun. Bugün de Mehmet hep onu dinledi.

Anne ve babası tebessümle birbirlerine baktılar. Mehmet ise artık ezberlediği türküyü içli, dokunaklı bir sesle okumaya başlamıştı bile:

Yıktılar kal’amızı, Sürdüler balamızı, Daha can boğazdayken Çektiler salamızı...

Cemal Bey birden duygulandı, eliyle Mehmet’in susması için işaret etti. Gözünden yaşlar damlıyordu. Meral Hanım da, Mehmet de merak içindeydiler. Cemal Bey nefeslenip kendini toparladıktan sonra, - Çanakkale’yi, dedi; birden Çanakkale’yi hatırladım da…

Daha doğrusu, redaksiyonunu yaptığı bir kitapta, Çanakkale’de savaşan ve tamamı şehit olan 57. Alay’la ilgili bir hikayeciği hatırlamıştı; anlattı:

“Bir vuruşma sonrasında siperler arasındaki şehit ve yaralıları topluyorlar. Şehitleri bir tarafa koyuyorlar, yaralıları da siper içlerinden sargı yerlerine sevk ediyorlar. Görevli erler önce yerdeki askeri yoklayıp şehit mi, yaralı mı belirliyorlar, sonra da yaralıları gönderip şehitleri oraya ayrı bir yere bırakıyorlar. Şehit ve yaralıları toplayan erler gözyaşları içinde bu işi yapıyorlar. Çünkü sabahleyin karavanayı paylaştıkları, az önce yan yana savaştıkları arkadaşları ya yaralı ya da şehit düşmüş.

Bir ara erlerden biri ağır yaralı bir askerin yüzüne bakıyor, tanıyor onu. Yarasına bakıyor, dermansız. Yüzünü, gözlerini öpüyor, saçlarını ve yanaklarını okşuyor arkadaşının. Hıçkırıklar içinde arkadaşına ancak işaretle bu ağır yaralıyı şehitlerin yanına koymak istediğini belirtiyor. Yanındaki arkadaşı kaldırdıkları askerin henüz şehit olmadığını fark edip heyecanla: “- Ne yapıyorsun, o arkadaş henüz ölmemiş,” diyor. Öbürü yine hıçkırıklar içinde; az önceki niyetinde kararlı: “- Çanakkale’de bu kadar ölünür!” Ağır yaralı askeri şehitler safına bırakıyorlar…”

Üçü de ağlıyordu… Neden sonra Cemal, - Ha Çanakkale’de yaşananlar, dedi; ha Kerkük’teki kardeşlerimizin yaşadıkları… Daha can boğazdayken, çaresizlikten şehitler arasına atılıp mutlak son bekleniyor. Mehmet’in söylediği “Mum kimin yanan Kerkük” türküsünde geçen “Daha can boğazdayken çektiler salamızı” mısraları ölümden başka çaresi olmayan insanların durumlarını anlatıyor.

Bizim tarihimiz bunun gibi yüzlerce, binlerce olayın tanığı. Çanakkale’de bunlar yaşanıp bitti ama Kerkük’te yıllardan beri yaşandı, yaşanıyor, böyle giderse daha da yaşanacak! Cemal Bey derin bir iç çektikten sonra Mehmet’in başını okşayarak, - Devam et oğlum, dedi; oku türkünü! Mehmet, türküyü baştan alıp yine o içli sesiyle okudu. Cemal Bey’in anlattıklarından sonra türkü daha bir anlam kazanmıştı, yaşlı gözlerle dinlediler.

Cemal Bey, türküyü hiç şaşırmadan sonuna kadar okuyan oğlunu kucaklayıp öpmek için kollarını açmıştı ki, Mehmet’in yeni sorusu karşısında durakladı: - Babacığım, Kerkük ne? -Aşkım, sevdam! - Yani, sevgili gibi bir şey mi? - Ondan da öte oğlum, ondan da öte. Sana nasıl anlatsam bilmem ki! Bir kara sevda işte, bir kara sevda… Mehmet bu “kara sevda”yı anlayacak, anlasa da kavrayacak yaşta değildi. Yine de anlamış göründü. Meral Hanım ise gülüyordu. Cemal Bey de güldü. O’nun Kerkük’le ilgilenmesi, hele hele o türküyü ezberleyip okuması hoşlarına gitmişti.

- Kerkük her Türk’ün ezberinde olması gereken bir konudur, dedi Cemal Bey. Ancak çok acıdır ki hafızalar körelmiş, milletimizin ezber kabiliyeti zayıflamış! Sesi titredi, gözleri nemlendi. Mehmet’i kucaklayıp bağrına bastı. Bir süre öyle kaldıktan sonra, - Yalnız, şimdi çok mutluyum, dedi. Bizim yapamadığımızı Mehmet ve arkadaşları yapacaklar, buna eminim. Atatürk… Yutkundu, söyleyemedi.

Mehmet’in gözleri parlamıştı. Babasının bağrına yaslı duran başını kaldırarak sordu: - Ne demişti Atatürk? Cemal Bey kendini toparlayarak cevap verdi: “- Millî sınırımız, İskenderun’un güneyinden geçer, doğuya doğru uzanarak Musul’u, Süleymaniye’yi, Kerkük’ü içine alır. İşte millî sınırımız budur!”

Sadun Köprülü de geceyi uykusuz geçirenlerden biriydi. O, Irak’ta, Saddam’ın zulmüne uğrayıp meşhur Ebû Garip Hapishanesi’nde tam 17 yıl yatmış, akla gelmedik işkencelere maruz kalmıştı. Gördüğü zulmü, orada yaşadıklarını, kurtulduktan sonra Irak’ta ve Türkiye’de verdiği mücadeleyi kimselere anlatmıyordu. Neden sonra yazmaya karar vermiş ama yazdıklarını en yakınlarına bile göstermemişti. Meşhur “Kurtlar Vadisi” dizisinin yönetmeni görüşme talebinde bulunmuş, O’nu da reddetmişti. Kaldı ki notları yalnızca kendi başından geçenlerle sınırlı değildi.

14 Temmuz 1959 günü Irak lideri diktatör General Abdülkerim Kasım’la Kürt lider Molla Mustafa Barzanî’nin işbirliği sonunda Türkmenlere uygulanan katliamı da araştırıp bilgiler toplamıştı. Sanatçı dostu Ercan Bey, “Kendi açından belki haklısın. Yalnız bizlere ve gelecek nesillere haksızlık ediyorsun. Tabi, tarihe de. En iyisi gel; yazdıklarını bu konuda duyarlı olan Cemal Bey’e verelim. Verelim ki roman olup okunsun, filmi çekilip seyredilsin. Ola ki ibret alınır, umulur ki, uyuyanların uyanmasına vesile olur!” deyince ikna oldu. Gece boyunca notlarını gözden geçirip sıraya koydu, düzeltmeler yaptı. Okurken oldukça heyecanlıydı….

İSTEME ADRESİ IRAK TÜRKMEN DERNEĞİ BAŞK. Sn.MAHMUT KASAPOĞLU Tel: /