Çocukların kendilerine özgü bir dünya görüşü ve davranış biçimleri vardır. Henüz tam olarak gelişmemiş olmakla birlikte hızlı bir gelişme değişme ve öğrenme potansiyeline sahiptirler. Uygun çevre koşullarında büyüyen çocukların gerek zihinsel gerekse biyolojik, psikolojik ve sosyal gelişimleri açısından potansiyelleri en üst düzeyde ortaya çıkabilmektedir.
Çocuklar başkalarını gözleyerek ve onların yaptığını yaparak davranış biçimi kazanırlar. Çocuk için gerekli olan ve en önemli şey sevgidir. Çocuk demokratik ve hoşgörülü bir tutumla yetiştirilmelidir. Çocuğun kendini gerçekleştireceği faaliyetleri engelleyecek şekilde aşırı korunan ve müdahale edilen çocuklar ise daha az aktif, sosyal ilişkilerde pasif ve kas becerilerinden yoksun olarak yetişmektedir. Aile içerisinde hemen herşeyin çocuğun isteğine göre düzenlendiği çocuk merkezli bir tutum da uygun çocuk yetiştirme tutumu değildir.
Çocuk yetiştirirken olumlu bir yaklaşım içinde olmalıdır. Uygunsuz davranışlar gösterdiği zaman (ağlamak, tepinmek vb) çocukla ilgilenmemek çoğu kez etkili bir yöntemdir. Çocuğa ceza verilirken çocuğun davranışının başkalarına yaptığı zarara dikkat çekilmelidir. Her çocuğun kendine özgü, ayrı bir kişiliği olduğu unutulmamalıdır.