Sinema hem bir sanat hem de bir kitle iletişim aracı. Sanat özelliğini kendine özgü bir dili olmasından alıyor. Her sanatın olduğu gibi sinemanın da duygu ve düşünceleri anlatmak için kullandığı araçlar var. Çerçeve içindeki görüntü, kurgu, kamera hareketleri, ışıklandırma, ses, oyuncu ve dekor sinemanın anlatım araçları. Bu araçların estetik bir bütünü oluşturmak için yaratıcı bir biçimde kullanılması sinemayı sanat yapıyor. Sinema sanatçıları ilk yıllardan başlayarak sinemanın anlatım zenginliğini keşfetmeye çalıştılar. Örneğin, Kuleşov’un deneyi, kurgunun anlam yaratmada bir yöntem olduğu düşüncesinden doğmuştu. Kuleşov, hiçbir duygu ifadesi iletmeyen bir erkek yüzünün yakın çekim görüntüsünü ve bir tabak çorbayı art arda ekleyip gösterir ve seyirciye sorar: “Bundan ne anladınız?” Seyirci cevap verir: “Adamın aç olduğunu …”. Bu ve benzer denemeler sinema sanatının anlam iletme gücünü keşfetmeye yardımcı olmuştur. Sinema aynı zamanda bir kitle iletişim aracıdır. Filmler haber vermedikleri, olayları canlı yayınlamadıkları hâlde, sinemayı, kitlesel bir iletişim biçimi olarak nitelendirmemizin başlıca nedenleri şunlardır:

– Seyircinin kolay tükettiği popüler filmler yığınlara ulaşır. Pazarlama yöntemleri, kültürel yayılma gibi etkenleri göz ardı ederek düşünecek olursak; filmlerin, insanları gerçek hayattan kopartıp kurmaca bir dünyanın gerçekliğine inandırması; insanın yerel ve evrensel kaygılarını, çatışmalarını, etkileyici biçimde anlatması bu filmleri yığınlarla buluşturan nedenlerdendir. – Sinema, kitlelere ucuz bir eğlence sunar. – Sinema, görüntü ve ses teknolojilerini kitlesel ortamlarda (salonlar, açık alanlar vb.) iletileri gönderebilecek şekilde kullanır.

Hızla büyüyen bir örümcek ağı gibi tüm dünyayı saran teknolojiyle birlikte ortaya çıkan “iletişimsizlik çağında” insani değerler unutulmaya başladı. İlk çağ filozoflarının yaptığı gibi, yeniden, insanı aramanın zamanı geldi demektir. Günümüzde, okul öncesi ve ilköğretim düzeyindeki çocukların psikiyatr veya psikologa daha fazla ihtiyaç duyması ya da bu duruma zorlanması, kendini keşfeden, “doğal insanın” da kökünün kazıldığını; mekanikleşen dünyada mekanikleşen yeni insanın var olmaya başladığını göstermektedir. Bütün bunlara karşıt olarak, insancıllığı hep temelinde tutan “tiyatro sanatı” bireyciliğe ve mekanikleşmeye karşı savaşını sürdürmektedir. Tiyatro sanatı ve tiyatro eğitimindeki “iletişim” sistemlerinin doğal insanı nasıl ortaya çıkardığı ve evrensel boyuta ulaştırdığı şu şekilde açıklanabilir:

İletişim Nedir? Genel olarak iletişim; iki sistem arasındaki alışveriştir. Teknik olarak da, kaynaktan çıkan verinin alıcıya bir kanal yoluyla aktarılmasıdır. İletişim Yöntemi Olarak Tiyatro: Tiyatro yazarı, yönetmeni, oyuncusu vb. ile kendi içinde tek bir sistemdir. Yazarın(kaynak) ürettiği düşünce(veri), yazı(kanal) olarak, yönetmenin(alıcı) eline geçer. Yönetmen bu veriyi işler ve bu düşünce(veri), sözel olarak(kanal), oyunculara(alıcı) aktarır. Oyuncu(kanal) kendisine aktarılan bu düşünceyi(veri) işler, eylemsel olarak(kanal) seyirciye(alıcı) aktarır. O halde yukarıda belirtilen tanımlara göre, yazardan oyuncuya kadar olan iletişim iç iletişim; yazardan seyirciye kadar olan ise dış iletişimdir. Nasıl ki tiyatro sistemi kendi içinde bir iletişim gerçekleştirip bunu ana alıcı konumundaki seyirciye aktardıysa, seyirci de, kendi ihtiyaçlarının farkına varıp, iç iletişimini gerçekleştirir ve oyuna sistemsel olarak katılır

Sahne Üstünde İç İletişim: Prova sürecinde daha çok sözel iletişim gerçekleşir. Fakat sahne üstündeyken, seyirci karşısında gereksinimler sözel olarak aktarılamaz. Bu durumda, iç iletişimin gerçekleşmesi için en büyük yardımcı devreye girer; sezgi… Oyuncular, oyun boyunca birbirlerinin ne yapacağını sezer ve ona göre hareket eder. Aynı zamanda teknik bir aksaklığı da sezebilir ve anında çözüm üretebilirler. Sezgisel iletişim dışında sözel ya da fiziksel olarak da sahne üstünde iç iletişim gerçekleşir. Ezberini unutan bir oyuncuya, sözel olarak iletilen bir veri, repliğini hatırlatabilir. Aynı zamanda, seyirciye hissettirmeden yapılan bir göz kırpma ya da bir aksesuarın, diğer oyuncuya karşı sert bir şekilde kullanılması oyuncular arasındaki iç iletişime örnek olabilir.

Sistemsel İletişimin Sistem Dışına Etkileri: - Oyuncu Açısından; Sahne üstündeki iç iletişim oyunculara çok büyük bir iletişim becerisi kazandırmaktadır. Özellikle sahne üzerinde kazanılan sezgisel iletişim, günlük hayatta, oyuncunun diğer insanlarla çok daha rahat iletişime girmesini sağlamaktadır. Oyuncu karşısındaki kişinin durumlara göre ne tepkiler vereceğini çok iyi bilmekte ve iletişimi yönlendiren kişi olmaktadır. Bu yüzden, oyuncular, iletişime girilmekten hoşlanılan kişilerdir. İkna yetenekleri yüksektir ve karşılarındaki kişiye istedikleri zaman “evet” dedirtebilirler. - Seyirci Açısından; Seyirci bir komediye gitmek istiyorsa kendisini gülmeye programlar, bu yüzden günlük yaşamdakine göre daha fazla güler. Bunun tam tersi de geçerlidir. Seyircinin kendisini bir oyunu izlemeye hazırlaması, onun, duygularını daha iyi kontrol edebilmesini sağlar. Duygularını kontrol edebilen bir kişi diğer kişilerle iletişime girdiğinde daha rahattır, anlık tepkilerden uzaktır ve söyleyeceklerini önce değerlendirir, sonra aktarır ve böylece iletişimi yönlendiren kişi olur. Seyircinin bir trajedideki ana karakterle empati kurması da onun empati yeteneğini geliştirir; ki empati sağlıklı iletişimin temelini oluşturmaktadır. Yine trajedideki katharsis olayı da duygusal arınma sağlamakta ve seyircinin durgunlaşmasını, günlük yaşam stresinden bir süreliğine uzaklaşmasını ve kendi iç iletişimini daha sağlıklı kurabilmesini sağlamaktadır.

Evrensel İletişim: Tiyatro sanatını icra edebilmek için, tiyatro sanatçısı kendini her anlamda donatmalı ve entelektüel bir kişilik kazanmalıdır. Kendini tamamlamış olan sanatçı bilge kişidir ve asal görevi çoğunlukta olan diğer insanları aydınlatmaktır. Bilge kişinin yaydığı hayat ışığı, cinsiyet, mezhep, din, ve ırk ayrımı yapmaksızın bütün insanları ve evrende var olan bütün canlıları aydınlatmalıdır. Sanat evrenseldir. Doğru şekilde gerçekleştirilen bütün sanat türleri de evrensel iletişime katkı sağlamaktadır.

Sanat olarak Sinema ve Tiyatro arasındaki farklar : Sinema’da ; Oyun birden fazla kere oynanarak çekilebilir. Yani hatalar yapılabilir; çünkü oyunu tekrar tekrar oynama imkanı vardır.İçine bir çok görsel efekt veya oyun gereği ek ilaveler ile süslenebilir.TV karşısında ya da Sinema da İzleyebilirsiniz.

TİYATRO: Tiyatro‘da ise canlıdır. Hata olsa da olmasa da tek bir seferde sahnelenir ve oynanır. Seyirci İle birebir karşı karşıyadır ve daha doğaldır.Oyun esnasında göz teması kurabileceğiniz kadar samimidir Tiyatro.

Neticede; Tiyatro da Sinemada Keyif Verici Bir Sanat Dalıdır..