İnsanın yüzü gülmeli, Sevildiği kadar değil, Sevebildiği kadar;

... konulu sunumlar: "İnsanın yüzü gülmeli, Sevildiği kadar değil, Sevebildiği kadar;"— Sunum transkripti:

1 İnsanın yüzü gülmeli, Sevildiği kadar değil, Sevebildiği kadar;
Ekrem ÖLGEN0 İnsanın yüzü gülmeli, Sevildiği kadar değil, Sevebildiği kadar; Sevmeyi bilmeli.

2 1955 Ordu/Fatsa Yusuflu Köy'ünde dünyaya geldim
1955 Ordu/Fatsa Yusuflu Köy'ünde dünyaya geldim. İlkokulu Bahçeler Köyü'nde bitirdim. Daha sonra Samsun İmam Hatip Okulu orta kısmını ve akşam Ticaret Lisesini Samsun'da okudum. Ankara Ticaret ve Turizm Yüksek Öğretmen Okulu'nu kazandım. Üçüncü sınıfta iken, Milli Eğitim Bakanlığı‘ nın açtığı sınavı kazanarak, 1977 Yılında Özlük İşleri Genel Müdürlüğünde memur olarak çalışmaya başladım.         Yılında hükümetin değişmesiyle birlikte, Aynı il Milli Eğitim Müdürlüğü, Keçiören İlköğretim Müdürlüğü ve Nuh Eskiyapan İlkkoku'luna memur olarak atandım. 1981 Yılında kura çekerek; Trabzon Vakfıkebir Ömer Nakkaş Ticaret Lisesi'nde kısa süre öğretmenlik yaptım. Oradan Beşikdüzü Ticaret Lisesi’ne isteğim üzerine atandım ve altı yıl çalıştım yılında da Samsun Ticaret Lisesi'ne yine kendi isteğimle atandım ve oradan emekli oldum.         Hayatta aldığım en doğru kararlardan biri de, Öğretmenliği seçmiş olmamdır. Öğretmen olmanın onurunu taşımak en büyük ödüldür.

3 Şiirlerimin bir bölümüne, sevgili yeğenim Ertan Gümüş, Kendi çizim ve sayfa düzeni ile slayt gösterisi hazırlayıp gönderdi. İlgisinden ve özenli çalışmasından dolayı teşekkür ediyorum. Ertan Gümüş, 1980 yılında Fatsa’ da dünyaya geldi. Nurten ve Mehmet Gümüş’ün oğullarıdır. İlkokul 1 ve 2. sınıfı Fatsa’da okudu yılında Samsun’a taşındılar. İlkokulunu Samsun’da tamamladı yılında İstanbul’a taşındılar. Ortaokulu ve liseyi orada bitirdi. Dumlupınar Üniversitesi İktisadi Bilimler Fakültesi İşletme Bölümü mezunudur. Gazete ve reklam sektöründe çalıştı yılında asker dönüşü matbaa sektöründe işe başladı ve devam etmekte. Başta Mağaracılık olmak üzere doğa sporları ile uğraşır. Müzikle ilgilenir. Bağlama ve gitar çalar. Bilgisayar ve karakalem resim çizer. Ağaç oyma ve şekillendirme ile meşgul olur. Para koleksiyonu yapar. İyi bir aşçı sayılır. Başarılar diliyorum. Ekrem ÖLGEN

4 HERKES TANIR Dostum dersin, dostun kalmaz. Düşman dersen, ondan olmaz. Sayılsa da, biri bulmaz. Sıfırın ne günahı var. Top gibidir, zıp zıp zıplar. Tekmelenir kuvvet toplar. Boşa gider, tüm hesaplar. Zaferin ne günahı var. Başkası yok, kendi marka. Yaşantısı alaturka. Yolda yürür, korka korka. Neferin ne günahı var. Sözü büyük, lokma küçük. Pervası yok, rengi uçuk. Kulak sağır, ense açık. Zevklerin ne günahı var. Selam versen, kostaklanır. Ben derim ki, herkes tanır. Bukelamun hep saklanır. Renklerin ne günahı var

5 İKİ ÇOCUK İki çocuk; İki umut. Bir bulut. İki hayat. Bir kilit. İki çocuk; Elde simit. Dilde simit. Biri satar, Biri ister. İki çocuk; Satan zengin. Bakan dingin. Kimse sormaz. Soran durmaz. İki çocuk; Simit; umut. Yarın; bulut. Yokluk; kilit. İşte hayat. İki çocuk; Pek ufacık. Gözler boncuk. Yüzler soluk. Yol daracık. İki çocuk; Üst baş yırtık. Yorgun ayak. Yanda sokak. Çıkmak yasak. İki çocuk; Biri yorgun. Biri durgun. Biri işte. Biri boşta. İki çocuk; İki yürek. Zor yolculuk. Gelen geçer. Kim fark eder.

6 İNSAN İki el bir boğaz için. Otuz iki diş amele. Damak der ki, yolu açın. Rahat vermez yolcu dile. Kulak duyar, beyni yorar. Ellerimiz birer maşa. Göze çarpar haksızlıklar. Karıştırmaz, akıl paşa. İki ayak çeker yükü. Koca göbek, bir asalak. Elbet taban yaşar şoku. Yük binince şaşar tarak. Bel ve boyun itaatkâr. Başı önde tutar durur. Ağır aksak vicdan da var. Arkalarda ayak sürür. Hele gurur, görünmez dev. Lastik patlak, hava basar. Düşünmeden alır görev. Kendi coşar, korku susar.

7 GEL Senle başlar süren rüyam. Düşlerimi bölmeden gel.
Gece gündüz ışır dünyam. Vakit akşam olmadan gel. Bülbül şakır güle hayran. Gülün rengi solmadan gel. Saat döner, döner her an. Günün ömrü dolmadan gel. Gel bana gel, özlemim var. Yollar bozuk olmadan gel. Gözüm arar, gönlüm sorar. Güne yazık olmadan gel. Gül, kıskansın güneş beni. Umutlarım sönmeden gel. Yakın sansın yıldız seni. Güneş aya dönmeden gel. Dün yalnızdı, bugün üzgün. Yoksul yarın gelmeden gel. Sular akar eskir her gün. Zaman beni silmeden gel. 11/06/2007

8 Hasan’ı, Sordum Hasan’a. Dedi; Ne sorarsın, Beni, Bana. HASAN’I SORDUM Git. Hırlıya sor. Hırsıza sor. Uğurluya sor. Uğursuza sor. Git. Ara bul. Bulmak mı zor. Baktım Hasan Cesur. Bende Kusur. Buldum Hırlıyı. Dedi; Hasan Köyün güzeli. Efendi, Yiğit eri. Benzeri Bulunmaz. Onsuz olunmaz. Aldı, Tam puan. On üzeri on. Vardım İki numaraya, Dedi; Direk gibi. Yerdedir dibi. Çarparsan, Kafanı yarar. Çatı varsa, İşe yarar. Zorlarsan, Seni yorar. İşinde, Aşında. Dalaşmaz, Bulaşmaz, Överler Onu. Hakkıdır. İyi. Bir de gör, Övenleri. Çoğunun, Dünü bulutlu. Günün, Yarısı kurtlu Onun, Gölgesinde saklanırlar Onu, Överek aklanırlar. Benden az mı, Günahları.  Ardlarındaki Eyvahları. Hesap karıştı. Gittim Uğurluya, Dedi; Senden İyi olmasın İyidir Hasan. İnanmış insan. Benim, Uğurumu bilir. Gelir, Duamı alır. Sıra; Uğursuzda. Dedi, Hasan’ım. Son nefesimde Canım. Herkes, Benden kaçarken. Beni kollar, Civanım. Soruyorum Kendime; Hasan, Nasıl biri Kime göre Tanımalı. Bir Hasan Sorduk.      Dört Hasan      Gördük

9 BİR TEK ÇİÇEK Ben yoruldum yol uzadı. Yolun sonu bulunacak.
Ben darıldım dil uzadı, Yine yalnız kalınacak. Öfke balon, sözler iğne, Şimdi balon delinecek. Sabır şaşmış, akar yine. Nasıl geri gelinecek. Ben-sen-bizle, bir gün daha, Sabah-akşam, zor olacak. Haksızı yok, dar bir saha, Baraj taştı, sel salacak. Pörtlek gözler, dost günaha, Kurşun gibi bakışı var. Artık zaman yok eyvaha, Suyun kendi akışı var. Dost arkadaş ne fark eder, Herkes kendi hesabında, Yazılmamış, temiz defter. Yiğit yazar kitabında. Saat döner, takvim biter. Bitmez basit hesabımız. Bir tek çiçek bine yeter, Ağır bassın sevabımız.

10 ÜÇ ÇOCUK Üç çocuk, Bir gofret; Çocukların elinde. Biri dalar,
Biri alır. Küçüğü peşlerinde. Üç küçük, Bir ana, Kendi düşlerinde. Üçü ister, Biri sus, der. Canı dişlerinde. Üç çocuk, Bir sokak, Dar bakkalın, önünde. Sus demek, Zor bakkalın önünde. Üst baş dökük, Bakkal ters gününde. İştah açık, Gofret bitti sonunda. Üç çocuk Kırgını yok, Üçü evin yolunda. Üç çocuk, Bir büyük; Çocukların solunda. Anne ezik, Bayat ekmek elinde. Yokluğa tok, Hayat cılız kolunda. Üç çocuk, Kaçışı yok, Çekiliyor hesaba. Evi küçük, Zoru büyük bir baba. Dalı kırık, Neden suçlu acaba. Eve direk. Seven girer sevaba Üç çocuk, Üçü sıcak. İç ısıtır sözleri. Üçü ufuk. Güler bakar gözleri. Üçü çiçek, Ne de tatlı yüzleri. Üç gelecek, Düşündürür bizleri.

11 NAMIN YÜRÜR Bütün ya da, yıkık duvar Koşan koşar, sende ne var.
Senle olmak yanlış karar. Adın şehir, namın yürür. Okul dedik sana geldik, İş istedik, seni bulduk. İki tutam saçtan olduk. Umut kurur, namın yürür. Yağmur yağar, biter sokak. Kar yağınca, tutmaz ayak. Söyle bana neyin kıyak. Hayat durur, namın yürür. Biri düşse, bakan olmaz. Kör bir kuruş yerde kalmaz. Kırkayaklar, yiğit kurnaz. Olan olur, namın yürür. Yalancıktan kahramansın. Uzaktaysan pek yamansın. Hem hastasın, hem dermansın. İçin çürür, namın yürür.

12 DUVAR Bahçe içinde bir ev. Çocuklar çıkıyor, Çocuklar;
Annelerine el sallıyor. İki kız çocuğu; Okul yolunda. Bahçe dışında duvar. Yaslanmış biri var. Ellerini kavuşturmuş, Avuçlarıyla omuzlarını tutar. Sırtı kamburlaşmış. Islak, Belli üşümüş Yürüyor insanlar, Dalmış hülyalarına. Büyük, küçük; Kendi dünyalarına. Kimse görmüyor; Ama var. Kafasını yana eğmiş, Göğe bakar. Buluta;                Güneşi sorar. Kim bilir, Ne düşünür. Bu günden mi çıkar, Yarına mı akar. Bahçe içinde bir ev. Meyveler, Çiçekler. Sararmış yapraklar. Sonbahar. Dışında duvar. Üstünde parmaklık var. Dış kapıda çocuklar. İki kız çocuğu; İşte bu yanda. Gülerek bakar. Bahçe dışında duvar. Bozuk kaldırımlar, Çukur yollar. Duruyor insanlar, Yürüyor insanlar. El ele, Kol kola. Çoğu yalnız. Nerde gülen yüz. Korna sesleri, Sıçrayan çamurlar. Bağıranlar, Aldırmayanlar. Sabahın bereketi. Günün hareketi. Gözler ileride, Hedef  nerede. Bahçe dışında duvar, Neyi savar. Duvar; Her yerde var: Gözümüzde, Sözümüzde, Duygularımızda. Duvar içimizde. Duvar bizde.

13 SABAHIN DOKUZU Sabahın dokuzu, sokakta telaş,
Herkesin bir zoru, acelesi var. Duvarlar tutuşmuş, betondan ateş, Yüzümde çizgiler, terimi yorar. Sonbahar mevsimi, yazı anarken. Yeşermiş yapraklar, dalı sarıyor. Güneşin ışığı, yere sinerken, Çatlamış topraklar, suyu soruyor. Sokakta insanlar, insanlar yürür, İnsanlar koşturur, sokak vurulur. Sokakta insanlar; kendini görür, Dünyanın düzeni ondan sorulur. Çocuklar, yaşlılar, kadın ve erkek, Sel olmuş akıyor, kendi gölüne. Binlerin içinde, bini birden tek, Yürüyor insanlar, bakıp önüne.. Sokakta insanlar yarını arar, Yarınlar alınmış, bugünde kalır. Sokakta insanlar, gününe bakar, Akşama evine bir ekmek alır.

14 SOKAĞA ÇIKINCA Sokağa çıkınca, dolar çevresi, Büyük küçük mutlu, eğlence hazır. Günün ömrü biter, başlar ertesi, Yine aynı sokak, gönlünce hazır. Kendi önde yürür, etrafında yay. İçinden ürperir, yıkılır saray. Kaçıp kurtulmak mı, durmak mı kolay. Hayranları coşmuş, kendisi lider. Sopanın ucunda plastik araba, Sözlerini tartmaz, oldukça kaba. Diliyle sopayla girer sevaba, İtip kakan memnun, gülerek izler. Yürürken kararı, değişir birden, Önde kalıverir, geriden giden. Trafik yeniden alırken düzen, Kulaklar utanır, kaçarken gözler. Görenler çekilir, etraf boşalır, Şaşkınlık artarken, hızlı koşulur. Varlıklar yok olur, bir kendi kalır. Dünyanın yükünü, yalnız omuzlar. Sokağa çıkınca, güler çevresi, Kapıda duraksar, bakışı gezer. Onunla kendini bulur çevresi, O doğan güneşe, gün ona hazır.

15 DALDA Kİ GURUR Yine coştu, coştu yine duramaz, Veli kardeş, Agalar’da bir tane. Demen sakın, yumurtayı vuramaz, Korkusu yok, nişan alır merdane. At be kardeş, vur da dönek yüz ile. Kız tarafı bizi yorar söz ile. Tabancanın burnu kalkmış havaya, Tetik düşer, daldan yaprak yollanır. Yüksek kaya, ses çevirir ovaya, Herkes susmuş Veli Kardeş kollanır. At be kardeş, vur da dönek yüz ile. Kız tarafı bizi yorar söz ile. Mermi bitti, şarjör çekti belinden, Komşu şaşkın, üzgün gelin alayı. Dost akraba, kurtulmalı dilinden, Bulunmalı bu işin bir kolayı… At be kardeş, vur da dönek yüz ile. Kız tarafı bizi yorar söz ile. Kız tarafı sırasını beklerken, Tek mermiyle düştü daldan yumurta. Veli üzgün eve doğru giderken, Yeni gözde, duruyordu ortada. Attı kardeş, vurdu döndük yüz ile. Kız tarafı takdir etti söz ile.

16 GÜNEŞTE NAZ Gece doğmaz ay ve yıldız, Gündüz ise, güneşte naz. Kimsesi yok hepten yalnız. Kendisine yeter Ayvaz. İki gözlü ahşap evi, Çatı göçer zemin kavi, Ufak tefek, köyün devi, Gözü açık yatar Ayvaz. Sofrasında kuru ekmek, Bardakta su, hazır yemek. Gülüp durur mutlu demek. Güne anlam katar Ayvaz. Çölde duran kuru ağaç, Gölgesiyle olur ilaç. Komşuları sevmez mi hiç, Nasreddin’den beter Ayvaz. Duygu okur, niyet sezer, Dokundurur azar azar. Güldürürken biraz üzer, Dalgacı ya, atar Ayvaz. "Yapar keyfin alasını, Savar işin belasını, Görmez gözün elasını, Ciddi dursa, biter Ayvaz."

17 ÖTEKİLER BERİKİLER Koca koca insanlar. Küçük küçük hesaplar.
İki büklüm koşanlar. Yar… Akraba…Ahbaplar… Ve onlar: Dik duranlar. Yorulanlar. Yoranlar. Korkulanlar. Sarmayı, Sormayı, Bilenler. Cuntaların susturamadığı, İhanetlerin küstüremediği Canlar. Yarınları, Umutları, Sevdaları kesenler. Karınları, Avurtları, Basenleri şişenler. ÖTEKİLER BERİKİLER Hasanlar… Gülşenler… Büyüdükçe, Küçülenler. Küçüldükçe, Büyüyenler. Balonlar. Dumanlar. İğneden, Esintiden korkanlar. Evet onlar. Yolları ayrılmayanlar. Kayrılmayanlar. Çıkar duygusundan Uzak yaşayanlar. Tok yatıp, Kötü düş görenler. Yalan katıp, Hayra yoranlar. Hayranlık duyulanlar; Terk edilenler. Milyonları bulanlar; Yalnız gidenler. Düşman olmayanlar; Düşman görülenler. Dostları kalmayanlar; Öylesine sorulanlar: Ö T E K İ L E R. Hesap vermeyenler, Hesap soranlar. Günü görmeyenler, Dünde duranlar; Susanlar,   Karışmayanlar. Küsenler. Tartışmayanlar, Bizler. Sizler, Bizler. Bizler, Sizler: El eleyiz. İçimiz temiz. Birimiz alırız, Birimiz kalırız. Sabır İle kahır, Dost olmuş yaşarız. Ve bizler: B E R İ K İ L E R SİZLER, BİZLER, ONLAR BERİKİLER. ÖTEKİLER. Neresi yerler, Kimler nerdeler... Onlar bizden; Her biri biz. Belli yerler; Biz, ÖTEKİLERİZ.

18 DİRENMEK VAR Direnmek varmış, Canına yandığım! Usanıp bıkmadan,
Geriye bakmadan. Dün, Bugün, Yarın Demeden. Gün, Öğlen Olmadan. Direnmek varmış. DİRENMEK VAR Direnmek varmış, Canına yandığım! Gül dalda, Güç elde İken. Fırtınadan Korkmadan. Matem günden Sarkmadan. Dünü Özlemeden. Günü Gözlemeden. Sararmadan Günce. İkindiden                Önce; Direnmek varmış. Direnmek varmış, Canına yandığım! Muhbirler salınırken, Direnenler alınırken. Dokuz yüz seksen Olmadan. Ağustos dolmadan; Direnmek varmış. Kimimiz, Gibi yaptık. Yana saptık. Güçsüzlerde Güç, Suçsuzlarda Suç bulduk. Direnmek var, Canını sevdiğim! Loş ışık Solmadan. Gün karanlık Olmadan... Kazanımlar Gider... Yarın Beter... Direnmek varmış, Ya da, kadermiş, Dememek; Çocuktan, Torundan Yememek İçin; Direnmek var. Direnmek varmış, Canına yandığım! Beşi, Bir Yerde’ye. Kapanan perdeye. Ev bark, Basana. Beslemeyip, Asana. Ona, Buna, Sana, Bana. İnsana, Direnmek varmış. Direnmek var. Direnmek var, Canını sevdiğim! Karanlığı sevenlere, Yandaş olup övenlere. Bebe'ye beşik, Güneşten ışık İçin;

19 KAR TANELERİ Elleriydi en çok üşüyen. Kavruk, Islak, Kızarmış elleri.
Sararmış tırnakları. Üfleyerek ısıtıyordu, Avuç içini. Kendini. KAR TANELERİ Yürüyordu insanlar, Düşen kar taneleri gibi, Birbirine deymeden. Yürüyordu insanlar, Onun elleri gibi, Bir şey duymadan. Bakıyordu insanlara, Kardan soğuk. Bakıyordu insanlara, Dünyaya yük. Ceket yırtık, Omuzlar eğik, Boyun çekik. Üfleyerek ısıtıyordu, Avuç içini. Kendini. Düşüyordu; Manolyalar, Beyaz güller, Papatyalar. Yerde orkideler. Üşüyordu; Ayaklar, Eller. Kar taneleri; Kimine çiçek, Kimine kurşun gibi. Kar taneleri, Neşenin, Hüznün sebebi. Elleriydi en çok üşüyen, Üfleyerek ısıtıyordu, Avuç içini. Kendini.

20 Çizimler & Sayfa Tasarımı :
ŞAİR : Ekrem ÖLGEN Ertan GÜMÜŞ