Bir seher vakti, Gezerken sanal alemde, “Arayı arayı bulsam izini, İzinin tozuna sürsem yüzümü, Hak nasib eylese görsem yüzünü, Ya Muhammed Canım arzular seni.” Diye başlayan Yunus’unşiirini gördüm de. Anladım ve bildim ki benim kalbim kördüğümde. Yığılıp kaldım koltuğuma, düşünceye daldım bu sözleri, Ruhumda çözmek istiyordum manaları, kapattım gözleri. Ne anlama geliyordu acaba, izinin tozuna sürmek yüzleri. Ne olurdu,O’nu düşte seyretsem ben de bir kez bile olsa. Kalbimdeki kördüğümler çözülse, O’nun sevgisiyle dolsa. Değmez mi buna aramak, bir ömre bile mal olsa.
Tam bu anda, kapım çalıyordu, sabahın bu ıssızlığında. Karşımda duruyordu “Geldim işte!” diyen bir nurlu yüz. Dedim,” Ey Rasül bana şöyle bir süz. ” Var mı ben de karşına çıkacak bir yüz.” Dedi, “ Siz beni unutsanız da ben size düşkünüm.” Ama son hallerinizden de çok müşkülüm. Terk edildi emanetim Kur’an, Geçmekte onsuz her bir an. Onun ayetlerini seçmeye kalktınız. O olmadan sıratı geçmeye kalktınız.
Mutluluğu onun dışında arayıp durdunuz. Çöplükte gül hayali kurdunuz. Bende, benimle beraber olanlarda kurtuluşunuz. Ancak bu şekilde cennette buluşuruz. Sana soruyorum, bunu yapmak zor mu? Ne diyebilirdim ki, büktüm boynumu. Şakaklarımdan süzülmekte yaşlar,ağlamaklı bir haldeyim. Üzülme dedi, Allah Rahîm, ben rahmet peygamberiyim. Karanlığı yıkmak için ışık yak. Ne güzel olacak her şey bak. Ama acele et zaman akmakta. Gitme zamanı sıra vedalaşmakta. Öptüm o güzel ellerden, sarıldım ona, Ne olurdu uyanmasaydım, hep yaşasaydım o ana saat 6:30