BİR ESKİ OTOMOBİL Ben bir otomobilim. Eskimişim. Buraya atmışlar. Çok zaman geçmiş. Kimse almamış. Ben bir otomobilim. Eskimiş.
Yerim iyi bir duvar kenarı. Arkası açık. Tren geçiyor. Denizi görüyorum. Vapurları da Yerim iyi. Arkası açık.
Bana “kaplumbağa” derlerdi. Yavaş gittiğim için değil. Şeklim benziyormuş. Yoksa çok hızlı giderdim. Kimse yetişemezdi. Adım “kaplumbağa” idi.
Rengim mor. Patlıcan rengi. Sahibim bayılırdı. Bu renk bir tane. Başka olabilirdi. Yeşil yahut kırmızı. Mor renkteyim. Patlıcan rengi.
Buraya bırakalı çok oldu. Yağmurlar yağdı ! Karlar örttü! Günlerce büzüldüm. Kimse nasılsın ? demedi. Üşüdüm. çok yağmur yağdı.
Yaz gelince sevinirdim. Çünkü çocuklar eksik olmaz. Hep üzerimde oynarlar.
Biri var,biri.Adı Nehir. Yeşil gözlü.Uslu bir kız. Adı Nehir. Güzel bir kız.
Tek başına gelir. Kapımı açar. “Günaydın” der.içeri oturur. Direksiyonu tutar. Pedalım yok ya.O,gaza basar. Beni konuşturur.
Tutmayın bizi. Nerelere gitmeyiz. Ne dağlardan aşmayız. Ne ovalar koşmayız. Sonra buraya geliriz. Tutmayın bizi deriz.
Geceler gelmesin. Soğuk karanlık.Herkes çekiliyor. Kediler bile. Bazıları gelir. İçim sıcak olur. Otururlar. Uyuklarlar. Konuşuruz. İçim sıcak olur.
Bazan ay çıkar. Tostoparlak sarı ay. “Ne haber küçük ? ” der. Sevinirim. “Ne olsun derim. O da gider. Ne olsun iyiyim derim.
Gündüzleri tren geçer. Selamlar beni. Düdük çalar. Bu,”nasılsın ? ” demektir. Gülerim anlar. Tren geçer gider.
Bir eski otomobilim. Eskiden yeni idim. Herkes bakardı. Şimdi eskidim. Kimse bakmıyor. Gittikçe küçülüyorum. Ben eski otomobilim.
Şimdi Nehir’i bekliyorum. Direksiyona geçsin. Dağlar aşarız. Ovalar geçeriz. O bir gelsin! Onu bekliyorum. Direksiyona bir geçsin.Nehir’i bekliyorum. O zaman görün bizi.