UZAKTAN UZAĞA… Öyle gülüp harap etme içimi, İçimden bir şeyler düştü, düşecek.. Bilmem, nasıl aşık ettin ki beni, Ulaşamadığım, sen kaldın bir tek.. Kalemim kağıda düştüğü zaman, Bir resmin bile yok; hayalinleyim, Keşke şiirleri söküp duvardan, Bir güzel resmini asabilseydim Mutlu sanma beni, sensiz değilim. Yalnızken içimi gam keder basar. Ele cesur olur deli yüreğim, Seni görür görmez lal olur, susar.. Uzak aşklar daha büyükmüş sanki Söylemek istiyor, yapamıyorum Görsen ellerimin titreyişini, Bir görsen nasıl da kıvranıyorum.. Kağıda kaleme hükmeden bu ben, Dilsiz oluyorum sana gelince. Konuşmalı mıyım fırsat geçmeden, İçimde bir milyon soru düşünce… Uğruna fırsatlar teptiğim genç kız! Bu gizli sevdayla nereye kadar?.. Ya bu hayat geçer tek, yapayalnız, Ya dostlar kabrimde ağlayacaklar… 3 mart 2004 / Kayseri Adnan Ünay

Bitti bütün mevsimlerim Bir sen kaldın geriye… Kaç zemheri yaşadı bu yürek bilir misin? Kaç yağlı kurşun yedi bağrım… Kaç kar yağdı sensiz… Yokluğun ölüm oldu gecelerimde Ceset soğukluğundaydı… Tir tir titredim oysa, Sensizlik zor şeymiş oysa… Yokluğunda, her saniyemde Elim sigaraya, gözlerim uzaklara gidiyormuş. Hiç bilmedim oysa, Hiç anlayamamışım, Beni varlığının ayakta tuttuğunu… Gece yarıları uykularımın bölünmeyişi en güzel yerinde, Seni hissetmemdenmiş yanımda. Şimdi uzak dağlara bakıp, Adınla gözlerim dalıp Bu kederi göz yaşlarımla atmayı marifet biliyorum. Söndü bütün ümitlerim, Pembe hayallerimin yıkılışını izledi sensizliğim. En güzel yerimde günümün, En tatlı yerinde rüyalarımın, En mutlu anımda sohbetlerimin, Ve en yalnız saatlerinde gecenin, Adın düşüyor satırlarıma, Gözlerin geliyor gözlerime, Toz oluyor, duman oluyor,sabun köpüğü oluyor mantığım. Efkar oluyorum,göz yaşı oluyorum, Divane oluyorum… Neye açayım içimi? Söyle, kimlere anlatayım sensizliğimi! Kim anlayabilir ki beni?... Ben olması gerek! Acılı olması gerek ! Ağlıyor olması gerek! Seviyor olması gerek seni! Senin gibi zalimi!!! Yok oldu bütün ümidim Kahroldum,yok oldum… Olmayışın yanımda, Ağladığımda elimi tutmayışın, Beni yalnız koyuşun… Adı sensin katilimin; Var oluşumun adı da sendin oysa… Bitti bütün amaçlarım, Bir sensizliğim kaldı elimde, avucumda. Bir de yalnızlığım… Yaksınlar şimdi tüm bedenimi! Kurda kuşa yedirsinler, Sonsuzluğa karışsın varlığım. Neyim ki ben sensiz?... Yapraksız dal… Dalsız ağaç… Ağaçsız toprak… Susuz çöl gibi! Anlamsız, amaçsız, yıkılmış, yorgun! Yıldızlar uzak gelmiyor bana Ellerini ellerimde düşlediğim zaman… İşkenceler de bir şey mi diyorum!! Sensizlik başıma çöktüğü zaman Yok oluyorum, kahroluyorum, Efkar oluyorum,göz yaşı oluyorum! Divane oluyorum!... Bitti bütün mevsimlerim, Bir sen kaldın geriye… Sensizliği yaşıyor iklimlerim Kar oluyor, düşüyorsun iliklerime. Ter oluyor,akıyorsun şakaklarımdan, Yağmur oluyor, doluyorum gözlerime Sonbahar gibi, son bahar gibi, Yapraklarımı döküp, Ağlatıyorsun! Yok oluyorum, kahroluyorum! Efkar oluyorum,göz yaşı oluyorum! Divane oluyorum… Adnan ÜNAY / 16 mart 2004 / Kayseri