Bir doktorla evli, doktor olmayan bir eşin serzenişi: Türkiyede doktor olmak; Affınıza sığınarak, bok yemektir.

Ben tıp okumadım, iyi ki de okumamışım Ben tıp okumadım, iyi ki de okumamışım. Türkiye'nin baba bir üniversitesinin "eşek bağlasan geçer" denilen bir bölümünde, çimlere ve boğaza karşı işletme okudum. En zorlu zamanım, altı günde yedi finale girdiğim son dönem oldu, uykusuz kaldım, sonra bitti gitti. Bizim endüstriciler, inşaatçılar, makineciler, bilgisayarcılar vardı. Bilgisayarcılar bir hafta proje kasar uyumazlardı. Endüstriciler triple integrallerle kafayı çizerlerken, inşaatçıları ve makinecileri bitiren dinamikti. Hepsi çalıştı, çabaladı, sabahladı. Sonra onlarınki de bitti gitti.

Ama onunki bitmedi. Biz mezun olup keplerimizi havaya fırlattığımızda, o hala kafam kadar İngilizce pediatri kitaplarıyla boğuşuyordu. Dahiliye stajlarında, geceleri, yüzüne sıçramış kanı bile silemeden, Hacettepe hastanesinin bir köşesinde, kahve ve sigara eşliğinde kendine gelmeye çalışıyordu. Ortalama iki ayda bir görüşüyorduk. Bazen üç dört aya çıkıyordu süre. Ben işe başladım, telefonla aradığımda geceleri, o ya yurdun çalışma salonunda ya da hastanenin kantininde oluyordu. Ya binlerce sayfa notla uğraşıyor, ya da yoğun bakımdaki hastaların başında oluyordu. Sonraki iki sene böyle geçti.

Ben üniversiteme bayılmazdım, ama mezuniyet töreninde yine de kepimi fırlattım. O kendi törenine gitmedi, "altı sene ebemi bellediler" dedi, "sevinecek hiçbir şeyim yok". Ben mezun olduğum gün, sözleşmemi imzalamıştım. O, mezun olduğunda bir işi bile yoktu. Dahası bir diploması da yoktu. Sağlık bakanlığı diplomasına el koymuştu. Ya tus'u kazanacak ya da zorunlu hizmete gidecekti. Benim arkadaşlarım -yani mühendisler, avukatlar, işletmeciler- üniversitede, hadi bilemedin üniversiteyi bitirdiklerinde nişanlandılar, işlerini yoluna koyup yuvalarını kurdular. Bir doktorla birlikteyseniz böyle bir şansınız yoktur. Çünkü üniversite bittiğinde aslında hiç birşey bitmez. Söylediği gibi, "sevinecek bir şeyiniz yoktur".

Mezun oldu ve aylarca ders çalıştı. Sonra tus'a girdi, olmadı Mezun oldu ve aylarca ders çalıştı. Sonra tus'a girdi, olmadı.zorunlu hizmet kurasında Kars'ı çekti, doğunun Paris’i Kars. Doğuya gitmekle sorunu olan bir insan değildi zaten, gitti. Doğu nedir bilir misiniz? Ben bilmem, ama o anlattı. Doğu, hiç bir aletinizin olmadığı hastanelerde tanı koyabilmek için insanüstü çaba sarfetmektir. Gerekli araçlar olmadan hastanızı iyileştirmeye çalışmaktır. Doğu, devletin ambulanslara benzin koymadığı, ve sevki gerçekleştirmek için hasta yakınlarından ambulansa benzin almasını beklediğiniz yerdir. Hasta yakınlarının parası yoksa doktorun üzerine yürümesidir. Doğu, aşı yapmak için jilet gibi kayalara tırmanmak, dağ köylerine çıkmak, sonra da aşı yaptığınız çocukların ailelerinden azar yemektir. Doğu, devletin götürmediği her türlü hizmetin sorumlusu olmaktır. Halkın gözünde devlet olmaktır, devletin beceremediği her şeyin müsebbibi olmaktır.

Döndüğünde tus'u kazanmıştı, üniversite hastanesinde uzmanlığa başladı Döndüğünde tus'u kazanmıştı, üniversite hastanesinde uzmanlığa başladı. Evlendik. Haftada iki gece, penceresi olmayan, buz gibi bir laboratuvarda nöbet tutuyordu. Buz gibiydi, çünkü yan depodaki ilaçlar bozulmasın diye soğutuluyordu bütün bölüm. Yazın sıcağında, o, tepesinden esen rüzgarla hasta oluyordu. Gecenin bir yarısı gelen kanlara bakıyordu, esrar aldıklarından şüphenilen ve yaka paça getirilen askerlerin idrarlarına. Zırıl zırıl çalan telefonlara koşuyordu, zehirlenenlerle, intihar edenlerle boğuşuyordu. O benim eşim. Haftada iki gece görmediğim, haftada iki gece nöbet tutan, ve sonra ertesi gün hiç bir şey olmamış gibi işine devam etmesi beklenen eşim. Nöbet tuttuğu saat başına 1 ytl 66 kuruş alıyor.

Evliliğimizin ilk yılları, onun hayatının en güzel yıllarında yaşadığı travmayı atlatmasına yardım etmekle geçti, yaraları sarmakla. Biz 300 sayfalık kitaptan korkarken, o mezun olduğunda 15000 sayfa notu çöp torbalarına doldurup atmıştı. Geri kalan kitaplar şu an üç kütüphaneyi doldurmuş şekilde evde duruyor. Bu sene uzmanlığını alacak. Devlet uzmanlık diplomasına el koyacak, çünkü bir daha zorunlu hizmete gitmesi gerekiyor. Uzman olarak çalışmaya başladığı zaman maaşı düşecek. Ondan sonra askere gidecek ve orada nöbet tutmaya devam edecek. Sonra gelecek, 35 yaşında, hayatı yarılamış bir insan olarak, geri kalan yıllarını huzur içinde geçirmesi umulacak.

Benim eşim bunu yapmayacak, çünkü uzman olduğu gün doktorluktan istifa ediyor. Hayatının 11 senesini bu işe adadı ve istifa ediyor, çünkü artık acı çekmenin anlamsız olduğuna karar verdi. Böylece, Türkiye, bir "kendini tanrı sanan cibilliyetsiz bir doktordan" kurtulmuş olacak, bayram edebilirsiniz. İstifa ediyor, çünkü evlendiğimizin haftası eve tüp takmaya gelen usta "sen doktor olmuşsun ama ben senden daha fazla kazanıyorum, keyfim de tıkırında" dedi ona. İstifa ediyor, çünkü ondan 150 puan daha düşük alan insanlar hayatlarını yoluna koydular, evlerini aldılar, çocukları 3-5 yaşına geldi. İstifa ediyor, çünkü erken ölmesinden korktuğumu biliyor.

İstifa ediyor… Çünkü 11 senede şunu anladı: Türkiye'de doktor olmak, bok yemek ve o boku bütün sevdiklerine sürmektir.