İÇ ÜZÜNTÜSÜ

İç Üzüntüsü Hafta sonuydu. “Vur, Vur sıkı vur. Haydi görelim seni! Kazanmamız sana bağlı.” Sözleriyle takım arkadaşları Erol’u durmadan destekliyorlardı. Erol gerildi, gerildi, bütün gücünü toplayarak öyle bir vurdu ki top havaya fırladı. Ömer amcanın evinin etrafını saran leylakların arasında gözden kayboldu. Ardından bir şangırtı kotu. Sonra da ortalığı derin bir sessizlik kapladı. Ali: “Çabuk, çabuk! Bir yere saklanalım.” diyerek ileri atıldı. Top sahasında bir kaynaşma oldu. Çocuklar itişerek civardaki samanlıklardan birine doğru koşmaya başladılar. Bu kargaşalıkta Erol da kendini onların arasında buldu. Biraz koştuktan sonra Alilerin odunluğuna gizlendiler.

Çocuklardan biri Erol’a: “Çok güzel vuruş yaptın ama…” diyerek söze başladı. Bir başkası: “İyi ki Ömer amcam görmedi. Öyle aksi bir ihtiyardır ki sana etmediğini bırakmazdı.” dedi. Daha sonra içlerinden biri usulca gidip topu getirdi. Takımdaki çocukların yaşça en büyükleri olan Ali, onlara akıl vermeye başladı: “Görmedik diyeceğiz, anladınız mı? Birbirimizi ele vermek yok! Sonra karışmam! Topu şuraya saklayalım da kimse bizden şüphelenmesin.” Çocuklar Ali’nin her dediğini yapar, bir dediğini iki etmezlerdi. Erol aralarından ayrılıp eve doğru yürümeye başladı. Başı önde, düşünceli yürüyordu. İçini sanki bir kurt kemiriyordu. İçi hiç rahat değildi. Olaylar kafasının içinden bir film şeridi gibi geçiyordu.

Ömer amca varlıklı bir adamdı Ömer amca varlıklı bir adamdı. Kırılan bir camın yerine yenisini taktırmak ona hiç dokunmazdı, ama çocukların yaptığı doğru değildi. Erol da yanlış hareket etmişti. Daha doğrusu saklanmakla çok kötü bir iş yapmıştı. En iyisi her şeyi açıklamaktı ama artık onu da yapamazdı. Erol, bunları düşünürken bir ara başını kaldırınca karşısında ağır ağır gelen Ömer amcayla göz göze geldi. Utancından yerin dibine geçti. İçinden alabildiğine koşarak oradan uzaklaşmak geldi. Ama Ali’nin sözlerini hatırlayınca bu kararından vazgeçti. Yaşlı adam iyice yaklaşınca: “Nasılsınız Ömer amca?” diyerek hal hatır sordu. Çocuğun bu davranışı Ömer amcanın çok hoşuna gitmişti. Başını kaldırıp: “Teşekkür ederim yavrum.” diyerek gülümsedi. “Sen Ahmet Bey’in oğlu değil misin?” Bir iki adım attıktan sonra Erol’a seslendi:

“Pul toplamaya meraklı mısın “Pul toplamaya meraklı mısın? Benim, çok zengin bir pul koleksiyonum var. Yolun düşünce bir gün bize gel de gör. Benimkilerle değiştirecek pulun vardır belki” diyerek onu evine davet etti. Erol kekeleyerek de olsa: “Teşekkür ederim.” dedi. Eve epeyce yaklaşmıştı ama üzüntüsü de kat kat artmıştı. İhtiyarın bun candan hareketi onu çok etkilemişti. Kendisini öyle suçlu hissediyordu ki kimsenin yüzüne bakmaya cesaret edemiyordu. Camı bilerek kırmamıştı. Bu bir kaza idi. Ona pek yanmıyordu. Asıl üzüldüğü şey yaptığını örtbas etmeye çalışmış olmasıydı. Babası o akşam evde yemekte, kırılan camdan söz etmeye başladı: “Şu bizim komşuların çocukları canavar gibi oldular. Baksana bu defa da Ömer Bey çarşıdayken camını kırıp kaçmışlar. Ömer Bey yapanı bulamamış. Daha geçen gün bahçesine girip armutlarını çalmışlardı.”

Sonra oğluna dönerek: “Anlaşılan seni çok seviyor Sonra oğluna dönerek: “Anlaşılan seni çok seviyor. Bana: Maşallah, sizin delikanlı hiç öbürlerine benzemiyor. Pek uslu ve terbiyeli bir çocuk.” diyerek seni övdü. Erol içinde: “Bir kaza oldu, bir kaza oldu.” diye geçiriyordu. Yapanı görmediğin söylemenin büyük bir korkaklık olduğunu bildiğinden, durmadan önüne bakıyordu. Annesi oğlunun bu garip halini görünce yumuşak bir sesle: --- Neyin var yavrum, yoksa hasta mısın? diyerek sordu. Daha yemeğine elini bile sürmemişsin. Erol kendine gelip: “Hayır, hayır. Bir şeyim yok. İyice acıkmamışım da canım yemek istemiyor.” deyip sofradan kalkmak için izin istedi. Sonra da doğruca odasına koşup kendisini yatağının üstüne attı. Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Yaptığını sakladığından dolayı içi bir türlü rahat etmiyordu.

Koşarak merdivenleri indi. Az sonra Ömer amcanın zilini çaldı Koşarak merdivenleri indi. Az sonra Ömer amcanın zilini çaldı. Ömer amca kapıyı açınca çok sevindi. --- Ooo, hoş geldin küçük dostum, ne iyi ettin de geldin. Benim de yanlızlıktan canım sıkılıyordu, deyince Erol, yerinden kıpırdayamadan suçlu suçlu önüne baktı. Birkaç kere yutkunduktan sonra güçlükle: “Camınızı kıran benim.” diyebildi. Derin bir nefes aldıktan sonra olan biteni anlattı ve ardından da: “Ne olur beni affedin!” dedi. Erol’un eli ayağı titriyordu. Heyecandan dudakları bembeyaz olmuştu.

Ömer amca büyük bir hoşgörü ile: “Üzülme yavrum. Bunlar olağan işlerdir. Kaza bu. Bu davranışın çok hoşuma gitti. İnsanlar hatalı davranışını dürüstçe söylemesi çok önemli. Hele verdiği zararı karşılamaya çalışması karakterinin üstünlüğünü gösterir.” dedi. Erol, üstündeki büyük bir yükten kurtulmuştu. Sevinçten ihtiyara sarıldı ve: “Teşekkür ederim amcacığım.” dedi. Ömer amca: “Biliyor musun küçük dostum, bu kazaları önlemek için bütün komşular birleşip sizin top sahasının etrafına tel çeksek iyi olacak.” dedi. Sonra da Erol’un sırtını okşayarak “Buraya kadar gelmişken bir de benim pul koleksiyonumu gör bari.” diyerek sanki hiçbir şey olmamış gibi tatlı tatlı konuşmaya başladı. Doğan Kardeş’ten

hatalı huzurlu dokunmamıştı. kesilmişti.

ki ki

“Bilgiye Ulaşmanın En Güzel Yolu” www.bilgiyolcusu.com “Bilgiye Ulaşmanın En Güzel Yolu”