TAVŞAN VE YILANIN DOSTLUĞU
Çok eskiden köyün birin de yaşlı fakir tavşan ve yavrusu yaşarmış.
Bu köyün hemen karşısında da çok ama çok yüksek bir de dağ varmış ve bu dağın tam tepesin de yılan varmış.
Ne zaman bu tavşanın başı derde girse bu yılanın yanına gider ve yılan da ona bir altın lira verirmiş gel zaman git zaman artık yaşlı tavşan oraya çıkamaz hale gelmiş
Bir gün yavrusunu yanına çağırmış ve demiş ki : Bak oğlum o dağın tepesine git. Bir yılan çıkacak, benim oğlum olduğunu söyle sana vereceği emaneti al ve bana getir, demiş.
Oğlu da tamam baba deyip yola koyulmuş.
Dağın tepesine gelince yılan çıkmış yavru tavşan anlatmış her şeyi yılan da yavru tavşana bir altın vererek bunu babana götür demiş.
Tavşan için den söyle düşünmüş Eğer ben bu yılanı öldürürsem bütün altınları alır ve çok zengin olurum demiş.
Ve yerden aldığı bir taşı yılana fırlatmış taş yılanın kuyruğuna gelmiş. Can havliyle yavru tavşanı ısırmış derken epey zaman sonra yavru tavşan zehirlenerek ölmüş.
Yaşlı tavşan iyileşmiş ve doğru yılanın yanına gitmiş her şeyden haberi olan tavşan başlamış yılana anlatmaya o cahildi bilemedi gel tekrar eskisi gibi dost olalım demiş yalvarmış.
Yılan da demiş ki: Oğlun da olsa bir başkasının sebep olduğu hatayı başkasına ödetmem. Sen benim hep dostum kalacaksın