SESLİDİR

İZMİRDE KADIN OLMAK

Örselenmeden çocukluğu, genç kızlığı yaşamakmış... Nereden bilebilirdim bunun bir ayrıcalık olduğunu? Sanırdım ki, Tüm yaşıtım kızlar yakan top oynar geniş ara caddelerde kızlı erkekli, Geniş balkonlarda kadınlı erkekli gruplar hep beş çayı içer; yanında kek ya da gevrek, peynir, domates, reçel yer ve keyifli sohbetler eder. Bisiklete binmeyi hep babalar öğretir sanırdım kızlarına; “Hep önüne bak kızım, korkma! Çevir pedalları, korkma sakın, düşmezsin, arkanda ben varım!” diyen babalarıyla... Amca, dayı, eniştelerle; teyze, anne, hala, yengeler gibi çekinmeden sarılmanın da bir ayrıcalık olduğunu bilmedik. Bizler akrabanın kadını ve erkeği olduğunu hiç öğrenmedik! Bizlere taciz de olmadı belki de hep bu yüzden, tecavüz de. Bizler babamızın göğsünden kıllar kopardık. “Acıyor, yapma kızım!” dese de, yataklarına gidip anne babamızın sabah saatlerinde, oynaşırdık. En çok ben severdim rahmetli babamın göğsündeki kılları çekmeyi. Deri de gelirdi beraberinde, pıt diye çektiğimde kılını, deri yerini alırdı gerisin geriye, ben eğlenirdim... Babacığım çekme dedikçe çekesim gelir, az biraz kızar gibi olurdu. Büyüdükçe anladım, canı acırdı; ama ne hikmetse anlık kızgınlık yerini; güzelim masmavi gözlerinde sevgiyle bir ışıldamaya bırakır, yüzü yumuşar, güzelim bıyıkları neredeyse çek beni der -öyle yumuşak yani- bir eli hep üstümde olurdu. Utandırılmadan kızlığından, kadınlığından yaşamak bir armağanmış meğer... Biz bilemedik! Her kız çocuğu annesi kadar babası tarafından da sevilir, destek görür zannettik...

Sekiz yaşındaki kızına bisiklete binmeyi öğretse keşke her baba... “Korkma!” dese kızına, “İleriye bak!” dese... Korkmasa babalar kızlarının ileriye bakmalarından! İzmirlilik bu kadar özel midir? Hiç bilmezdim! Hiç de söylenmemişti bana! İzmirli olmamdan dolayı ne başıma kakıldı sahip olduklarım, ne de pembe gözlükler takıldı! İzmir’de kadın olmak… Kordon’da dolaşmak, yalnız başına… Laf atılmadan, peşine adamlar takılmadan… Tut ki birisi bir şey ima etti, başını çevirip gitmen yeterlidir. İmbata savurur saçlarını İzmirli kadınlar, dekoltelerini de denize ve sevdiklerine açarlar, hiç umurlarında değildir, bir başkası üstüne mi alınır... Üstüne alınanların problemidir, ne korkarlar ne yerinirler. Bir bakış ile bir duruş, en fazlası bir söz ile İzmirli erkekler halden zaten anlarlar. Ne tecavüz, ne taciz! İzmirli olmak bir ayrıcalıkmış, nereden bilebilirdim, her genç böyle yetişiyor zannetmiştim!”

Bu yazıyı Milliyet Blog’ da okuyan okurlarım yollamışlar bana. Yazının yazarı Yazarkafe yazarlarından Gülgün Karaoğlu. Kendisinden izin istemek için mail attım, ama cevabını bekleyemeden yayınladım. Çok hoşuma gitti Gülgün yazın, dayanamadım! Tanışmıyoruz ama... affet beni... Umarım seni kızdırmadım. Bugün yazmayı hiç planlamıyordum oysa. Ama bu yazıyı okuyunca coştum, bahar da yolda ya, İzmir’ li kadınları selamlayasım geldi, hafta sonu başında... Burnumda tütüyor Kordon kokusu, buzlu badem ve İzmir’ e ait olan her şey, Şu anda... Offf yaaa! Yonca “Ankaralı”

iki yıldız seç Biri sen biri de o olsun. Ayrılığa son noktayı Dolunayda koyun. Sahilde iki yıldız olun Sen Alsancak’ta, o Karşıyaka’da Her zaman parlak Her zaman mutlu. Bir parça yalan Bir parça dolunay. Neler bulabilirdik bu sahilde… Yalnız bu deniz yıldızı Ve yalnız bu Can. Motor sesleri titrek, titrek o insanlara, martılara Alsancak sahiline çarpıyor... Dargın ve yorgun Uslanmaz yüreğimi Başka sahillere Başka deniz yıldızlarına Ve başka kum kalelerine yaslıyorum, İzmir’lim seni seviyorum…. CAN AKIN - İZMİR BİR İZMİR HİKAYESİ

FOTOĞRAFLAR CAN AKIN F.UZ İZMİRLİ KADINLARA