biz dünyanın şampiyonlarıyız... ses düğmesini açabilirsiniz
Ne kadar isterdim şimdi bir takımda olabilmeyi ama milyon dolarlık bir takım değil, bir mahalle ya da okul takımında olabilmeyi.
Ne kadar isterdim şimdi bir takımda olabilmeyi ama milyon dolarlık bir takım değil, bir mahalle ya da okul takımında olabilmeyi. Dandik bir formamızın olmasını, hatta formaları birimizin annesinin dikmesini, tam da sınav zamanındaki maçların sonunda bir teneke kupa olmasını, "karşı takımdaki izbandutun durdurulması"nın dünyanın en önemli meselesi olmasını, dizden akan kanın hiç ama hiiiç önemli olmamasını ve skor ne olursa olsun maçın son saniyesine kadar ölümüne koşturmayı, paslaşmayı, paylaşmayı.
Formaların yerini başka formalar almadan, "skor" bambaşka anlamlar taşımadan, dizlerdeki kan kalplere sıçramadan, ruhlar tutuklanıp, takım darmadağın olmadan önce, ne kadar isterdim şimdi her şeyi bir kenara bırakıp, arkadaşlarımla birlikte kimi yırtık, ter içindeki formalarımızla o teneke kupayı kaldırabilmeyi,
ve "ben" değil;
“BİZ DÜNYANIN ŞAMPİYONLARIYIZ” diye bağırabilmeyi...