En son ne zaman ağladınız? Hıçkıra hıçkıra kendine engel olmadan utanmadan sıkılmadan başkalarından gizlemeden en son ne zaman ağladınız? Gözlerinize dolan yaşların gerçekte huzur verdiğini içinizdeki bir yarayı koparıp attığını ne zaman keşfettiniz?
Ya en son ne zaman güldünüz ? Katıla katıla etrafınızı umursamadan mevki ve statünüzü düşünmeden hatta başkalarına komik gözükmeyi kabullenerek En son ne zaman güldünüz? Bir başka insanı en son ne zaman güldürdünüz?
Ait olduğunuz çevrelerde aranan yolu gözlenen “olmaz ise olmaz” diye düşünülen bir insan mısınız? Yoksa “olsada olur olmasa da” diye geçiştirilen birimi?
Aynanın karşısında sarkan göbeğiniz veya pörsüyen göğsünüzü seyrederken sağlık endişeleri bir yana: -Boş ver!Ben kendimi böyle de seviyorum.Diyebiliyor musunuz?
Basit bir hatanız orta yere döküldüğünde kendi kendinizi savunmak yerine: -Amma da aptallık etmişim! Diye kendi kendinize gülebiliyor musunuz?
Çatal sesinize makam tanımaz kulağınıza rağmen bağıra bir türküyü bir şarkıyı en son ne zaman terennüm ettiniz? Bir melodi sizi eskilere götürebilir mi? Bir şarkı burnunuzu sızlatabilir mi? Yanık bir ses ağlatabilir mi?
Bayram değil seyran değil bir arkadaşınızı arayıp: -Seni seviyorum! Veya -Seni özledim! Dermisiniz?
En son çayırlara ne zaman uzandınız? En son kartopunu arkadaşınızın kafasına ne zaman fırlattınız?
Toprağın kirinin en büyük temizlik olduğunu Yağmurda ıslanmanın haz yarattığını Çamurda tepişmenin rahatlattığını Bir yudum su olmasada “su yok”diyecek birinin bulunmasının susuzluğu giderdiğini “Nasılsın” sorusunun içimizdeki tüm negatif enerjiyi yok ettiğini
Bebeğin teninin mis gibi koktuğunu Bebek tenine dokunmanın insanı gevşettiğini Esasında tenin tene değmesinin en büyük ilaç olduğunu. Hayatın büyük olgulardan değil basit anlardan oluştuğunu en büyük hazların en küçük zerrelerde gizlendiğini biliyor musunuz?
Bütün bu soruların hepsine “evet” demek istediğinizi biliyorum. Ancak bir “şey” içinizdeki bir “şey” buna engel oluyor. Nedir o “şey”?