Parnasizm Realizmin şiire yansımış biçimine Parnasizm denir. Fransa'da 1860'ta "Çağdaş Parnas" adlı şiir dergisinin çevresinde toplanan sanatçılara "parnasyen" adı verilmiş.
Parnasizm Bunların oluşturduğu şiir akımı da Parnasizm olarak nitelenmiştir. Kısaca, Parnasizm, "şiirde gerçekçilik" demektir.
Parnasizm, hayalci ve duygucu romantik şiire karşı bir tepkidir.
Parnasizmin Özellikleri:
Parnasizm Parnasyen şairler, "şiir"i çok emek verilen bir iş olarak görmüşler, bir kuyumcu titizliğiyle şiirler yazmışlardır.
Parnasizm Parnasizm, duygucu ve hayalci lirik şiire bir tepkidir. Parnasyen şairler içe dönük ve duygucu şiir yerine, dış dünyayı nesnel bir bakışla anlatan şiire önem vermişlerdir.
Parnasizm Parnasizmde en önemli ilke "sanat için sanat"tır. Buna göre güzellik ancak güzel biçimlerle elde edilebilir.
Parnasizm, seçkin kişilere seslenen bir edebiyat akımıdır.
Parnasizm Şiirde ölçü, kafiye ve ses uyumu çok önemsenmiş, şiirin biçimsel yönden kusursuz olmasına çalışılmıştır. Parnasyenler en çok "sone" biçimini kullanmışlardır.
Eski Yunan ve Latin mitologyasına yeniden dönülmüş. Parnasizm Eski Yunan ve Latin mitologyasına yeniden dönülmüş.
Parnasizm Şairler, kendi kişiliklerini şiirlerine yansıtmamışlar, gözlemlerine dayanarak dış doğa görünümlerini şiirleştirmişlerdir.
Parnasizm Sanatçılar şimdiki zaman yerine, geçmiş zamanın kişi ve olaylarına yönelmişler,
Parnasizm Şiir için biçim güzelliği yeterli sayılmış, toplumsal konulara ilgi gösterilmemiştir.
Parnasizmin kurucusu Theophlle Gautier'dir.
Türk edebiyatında parnasizmi ilk tanıtan Cenap Şahabettin'dir.
Tevfik Fikret ve Yahya Kemal bu akımdan etkilenmişlerdir.