ÇANAKKALE DENİZ ZAFERİ KUTLU OLSUN ÇANAKKALE DENİZ ZAFERİ KUTLU OLSUN 18 MART 1915 ÇANAKKALE DENİZ ZAFERİ KUTLU OLSUN 18 MART 1915 ÇANAKKALE DENİZ ZAFERİ KUTLU OLSUN

BİR YOLCUYA Dur Yolcu! Bilmeden gelip bastığın, Bu toprak bir devrin battığı yerdir. Eğil de kulak ver, bu sessiz yığın, Bir vatan kalbinin attığı yerdir. Bu ıssız, gölgesiz yolun sonunda Gördüğün bu tümsek, Anadolu’ nda İstiklal uğrunda, namus yolunda Can veren Mehmed’ in yattığı yerdir.

Bu tümsek, koparken büyük zelzele, Son vatan parçası geçerken ele, Seyit Onbaşı Bu tümsek, koparken büyük zelzele, Son vatan parçası geçerken ele, Mehmet’ in düşmanı boğduğu sele Mübarek kanını akıttığı yerdir. Düşün ki, hasr olan kan, kemik, etin Yaptığı bu tümsek, amansız, çetin Bir harbin sonunda bütün milletin Hürriyet zevkini tattığı yerdir. Necmettin Halil ONAN

Bomba şimşekleri beyninden inip her siperin ÇANAKKALE ŞEHİTLERİ Bomba şimşekleri beyninden inip her siperin Sönüyor göğsünün üstünde o arslan neferin. Ölüm indirmede gökler, ölü püskürtmede yer, O ne müthiş tipidir, savrulur enkazı beşer. Boşanır sırtlara, vadilere sağanak sağanak, Kafa, göz, gövde, bacak, çene, parmak, el, ayak Vurulup, tertemiz alnından, uzanmış yatıyor, Bir hilal uğruna yarab ne güneşler batıyor. Ey bu topraklar için toprağa düşmüş asker Gökten ecdat inerek öpse o pak alnı değer. Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın? Gömelim gel seni tarihe desem sığmazsın. Mehmet Akif ERSOY 57. Alay Şehitliği Foto: Şefika

Pek tekin değildir Çanakkale’ nin suyu. Geçilmez bu boğaz... Nusat Mayın Gemisi ÇANAKKALE DESTANI Yıl 1915 18’ indeyiz Mart’ ın. Kendine gel biraz ! Pek tekin değildir Çanakkale’ nin suyu. Geçilmez bu boğaz...

Bizi Ne tapun yıldırır. Ne kurşunun. Çünkü artık Başladı cengimiz. Er meydanında bulunmaz dengimiz... Sen misin Mustafa Kemal’ im ileri diyen? İşte fırladık siperden. Sırtına yüklenmiş kahraman Seyit 276 kiloluk mermiyi, Koşuyor bataryasına ateşler içinden. Bu mermi denizlere gömecek Elizabet’ i Buvet’ i... Yanıyor bugün Anafartalar yanıyor, Denizler yanıyor, Dağlar yanıyor. Zafer bizimdir artık. Düşman zırhlıları batıyor... Türk’ üm, Muzaffer olarak doğmuşuz bir kere.

Bir karış toprak uğruna Kimimiz şehit, kimimiz gazi Hiç değişmez bu yazı Dünyada her yer geçilir belki Lakin geçilmez Çanakkale boğazı Fahri ERSAVAŞ

Gittiler Geçemediler Geçemeyecekler

Çanakkale zaferini kazanarak; vatanı, bayrağı ve milleti için hayatının baharında gül gibi solarak şehit olan kahraman MEHMETÇİK’ lerimizi minnet ve şükranla anıyoruz. Aziz ruhları şad olsun.

osmangunalp@yahoo.com 15.03.2005

BİR GELİBOLU SAVAŞI HATIRASI

“Mayısın altıncı gecesi yaralandım, sekiz yerimden. Yaranın ikisi hala kapanmadı, teper vakit vakit. İngilizle karşı karşıyayız, gayetle yakın, bizim el bombası onun siperine gider gelir onunki bizim sipere. Hücuma kalktık. Üç adım atmadan yıkıldım yere. Kasıklarımın üstünü biçmiş İngiliz’in makinelisi.

Geçti bir zaman. Başımı kaldırıp baktım: Gökte yıldızlar. Bizimkiler çekilmiş geri. Boyuna ateş eder İngiliz’in siperi. Kurşunlar vızır vızır geçer kafamın üzerinden. Başladım sürünüp gerilemeye. Toprağı ellerimle iterim, alnım gavurdan taraf. Bir yandan sürünürüm bizim sipere doğru, “Hey Allahım,” derim bir yandan, “arkamdan yara aldırma bana.” O saat başka şey gelmez insanın aklına.

Boyuna sürtünür bana şehitler, doğrusu ben onlara dokunurum. Kimisi sırtüstü yatar açık ağzı kan içinde, kimi yüzükoyun, kimi diz çökmüş elinde mavzer öylece donup kalmış. “Hey Allahım,” derim kendi kendime, “öldüreceksen beni böyle öldürseydin elimde silah diz çökmüş, yüzüm gavura karşı...”

Neyse gayrı sabah oldu. İyice açıldı ortalık. Biz de siperin yanına vardık. Bir mavzer uzattılar. Yapıştım süngüsüne. Beni çekip aldılar içeri. Sonradan hesapladım üç saatta geçmişim 25 metrelik yeri. Kaldım siperde bir zaman. İki büklüm. Yaralar başladı sızlamaya.

Öğleye doğru beni bir arkadaşın sırtına yüklediler. Geldik fırka nahiyesine. Çadırlar. Kazıklar çakılı içinde çadırların, samanla doldurulmuş kazıkların arası. Samanların üzerinde boy boy yaralı yatar. Ağlayan mı dersin küfreden mi dinine imanına. Makasla kestiler benim elbiseyi. Bir kaput attılar üzerime. Sargı bezi yok. Yaralar açık. Ama Allahtan kan akmaz karışıp toprakla kurumuş.

Geçti bir zaman. Dalmışım. Koltuklarımdan tutulunca uyanıverdim. Çadırdan dışarı çıkarıldık. Vakit akşam Gün kavuşmuş kavuşacak. Dışarım serin, içerim sıcak. Dizilmiş mekkâre arabaları sıra sıra. Sıhhiyeler atar yaralıları arabalara. Üst üste, Boş buğday çuvalı atar gibi.

Bir tek arabada on, onbeş yaralı. Bağıran mı dersin belki o dakka ölen mi? Neyse yola koyulduk. Arıburnu’nun yolları taşlık. Arabalar sarsılır. Bastı karanlık. Ben sırtüstü yatarım. Altımda bir insan gövdesi kımıldanır, Göğsümde bir çift bacak ama bir tekinin yarısı yok.

Bayır aşağı ineriz. Gökyüzü tekmil yıldız. Bir de inceden inceye bir rüzgâr. Yürür birbiri peşinden arabalar. Kum iskelesi’ne vardık sabaha karşı. Bir çadır orda. Çadırın içinden seslenir biri (dışarı çıkmadan): “-Nerelisin?” “-Filân yerli.” “-Babanın adı?” “-Falan.” “-Senin adın?” “-Filân.”

Sıra bana geldi. Dayanılır gibi değil acıya. Sövdüm ana avrat arabacıya. Alışmış herif, “Söv kardeşim” der, “kalayla bildiğin gibi.” Kumların üzerine uzatıldık. Deniz fışır fışır gidip gelir. Gayrı iyice ışıdı ortalık. Kumların üzerinde belki bin yaralı var belki ziyade. Bekledik ikindi, vaktine kadar.

Bir vapur geldi: iki bacalı, deniz renginde. Küfrede bağıra çağıra yüklediler bizi vapura. Vapurun içi mahşer. Vıcık vıcık kan, islim, yağ, ter. Beni ambara indirdiler. Yola koyulmuşuz. Yedi gün yedi gece.

Kurtlandı yaralarım. Kaputu açarım. kara kara başları beyaz beyaz kurtlar. Bakarım eğilip, Hayvancıklar akıllı, kaçarlar beni görünce, tekrardan girerler yaraların içine. Yedi gün yedi gece. Öldürmeyince öldürmez Allah. Türkün sağlamdır naturası, dayanır.

Sirkeci’ye varmışız sekizinci sabah. Kaptan demiri atmış. Ve lâkin “Bu yanda boş yer yok,” diye istememişler bizi. Akşam ezanı çekmiş demiri kaptan. Gelmişiz Haydarpaşa önlerine. Tıbbiye Mektebi hastaneydi o zaman. Onlar, “Olur,” demişler. Bir tayfanın sırtında güverteye çıktım. Biraz topaldı ama tayfa demir gibi Laz uşağı. Bismillah deyip baktım dört tarafa: İstanbul yanar pırıl pırıl. Ah canım İstanbul.

MEMLEKETİMDEN İNSAN MANZARALARI Neyse hastaneye girdik. Duvarlar bembeyaz. Elektrikler donanma gibi. Malta taşları tertemiz gıcır gıcır. Tekerlekli araba hazır. Beni üstüne yatırdılar. Rahat. Allah devlete millete zeval vermesin. Devlete dua ettim o saat...” MEMLEKETİMDEN İNSAN MANZARALARI NAZIM HİKMET SEY