TÜRKİYE’NİN MAARİF DAVASI NURETTİN TOPÇU TÜRKİYE’NİN MAARİF DAVASI

Topçu, insanımızın geleneği putlaştırmasına karşı çıkmakla birlikte Batı Medeniyeti‘nin ürettiği fikirlere mal bulmuş mağribi gibi sorgulamadan yapışmasına da karşı çıkmaktadır.    

Topçu gençliğe maarifin gidişatına ilişkin değerlendirmeler yapmakta ve genç nesli uçuruma götüren yolları şöyle sıralamaktadır: Ahlak yeminini unutup siyaset ve tedbir yolunu tutarak fikirlerin savunmasını yapmak yerine siyasi boğuşmalara girilmesi, Yaratıcılığın yerini taklitçiliğin alması, İman ve ümidi bırakarak aşağılık karmaşasına kapılmak, Kendini yetiştirmeden şerifini arayan nesil haline gelmek, Determinizme sığınarak mesuliyetten kurtulmaya yönelmek,

Topçu’ya göre Din eğitimi; Topçu'nun İslam Rönesans'ının gerçekleşmesi için önerdiği eğitim sisteminde geleneksel eğitimi sürdüren medrese ve Batıyı taklit eden okuldan farklıdır. Topçu’nun eğitim sistemi her şeyden önce maneviyatçı bir anlayış ile yürütülen ve heyecanını dinden alan bir yapıyı içermelidir.

Topçu dini ve milli bir eğitimi savunarak ve ülkemizdeki eğitim felsefesinin pragmatist yapısını reddederek onun yerine idealist bir eğitim sistemini öne sürmektedir. Din eğitimine psikolojik, felsefi ve dini temeller getirerek idealist bir din ve ahlak eğitimini savunmaktadır.

Topçu’ya göre maarifin temeli İslâm’dadır Topçu’ya göre maarifin temeli İslâm’dadır. “Milli mektebimiz ne medresedir ne de çeşitli kozmopolit unsurların karışığı olan bugünkü mekteptir. Müslüman Türk’ün mektebi, maarif, metafizik ve ahlâk prensiplerini Kur’an’dan alarak Anadolu insanının ruh yapısına serpen ve orada besleyen, insanlığın üç bin yıllık kültür ağacının asrımızdaki yemişlerini toplayacak evrensel bir ruh ve ahlâk cihazı olacaktır”

Milli mektebin dört unsuru vardır. Ders, Öğretmen Öğrenci Okul

DERS Ders, hakikatlerin araştırılmasıdır. İlköğretimde kalp eğitimi, Ortaöğretimde akıl eğitimi yüksek öğretimde ise ihtisas esas olmalıdır. Bu nedenle ilkokulda fazla bilgi verilmesine gerek yoktur. İlkokul, kalbi dinin sevgi telkinleriyle ve milli, tarihi gururla yoğurmalıdır. Dolayısıyla her eğitim kademesindeki dersler bu aşamalara göre düzenlenmelidir.

B. ÖĞRENCİ Öğrenci, hakikatler peşinde koşmayı meslek edinen insandır. Halka karışan değil, halkın önünden yürüyen bir sınıf olmalıdır. İlim dışında bir şeyle meşgul olmamalıdır. Hatta okuldaki dersle ilgisiz etkinlikler bile gereksizdir. Topçu, talebeliğin artık bir ilim yolculuğu değil bir diploma avcılığı olduğunu söyler.

Kesintisiz eğitime de karşıdır Nurettin Topçu Kesintisiz eğitime de karşıdır Nurettin Topçu. Ona göre insan yeteneğine uygun bir alana yönlendirilmelidir. Burada da son derece isabetlidir Topçu. Sanayide çıraklık yaparak kademe kademe ustalığa ilerleyecek hünere sahip fakat okuldaki derslere kafası basmayan bir çocuğu on sekiz yaşına kadar okula gitmeye mecbur etmek hem bir dayatma hem de enerji israfıdır.

C. ÖĞRETMEN Milli okulun üçüncü unsuru öğretmen olup, Topçu’nun en esaslı kabul ettiği unsurdur. Öğretmenler, öğretmenlik mesleğinin dışına çıkmayan idealist bir zümre olmalıdır. Öğretmenlik bir takım evrakları hazırlamak ya da imzalamak değildir. Öğretmen kendisini öğrencilerine feda edebilen insandır.

Topçu, muallimin ruh yapısını meydana getiren karakterleri şöyle sıralar. Muallim sanatkardır.  Muallim zorluklara göğüs geren bir idealisttir. Muallimlik sevgi işidir. Muallim doktordur.  Muallim, sahip olduğu bu mesuliyetle içimizde en fazla hür olan insandır.

Kendini bilmeyi öğrenmiş olan muallim, insanlara kendini bilmenin şifrelerini öğretendir. Muallim sınıfta her bir öğrencisini kendi öz evladı orada imiş gibi görerek, öğretmeye gayret sarf eden bir anne babadır.

Nurettin Topçu’ya göre öğretmenlik mesleği tüccarlık değildir Nurettin Topçu’ya göre öğretmenlik mesleği tüccarlık değildir. Öğretmenlik mesleğinin mektepçiliği ticaret edinen, muallimliği esnaflık haline koyan kültürsüz fukaranın işi olmadığını ve ruh işi olduğunu dile getiriyor. Muallimlik sevgi işidir. Öğrenciyi diploma avcılığından ilim yolculuğuna götüren ve onun ruhuna nakış nakış sevgi işleyen odur.

Devlet adamı muallimin emrinde bulunduğu müddetçe cemiyet ikbal halinde yaşadı. Muallim, devlet adamının kulu olduğu zaman cemiyet bozuldu, felaketler baş gösterdi. Muallim, geçeceği yol bütün engellerle örtülü olduğu halde, buna tahammül etmesini bilen ve tahammüle âşık idealcidir. “Kime karşı olursa olsun, her düşmanlık, mutlaka kendimize düşmanlıktır” itikadını kalbimize muallim sokabilir. Tahammülsüzlüğün ve şikâyetin başladığı yerde, muallimlik davası biter.

D. OKUL Son olarak ise okulun kendisi gelir. Bu okul, özellik ve yabancılık tanımayan, siyasete yer vermeyen, öğretmenden başka otorite tanımayan, ruhları huzur içinde birleştiren disiplinin barındığı bir okuldur.

Okulların ve öğretmenlerin sorumluluklarını incelerken öğretmenin öncelikle bir çıraklık süreci olduğunu belirtiyor: “Mektep çıraklık yeridir, diyebiliriz ki bir tezgâhtır. O tezgâhta usta yapar, çıraklar tekrarlar. Usta verir, çırak alır. Alınmamış, benimsenmemiş benliğe mal edilmemiş bir ders iyi ders sayılmaz.” Okulların Amerikan metotlarıyla öğretim yapmasını eleştiren Topçu,“ızdırap çekme” ile öğrenmenin, mektebin bağını kuruyor: “gerçek mektepte muallimle talebe, ızdırap çekerek öğretmeğe ve ıztırapla öğrenmeye muhtaçtır”diyor. Nurettin Topçu’ya göre öğretmenlik mesleği tüccarlık değildir. Öğretmenlik mesleğinin mektepçiliği ticaret edinen, muallimliği esnaflık haline koyan kültürsüz fukaranın işi olmadığını ve ruh işi olduğunu dile getiriyor.

Sonuç olarak; Topçu, Maarifin hayata, mektebin mideye mağlup olması; talebeliğin diploma avcılığına; muallimliğin örnek adamlıktan boynu bükük bir memurluğa dönüşmesi, mekteplerin ilim yapmak yerini ilim tarihini alma ve ezberlemeye yönelme sürecini eleştiriyor.

Şeyma KÜÇÜKALTUN