FARKLI TAMİR MATERYALLERİNİN AKRİLİK REZİN KAİDE MATERYALİNE BAĞLANMA DİRENÇLERİNE DEĞİŞİK YÜZEY İŞLEMLERİNİN ETKİSİNİN İNCELENMESİ Arş. Gör. Dt. Murat.

... konulu sunumlar: "FARKLI TAMİR MATERYALLERİNİN AKRİLİK REZİN KAİDE MATERYALİNE BAĞLANMA DİRENÇLERİNE DEĞİŞİK YÜZEY İŞLEMLERİNİN ETKİSİNİN İNCELENMESİ Arş. Gör. Dt. Murat."— Sunum transkripti:

1 FARKLI TAMİR MATERYALLERİNİN AKRİLİK REZİN KAİDE MATERYALİNE BAĞLANMA DİRENÇLERİNE DEĞİŞİK YÜZEY İŞLEMLERİNİN ETKİSİNİN İNCELENMESİ Arş. Gör. Dt. Murat ALKURT*, Prof. Dr. Zeynep YEŞİL DUYMUŞ*, Arş. Gör. Dt. Mustafa GÜNDOĞDU* (*)Atatürk Üniversitesi Diş Hekimliği Fakültesi Protetik Diş Tedavisi, Erzurum / Türkiye GİRİŞ: Yüzey işlemleri açısında değerlendirildiğinde; ısı ile polimerize olan akrilik rezin ile tamir işleminde lazer ve kumlama uygulanan örneklerin en fazla bağlanma direnci gösterdiği, en az bağlanma direncinin ise monomer uygulanan grupta olduğu görülmüş oluşan farkın istatiksel olarak anlamlı olmadığı (p˃0.05) saptanmıştır. Otopolimerizan akrilik ile tamir işleminde; en fazla bağlanma direncinin kumlama uygulanan grupta olduğu, bunu monomer uygulanan grubun takip ettiği, en az bağlanmanın ise kontrol grubunda olduğu, ışıkla polimerize akrilik rezin ile tamir işleminde; en fazla bağlanma direncinin monomer ve kumlama uygulanan grupta en az bağlanma direncinin kontrol grubunda olduğu saptanmış olmasına karşın elde edilen farkların istatistiksel olarak anlamlı olmadığı (p˃0.05) görülmüştür. Mesleğimizde geniş kullanım alanı olan akrilik rezinlerin, estetik olma ve uygulama kolaylıklarının yanı sıra, zayıf mekanik özellikler göstermeleri en çok sorun yaratan dezavantajlarından biridir (1-4). Bu nedenle akrilik kaide plaklarındaki kırıklar ile prostodontistler sık sık karşı karşıya kalmaktadırlar (1,5). Üst total protezlerde, alt protezlerden 2:1 oranında daha fazla tespit edilen kırıkların özellikle orta hat kırıkları ile karakterize olduğu görülmektedir (1,6-8). Kaide plakları altına açılan geniş rölyef sahaları, sert ve yumuşak doku andırkatları (1,2,7,8), oklüzal dengesizlikler, alveol kretlerindeki rezorpsiyona bağlı destek doku ile uyumsuzluklar (9-12), protezin düşürülmesi gibi travmatik olaylar (1,2), kaide plaklarındaki yorgunluklar kırıklara sebep olmaktadır (2 ). Yeni bir protezin yapılması pahalı ve zaman alıcı olduğundan kırık problemini çözmenin en yaygın yolu kaide plağının geçici olarak tamir edilmesidir. İyi bir tamir işlemi; yeterli dayanıklılık göstermeli (10,13-15 ), renk uyumu olmalı (10,11,13,14), kolay uygulanabilmeli (10,11), hızlı yapılabilmeli (10,11,13,14), pahalı olmamalı (13,14), ve boyutsal olarak stabilitesini koruyabilmelidir (10,11,13,15). Kaide materyallerinin tamir işlemlerinde; ısı ile polimerize olan akrilikler (16), otopolimerizan akrilikler (17,18) ve ışıkla polimerize olan akrilikler (15) kullanılmaktadır. Polimerizasyon sırasında uygulanan sıcaklığın artırılması akrilik rezinin mekanik ve kimyasal özelliklerini geliştirmektedir (19). Otopolimerizan akrilik rezinler kısa zamanda uygulanabilmeleri, ucuz olmaları, kullanım kolaylığı göstermeleri ve muflaya alma prosedürünü ortadan kaldırmaları, bunun sonucunda da protezde sıcaklığın oluşturduğu distorsiyonun oluşmaması gibi nedenlerle akrilik rezinlerin tamir işleminde genellikle tercih edilmektedir (11,20) . Isı ile polimerize olan akriliklerin tamir amacı ile kullanılması durumunda tamir edilen bölgenin orijinal dayanıklılığa oranının %75 (17) -%80 (18), otopolimerizan akrilikler kullanıldığında ise %60 (9) -%69 (16) olduğu tespit edilmiştir. Işıkla polimerize olan akrilik rezinler üstün dayanıklılık, üretim kolaylığı, manipülasyonunun kolay olması, polimerizasyon süresinin kısa olması ve monomer bulundurmaması gibi çeşitli avantajlara sahiptir (21-24). Total ve parsiyel protezlerde intraoral reling materyali ve kaide materyali olarak kullanıldığında muflalama işleminin elimine edilmiş olması nedeniyle popüler olmuşlardır (24-26). Ravazi ve arkadaşları (27) ışıkla sertleşen kaide materyallerinin klinik uygulamalarda relining materyali olarak yeterli dayanıklılığa sahip olduğunu ifade etmişlerdir. Kaide maddeleri ile tamir materyalleri arasındaki bağlanma dayanıklılığını artırmak için mekanik ve kimyasal yüzey işlemleri uygulanmaktadır (28-31). Bu işlemler arasında frezle pürüzlendirme (32), kumlama (33,34), lazer uygulama (35), metil metakrilatla ıslatma (36-38), kloroform (29,30,37), aseton (16,28-31,38,39), metilen klorit (28,29,31,40) gibi organik solventler ile muamele işlemleri sayılabilir. Bazı araştırıcılar tarafından metilen kloritin (41-43) ve dikloromethan’ın (44-50) kanserojen potansiyele sahip olduğu bildirilmiştir. Bu nedenle etil asetat dikloromethan’a göre daha güvenli bir alternatif olarak kimyasal yüzey işlemlerinde kullanılmaktadır. Tamir işleminde 120 sn uygulanan etil asetat’ın bağlanma dayanıklılığının 5 sn uygulanan dikloromethan ile eşdeğer olduğu saptanmıştır (51). Shen ve arkadaşları (30) 5 sn kloroform uygulamasının yeterli olduğunu daha uzun süre kloroform uygulanmasının polimetilmetakrilat kaide materyalinin tamir yüzeylerinde yapıyı zayıflattığını bildirmişlerdir. Akrilik rezin kaide maddelerinde oluşan kırıkların tamirinde farklı tamir maddeleri kullanılmakta ve tamir yüzey dayanıklılığını artırabilmek içinde değişik yüzey işlemleri uygulanmaktadır. Bu çalışma, tamir amacı ile kullanılan ısı ile polimerize olan akrilik rezin, otopolimerizan akrilik rezin ve ışık ile polimerize olan akrilik rezinin kaide plağına bağlanma direnci üzerine değişik yüzey işlemlerinin etkisini değerlendirmek amacı ile yapılmıştır. TARTIŞMA: Protez kaide maddelerinin tamir işleminde; tamir için kullanılan rezinin tipi ve tamir yüzeyine uygulanan işlemler tamir dayanıklılığını etkileyen faktörlerdir (40). Yapılan bazı araştırmalar (5,9,31,52-55) sonucunda otopolimerizan akriliklerin ısı ile polimerize olan akriliklere göre daha düşük bağlanma dayanıklılığına sahip olduğu saptanırken, bazı araştırmacılarda ise otopolimerizan akrilik rezinler ile ısı ile polimerize olan akrilik rezinlerin benzer bağlanma dayanıklılığı gösterdiği tespit edilmiştir (38,56,57). Polyzois ve arkadaşları (58) tamir işleminde bağlanma dayanıklılığını otopolimerizan akriliklerde 13 MPa, ısı ile polimerize olan akriliklerde MPa ışıkla polimerize olan akriliklerde MPa olarak saptamışlardır. Bağlanma dayanıklılığının ısı ile polimerize olan akrilik rezinlerde fazla olmasını iki maddenin kimyasal özelliklerinin benzer olmasına bağlamışlardır. Flectcher ve arkadaşları (59) ise otopolimerizan akriliklerdeki bu direnç kaybına ortamdaki artık monomerin fazlalılığının neden olduğunu ileri sürmüşlerdir. Ogle ve arkadaşları (21) ışık ile polimerize olan akrilik rezinlerin ısı ile polimerize olan akrilik rezinlerden iyi uyum ve dayanıklılık gösterdiğini belirtmişlerdir. Bu çalışmada en yüksek bağlanma direncinin ısı ile polimerize olan akrilik rezin ile tamiri yapılan örneklerde, en düşük bağlanma direncinin ise ışık ile polimerize olan akrilik rezin ile tamiri yapılan örneklerde olduğu tespit edilmiştir. Andrepoulus ve arkadaşları (60) çalışmalarında kullandıkları ışıkla sertleşen Triad VLC rezininin tamir materyali olarak vizkositesinin yüksek oluşu ve adezyonunun iyi olmaması nedeniyle, otopolimerizan akriliklerle yapılan tamirlerden çok düşük dirence sahip olduklarını saptamışlardır. Bu çalışmada da ışık ile polimerize olan akrilik rezin ile tamiri yapılan örneklerin otopolimerizan akrilik rezin ile tamiri yapılan örneklerden düşük bağlantı direnci gösterdiği saptanmıştır. Bu sonuç Andrepoulus ve arkadaşları (60)’nın bulguları ile uyum göstermektedir. Yapılan bazı çalışmalarda tamir yüzeyleri arasında mesafe 1,5 mm-3 mm arasında uygulanmıştır (6,9-11,15,58,61-64). Bununla birlikte bazı çalışmalarda iki yüzey arasında mesafe 10mm bırakılmıştır (18,65). Beyli ve Von Frounhofer (66) maksimum 3mm tamir yüzeyleri arasında mesafe kullanıldığında polimerizasyon kontraksiyon derecesinde azalma ile beraber tamir materyali ile kaide materyali arasındaki renk farkının azaldığı bildirmişlerdir. Protez kaide maddesi ile tamir materyali arasındaki adezyon akrilik rezin yüzeyine uygulanan kimyasal maddeler ile artırılabilir. Bu kimyasallar yüzeyde pürüzlülük oluşturarak morfolojik değişikliklere neden olur. Normalde bu pürüzlülük akrilik monomerinin yüzeyi ıslatması ile sağlanabilir (16,30,67). Tamir yüzeyine monomer uygulanmasının bağlantı direncini artıracağı düşüncesinde olan araştırıcılar vardır (32,67). Olvera ve Rijk (68) çalışmaları sonucunda 4 dakikalık monomer uygulamanın bağlantı direncini artırdığını tespit etmişlerdir. Vallittu ve arkadaşları (36) yaptıkları çalışmada tamir yüzeylerinin metilmetakrilatla 180 sn ıslatılmasının daha kısa zaman uygulamalarına göre bağlanma dayanıklılığını arttırdığını saptamışlardır. Monomer uygulaması polimetilmetakrilatı yumuşatmakta, süperficial çatlakların yayılımını teşvik etmekte ve bağlantı yüzeyinde pit formasyonu sağlamaktadır (67). Bu işlem sonucunda tamir materyali bağlantı yüzeyine diffüze olmakta ve adezyonu geliştirmektedir. Yüzey işlemleri açısından sonuçlar değerlendirildiğinde; en yüksek bağlantının ısı ile polimerize olan akrilik rezin ile tamiri yapılan örneklerde lazer uygulanan grupta, otopolimerizan akrilik ile tamiri yapılan örneklerde kumlama işlemi uygulanan grupta, ışık ile polimerize olan akrilik rezin ile tamiri yapılan örneklerde monomer uygulanan grupta olduğu tespit edilmiştir. Teşekkür: Bu çalışma 2005/102 nolu proje ile desteklenmiştir. MATERYAL ve METOT: Amerikan Dental Association Spesifikasyon No:12 ye göre 65.0 x 10.0 x 2.5 mm boyutlarında hazırlanan metal kalıplar üretici firmanın önerileri doğrultusunda hazırlanan Tip 3 alçı ile muflanın alt parçasına yerleştirildi. Alçı sertleştikten sonra çıkarılan metal kalıpların yerine pembe mum (Dentsply, Degudent GmbH Rodenbacher Chaussec 4, Hanau-Wolfgang, Almanya) akıtılarak konuldu. Sonra alçı kısımlara ince tabaka halinde lak uygulandı ve muflanın üst parçası yerleştirildikten sonra Tip 3 alçı karıştırılarak muflaya alma işlemi tamamlandı. Muflalar açıldıktan sonra konvansiyonel yöntemlerle mum eliminasyonu yapılan muflalara ısı ile polimerize olan akrilik rezin (QC-20 De Trey, İngiltere) yerleştirildi. Akrilik rezin yerleştirildikten sonra preslenmeden önce muflaya polietilen yaprak (Delta; Delta Ma´quinas Especiais, Vinhedo, SP, Brezilya) konuldu. Muflalara başlangıçta 17 bar basınç uygulandı. Sonra basınç yavaş yavaş artırılarak 42.5 bara çıkartıldı. Deneme kapatılışı yapılıp fazlalıkları temizlenen muflalar kapatıldıktan sonra 17 bar basınç uygulandı. Sonra basınç yavaş yavaş artırılarak 42.5 bara çıkartıldı ve bu şekilde 30 dakika muflalar bekletildi. Daha sonra özel kaynatma kazanında (Termotron P-100; Termotron do Brasil Ltda, Sa˜o Paulo, SP, Brezilya) uzun kaynatma yöntemi uygulanarak (74oC de 9 saat) polimerizasyon sağlandı. Muflalar açılmadan önce oda sıcaklığına gelmesi beklendi. Örnekler dikkatlice mufladan ayrıldı ve fazla akrilik rezin tungsten karbit frezle düşük devirde uzaklaştırıldı. Tamir aralığı oluşturmak amacı ile örnekler ortadan ikiye ayrıldı. Örnekler eşit sayıda olacak şekilde 4 gruba (her bir grupta 15 örnek) bölündü. Örneklerin tamir yüzeyine; Grup 1: Yüzey işlemi uygulanmadı (kontrol), Grup 2: Metil metakrilat monomeri uygulandı, Grup 3: 250 Mm partikül büyüklüğünde alüminyum oksit ile kumlama işlemi yapıldı, Grup 4: Er-YAG lazer uygulandı. Yüzey işlemi uygulanan her bir gruptaki örnekler tamir materyali uygulamak amacı ile eşit sayıda (her bir grupta 15 örnek) olacak şekilde üç gruba ayrıldı. Yüzey işlemi uygulanan ve uygulanmayan, değişik tamir materyali uygulamak amacı ile gruplara ayrılan örnekler muflanın alt parçasına ortalarına tamir boşluğu oluşturmak amacı ile yerleştirilen metal ile birlikte alındı. Alçı sertleştikten sonra bilinen yöntemlerle üst parça kapatıldı. Muflalar açıldıktan sonra tamir aralığını sağlayan metal kalıp çıkarıldı 1. Gruptaki örneklerin tamir boşluğuna ısı ile polimerize olan akrilik rezin (QC-20 De Trey, İngiltere), 2. Gruptaki örneklerin tamir boşluğuna otopolimerizan akrilik rezin (Simplex, Cla´ ssico, Artigos Odontolo´ gicos, Sa˜o Paulo,SP, Brazil), 3. Gruptaki örneklerin tamir boşluğuna ise ışık ile polimerize olan akrilik rezin (Versyo.com HD, Heraeus Kulzer GmbH & Co. KG, Grüner Weg 11, D Hanau, Almanya) dikkatli bir şekilde yerleştirildi. Isı ile polimerize olan akrilik rezin ile tamiri yapılan örneklerin polimerizasyon işlemi uzun kaynatma yöntemi uygulanarak özel kaynatma kazanında (Termotron P-100; Termotron do Brasil Ltda, Sa˜o Paulo, SP, Brezilya) kaynama derecesine geldikten sonra 74 oC de 9 saat muflalar bekletilerek yapıldı. Otopolimerizan akrilik rezin uygulanan örneklerin polimerizasyonu; basınç altında 55 oC’de 15 dakika bekletilerek tamamlandı. Bu işlem dayanıklılığı artırmak ve poroziteyi azaltmak için uygulandı. Işık ile polimerize olan akrilik rezin uygulanan örneklerin polimerizasyonu; prepolimerizasyon için 60 saniye ışık uygulandıktan sonra, final polimerizasyon için 3 dakika UniXS curing box (Heraus-Kulzer) cihazı ile tekrar ışık uygulanarak yapıldı. Polimerizasyon işlemleri tamamlanan örnekler dikkatli bir şekilde mufladan çıkarıldı ve fazla akrilik rezin tungsten karbit frezle düşük devirde uzaklaştırıldı. Örneklere 600 grit zımpara kağıdı ile su soğutması altında son şekli verildi. Bütün örnekler 37 oC’ de distile su içerisinde 1 hafta süre ile bekletildi. Bağlantı direncini ölçmek amacı ile; üç nokta yükleme testi Universal test makinasında (INSTRON, USA 3344) 5mm/min başlık hızı ile örneklerin tamir yüzeyinin ortasına uygulandı. Verilerin değerlendirilmesi SPSS 19 programı kullanarak iki yönlü varyans analizi ve Tukey HDS testi ile yapıldı KAYNAKLAR: 1. Beyli MS, von Fraunhofer JA: An analysis of causes of fracture of acrylic resin dentures. J Prosthet Dent 1981; 46: 2. Farmer JB, Preventive prosthodontics: Maxillary denture fracture. J Prosthet Dent 1983; 50: 3. Morris JC, Khan Z, von Fraunhofer JA. Palatal shape and the flexural strength of maxillary denture bases. J Prosthet Dent 1985; 53:670-3. 4. Nimmo A, Kratochvil FJ. Preventing fractures of maxillary overdentures. J Prosthet Dent 1986;55:773-5. 5. Faot F, Silva WJ, Rosa RST, et al. Strength of denture base resins repaired with auto- and visible light-polymerized materials. J Prosthodont 2009; 18: 496–502. 6. Stipho HD, Stipho AS. Effectiveness and durability of repaired acrylic resin joints. J Prosthet Dent 1987;58: 7. Darbar UR, Huggett R, Harrison A: Denture fracture—a survey. Br Dent J 1994;176: 8. Schneider RL. Diagnosing functional complete denture fractures. J Prosthet Dent 1985;54: 9. Berge M. Bending strength of intact and repaired denture base resins. Acta Odontol Scand 1983;41: 10. Polyzois GL, Andreopoulos AG, Lagouvardos PE. Acrylic resin denture repair with adhesive resin and metal wires: effects on strength parameters. J Prosthet Dent 1996;75: 11. Polyzois GL, Tarantili PA, Frangou MJ, et al. Fracture force, deflection at fracture, and toughness of repaired denture resin subjected to microwave polymerization or reinforced with wire or glass fiber. J Prosthet Dent 2001;86:613-9. 12. Zappini G, Kammann A, Wachter W. Comparison of fracture tests of denture base materials. J Prosthet Dent 2003;90: 13. Ward JE, Moon PC, Levine RA, et al. Effect of repair surface design, repair material, and processing method on the transverse strength of repaired acrylic denture resin. J Prosthet Dent 1992;67: 14. Ng ET, Tan LH, Chew BS, et al. Shear bond strength of microwaveable acrylic resin for denture repair. J Oral Rehabil 2004;31: 15. Stipho HD, Talic YF. Repair of denture base resins with visible light-polymerized reline material: effect on tensile and shear bond strengths. J Prosthet Dent 2001;86:143-8. 16. Rached RN, Del Bel Cury AA. Heat-cured acrylic resin repaired with microwave-cured one: bond strength and surface texture. J Oral Rehabil 2001;28:370-5. 17. Leong A, Grant AA. The transverse strength of repairs in polymethyl methacrylate. Aust Dent J 1971;16:232-4. 18. Stanford JW, Burns CL, Paffenbarger GC. Self-curing resins for repairing dentures: some physical properties. J Am Dent Assoc 1955;51: 19. Foo SH, Lindquist TJ, Aquilino SA, et al: Effect of polyaramid fiber reinforcement on the strength of 3 denture base polymethyl methacrylate resins. J Prosthodont 2001;10: 20. Dyer RA, Howlett JA. Dimensional stability of denture bases following repair with microwave resin. J Dent 1994;22: 21. Ogle RE, Sorensen SE, Lewis EA. A new visible light-cured resin system applied to removable prosthodontics. J Prosthet Dent 1986;56: 22. Shifman A. Clinical applications of visible light-cured resin in maxillofacial prosthetics. Part I: denture base and reline materials. J Prosthet Dent 1990;64: 23. Stipho HD, Talic Y, Assery M. Transverse strength of various resin joints repaired with visible light-cured reline material. Saudi Dent J 1999;11:23-9. 24. Fellman S. Visible light-cured denture base resin used in making dentures with conventional teeth. J Prosthet Dent 1989;62:356-9. 25. Andreopoulos AG, Polyzois GL. Repair of denture resins using visible light-cured materials. J Prosthet Dent 1994;72:462-8. 26. Assery MK, Al-Shamrani SM. Fabrication of a complete denture in one visit using Triad visible light cured (VLC) resin-a case report. Saudi Dental J 1995;2: 27. Razavi R, Khan Z, Fraunhofer JA. The bond strength of a visible light-cured reline resin to acrylic resin denture base material. J Prosthet Dent 1990;63: 28. Sarac YS, Sarac D, Kulunk T, et al. The effect of chemical surface treatments of different denture base resins on the shear bond strength of denture repair. J Prosthet Dent 2005; 94: 259–66. 29. Seo´ RS, Neppelenbroek KH, Filho JNA. Factors affecting the strength of denture repairs. J Prosthodont 2007; 16: 302–10. 30. Shen C, Colaizzi FA, Birns B. Strength of denture repairs as influenced by surface treatment. J Prosthet Dent 1984; 52: 844–8. 31. Siddesh CS, Aras MA. In vitro evaluation of transverse strength of repaired heat cured denture base resins with and without surface chemical treatment. J Indian Prosthodont Soc 2008; 8: 87–93. 32. Jagger RG, al-Athel MS, Jagger DC, Vowles RW. Some variables influencing the bond strength between PMMA and a silicone denture lining material. Int J Prosthodont 2002;15:558. 33. Curtis DA, Eggleston TL, Marshall SJ, Watanabe LG. Shear bond strength of visible light-cured resin relative to heat-cured resin. Dent Mater 1989;5:314-8. 34. Takahashi Y, Chai J. Assessment of shear bond strength between three denture reline materials and a denture base acrylic resin. Int J Prosthodont 2001;14:531-5. 35. Jacobsen NL, Mitchell DL, Johnson DL, Holt RA. Lased and sandblasted denture base surface preparations affecting resilient liner bonding. J Prosthet Dent 1997;78:153-8. 36. Vallitu PK, Lassila VP, Lappalainen R. Wetting the repair surface with methyl methacrylate affects the transverse strength of repaired heat-polymerized resin. J Prosthet Dent 1994; 72: 639–43. 37. Minami H, Suzuki S, Minesaki Y, et al. In vitro evaluation of the influence of repairing condition of denture base resin on the bonding of autopolymerizing resins. J Prosthet Dent 2004; 91: 164–70. 38. Vojdani M, Rezaei S, Zareeian L. Effect of chemical surface treatments and repair material on transverse strength of repaired acrylic denture resin. Indian J Dent Res 2008; 19: 2-5. 39. Agarwal M, Nayak A, Hallikerimath RB. A study to evaluate the transverse strength of repaired acrylic denture resins with conventional heat-cured, autopolymerizing and microwave-cured resins: an in vitro study. J Indian Prosthodont Soc 2008; 8: 36–41. 40. Nagai E, Otani K, Satoh Y et al. Repair of denture base resin using woven metal and glass fiber: effect of methylene chloride pretreatment. J Prosthet Dent 2001; 85: 496–500. 41. International Agency for Research on Cancer: Dichloromethane (Group 2B), Vol , p Available at vol71/004-dichloromethane.html 42- U.S. Environmental Protection Agency National Toxicology Program: 10th Report on Carcinogens Available at 43. U.S. Occupational Safety and Health Administration: OSHA Preambles: Methylene Chloride V. Health Effects Available at oshaweb/owadisp.show document?p table=PREAMBLES &p id=1005 44. IARC Monographs on the Evaluation of Carcinogenic Risks to Humans and Their Supplements. Vol. 71 (Re-evaluation of Some Organic Chemicals, Hydrazine and Hydrogen Peroxide): Lyon, International Agency for Research on Cancer, 1999, pp. 251. 45. National Toxicology Program toxicology and carcinogenesis studies of dichloromethane (methylene chloride) (CAS No ) in F344/N rats and B6C3F1 mice (inhalation studies). Natl Toxicol Program Tech Rep Ser 1986;306:1-208. 46. Dell LD, Mundt KA, McDonald M, et al. Critical review of the epidemiology literature on the potential cancer risks of methylene chloride. Int Arch Occup Environ Health 1999;72: 47. Lynge E, Anttila A, Hemminki K: Organic solvents and cancer. Cancer Causes Control 1997;8: 48. Devereux TR, Foley JF, Maronpot RR, et al: Ras proto-oncogene activation in liver and lung tumors from B6C3F1 mice exposed chronically to methylene chloride. Carcinogenesis 1993;14: 49. Kari FW, Foley JF, Seilkop SK, et al. Effect of varying exposure regimens on methylene chloride-induced lung and liver tumors in female B6C3F1 mice. Carcinogenesis 1993;14: 50. Maronpot RR, Devereux TR, Hegi M, et al. Hepatic and pulmonary carcinogenicity of methylene chloride in mice: a search for mechanisms. Toxicology 1995;102:73-81. 51. Shimizu H, Ikuyama T, Hayakawa E, et al. Effect of surface preparation using ethyl acetate on the repair strength of denture base resin. Acta Odontol Scand 2006;64: 52. Ruyter IE, Svendsen SA. Flexural properties of denture base polymers. J Prosthet Dent : 53. Yeşil Duymuş Z. Tamir edilmiş akriliklerin kırılma mukavemeti üzerine tamir materyalinin monomer uygulamanın ve tamir aralığının etkisinin incelenmesi. Atatürk Üniv Diş Hek Fak Derg 2001;11: 11-6. 54. Dinçkal N, Aladağ Lİ. Tamir edilmiş akriliklerin kırılma direnci üzerine tamir materyalinin kırık yüzey şeklinin ve saklama ortamının etkisinin incelenmesi. Atatürk Üniv Diş Hek Fak Derg 1996;6: 31-6. 55. Akören AC, Keskin Y. Konvansiyonel ve enjeksiyon kaide akriliklerinde kullanılan üç farklı tamir maddesinin kırılma dayanıklılığı üzerine etkileri. A Üniv Diş Hek Fak Derg 1998; 25: 56. Ellakwa AE, El-Sheikh AM. Effect of chemical disinfectants and repair materials on the transverse strength of repaired heat-polymerized acrylic resin. J Prosthodont 2006; 15: 57. Rached RN, Powers JM, Cury AADB. Repair strength of autopolymerizing, microwave and conventional heat–polymerized acrylic resins. J Prosthet Dent 2004; 92: 79–82. 58. Polyzois GL, Handley RW, Stafford GD: Repair strength of denture base resins using various methods. Eur J Prosthodont Restor Dent 1995;3:183-6. 59. Flecther AM, Purnaveja S, Amin WM, et al. The level of residuel monomer in self- curing denture base materials. J Dent Res 1983;62: 60. Andreopoulos AG, Polyzois GL, Demetriou PP. Repairs with visible light-curing denture base materials. Quintessence Int 1991;22:703-6. 61. Vallittu PK. The effect of surface treatment of denture acrylic resin on the residual monomer content and its release into water. Acta Odontol Scand 1996;54: 62. Minami H, Suzuki S, Kurashige H, et al. Flexural strengths of denture base resin repaired with autopolymerizing resin and reinforcements after thermocycle stressing. J Prosthodont 2005;14:12-8. 63. Yunus N, Harrison A, Huggett R. Effect of microwave irradiation on the flexural strength and residual monomer levels of an acrylic resin repair material. J Oral Rehabil 1994;21:641 8. 64. Moradians S, Fletcher AM, Amin WM, et al. Some mechanical properties including the repair strength of two self-curing acrylic resins. J Dent 1982;10: 65. Lewinstein I, Zeltser C, Mayer CM, et al. Transverse bond strength of repaired acrylic resin strips and temperature rise of dentures relined with VLC reline resin. J Prosthet Dent 1995;74:392-9. 66. Beyli MS, von Franhofer JA. Repair of fractured acrylic resin. J Prosthet Dent 1980;44: 67. Anusavice KJ, Phillips RW. Phillip’s science of dental materials. 11th ed. Philadelphia: WB Saunders; 2003: 68. Olvera N, Rijk WG. Effect of surface treatments on the repair strength of a light-activated denture repair resin using censored data. Dent Mater 1994;10:122-7. BULGULAR: Verilerin değerlendirmesi amacı ile kullanılan varyans analizi sonucunda; tamir için kullanılan materyal türünün (p<0.05) ve tamir yüzeyine uygulanan yüzey işlemlerinin (p>0.05) anlamlı olmadığı istatistiksel olarak saptanmıştır. Tamir edilen akrilik materyallerinin kırılma dirençlerinin dağılımı Tablo 1’ de gösterilmiştir. Kontrol gruplarında, en yüksek bağlantıyı (106,54 MPa) ısı ile polimerize olan akrilik rezinden hazırlanan örnekler, en düşük bağlantıyı (14,48 MPa) ise ışık ile polimerize olan akrilik rezinden hazırlanan örnekler göstermiştir. Yüzey işlemleri açısından sonuçlar değerlendirildiğinde; en yüksek bağlantının ısı ile polimerize olan akrilik rezin ile tamiri yapılan örneklerde lazer uygulanan grupta (127,40 MPa), otopolimerizan akrilik ile tamiri yapılan örneklerde kumlama işlemi uygulanan grupta (53,74 MPa), ışık ile polimerize olan akrilik rezin ile tamiri yapılan örneklerde monomer uygulanan grupta (27,21 MPa) olduğu tespit edilmiştir. Tablo 1. Tamir materyallerinin bağlanma dirençlerinin ortalama ve standart sapma sonuçlarını gösteren tablo. Isı ile polimerize olan akrilik rezin Otopolimerizan akrilik rezin Işıkla polimerize olan akrilik rezin X (MPa) Sd Kontrol 106,54 27,56 21,53 11,32 14,47 5,17 Kumlama 118,35 28,82 53,74 29,82 17,28 7,32 Kimyasal 100,42 30,85 35,95 15,08 27,22 17,35 Lazer 127,39 35,00 34,40 13,89 15,18 5,35 Gruplar arasındaki farklılıkları tespit etmek amacı ile yapılan çoklu karşılaştırma testi (Tukey HDS) sonuçlarına göre; Her üç tamir materyali ile tamiri yapılan örneklerin bağlanma dirençlerinin farklı olduğu en fazla bağlanma direncinin ısı ile polimerize olan akrilik rezinde, en az bağlanma direncinin ise ışık ile polimerize olan akrilik rezinde olduğu saptanmıştır. Isı ile polimerize akrilik rezin ile tamir diğer tamir yöntemlerine göre istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur (p˂0.05).