Ben kimin için ağladım, Bilmediğim o ıssız gecelerde, Kimin için yazdım onca özlem şiirini, Umutsuzluğu yaşayarak…..
Mantosu seninkine benziyor diye, Onca kızın arkasından, Kimin için koştum, Cebimde üşümüş ellerim, Sıcaklığını arayarak…..
Gözlerine öyle sevdalı, Kimsesiz, mahzun bir çocuk gibi, Kimin için baktım kederli gözlerle, Beni anlarsın diye ümit ile…..
Her derdimi, kırık-dökük umutlarımı, Kaderimi, çaresiz aşklarımı, yalnızlığımı, Kimin için kustum ben karanlık sokaklara, Şu yaralı kalbimle, anlasana……
Ben kimin için işi gücü bırakıp, Peşinde gölge oldum, bir düşünsene. Kitabı defteri unutur oldum, Gözlerine baktıkça ben hep mahcup…
Kimin için uykularım bölündü benim? Yıldızlara bakarak, o şafaklar sökünceye dek, Söyle kimin için çektim onca acıyı bebek, Yaralı bir ceylan gibi öylesine naçar, öyle kaçak?...