anneme mektup Şiir : Nurgül Yenigün 05/2006
Ne özledim seni bir bilsen Nasil tütüyorsun burnumda Yutkunamiyorum seni andikca Hatta nefes alamiyorum Cüzdanimdaki resmine baktikca
Issiz gecelerde Hayaline kapiliyorum sessizce Simdi olsaydin diyorum Oksasaydin Kardeslerimin ve benim saclarimi
Islak gözlerimizi silebilseydin Bu kadar erken gitmeseydin Yaşaşaydın`da dağ dağ gerilerde olsaydın Rüzgarlar getirseydi kokunu Bir mektub, bir selamın gelseydi
Yılda bir.... Hatta 10 yılda bir Sen bizim buğulu gözlerimiz`den Biz senin mis kokulu ellerin`den öpseydik
Koklasaydın bağrına basa basa Saçının her teline bir buse kondursaydık Göğsün`de uyusaydık
Bastığın yerlere sürseydim yüzümü Ama hasrete koymasaydın yüzümüzü Hep birlikte yudumlasaydık çayımızı Beraber yaşasaydık yaşamadıklarımızı Rüyama bile artik yıllar`dır gelmiyorsun Kekke yanımız`da görebilseydim seni
Anneceğim, keşke seninle ayni gün ölebilseydim Ardından aslin`da mutsuz bir nefes bıraktın Kulağım`da çınlayan, hoş bir ses bıraktın Hakkin yoktu inan, hiç hakkin yoktu Bizi çok erken yetim bıraktın
Aaah bir bilsen, seni ne cok özledim Inan o cocukluk halim`de gelirsin diye aylarca bekledim
Pencerenin önünde veya gökler`de bulacagim sandim hep Uzansam tutacagim sandim Günde bin defa uzandim Bir kez bile tutamadim
Zaman zaman karsimdasin gibi gördüm Kimi an kayboldum duman duman
Ah bir bilsen Annecigim
Bu yetimlik ne Yaman
Sen gittin gideli sevmiyorum bayramlari
Hele o 'Anneler günü' varya Annecigim
Iste o gün kahroluyorum
Sanki derin
Sanki dipsiiz kuyularda boguluyorum
Şiir : Nurgül Yenigün
levent karakaş. karakasl@mynet.com