MEVLİD KANDİLİNİZİ TEBRİK EDERİZ MEVLİD KANDİLİNİZİ TEBRİK EDERİZ MÜSTECÂB DUALARINIZI İSTİRHAM EDERİZ EFENDİM MÜSTECÂB DUALARINIZI İSTİRHAM EDERİZ EFENDİM Allahü teala bu gecenin şefaatine kavuşmamızı nasib eylesin inşallah

Âlemlerin Rabbinin mahbûbu Muhammeddir. Cismi pâk, ismi Ahmed, âlemlere rahmetdir. Hulk-i azîm sâhibi Levlâke.... muhâtabı, Menba-ı ilm, edeb, feyz, nûr ve muhabbetdir. Odur gerçek vâsıta, Hak’la kul arasına, Sözü şifâ rûhlara, adı gönül pasına. Odur hakîkî tabîb, me’yûs kalb hastasına, Değil kendi, ümmeti, meleklerden yüksekdir.

Öyle neşeliyiz seviniyoruz, sanki bulutlarda dolaşıyoruz, uzansak ay'ı elimizle tutarız, eğilsek yıldızları toplarız. Çünki, bizi muhatap aldı rabbimiz, onun emr ve yasaklarına tâbîyiz, ve de öyle bir nebînin ümmetiyiz, uğruna kâinatı yarattı rabbimiz. Herkes kendi hocasıyla övünür, benim sahibim kâinatın en üstünüdür, hocamın hocalarının hocasıdır o server, onsuz olunurmu iki alemde münevver. Bu nimet öyle büyük şereftir-saadettir, kıymetini bilmeyeni dövmek gerektir, bukadar nimet içinde kimki üzüntülüdür, milyar sahibinin kuruş kaybetmesi gibidir. Böyle şerefli bir kafileyiz, aileyiz, ümmetiz... müjdelerolsun, kavuştuk nimetlere, dahane isteriz. buna rağmen dünya için hala üzülürsek biz, Rabbimizi gücendirir, büyüklerimizi incitiriz..

Çün aşk denizi dalgalandı, ol dürr-i yetîm, zâhir oldu. Şânında buyurdu, Hâlıkı pâk (levlâ ke lemâ halaktül eflâk). Mahmûdu Muhammedü mübeccel, mahbûb-i Hudâ, nebiyyi mürsel. Doğdukda, o şemsin ziyâsı, doldurdu bütün kâinatı. O gonca, Mekkede açıldı, kokusu dünyâya saçıldı.

Herkim geldi cihâna ve herkim ki gelecektir, Hepsinin üstünde Sen, serdârsın yâ Resûlallah! Cihân bağında insan, ağaçtır gayriler yaprak, Nebîler meyvedir, özü Sen yâ Resûlallah! Şefâ’atin olmasa, hâlimiz hârâb günahdan, Herderdimize dermân, hep Sensin yâ Resûlallah

Ey günâhlılar sığınağı, sana sığınmağa geldim! çok kabâhatler işledim, sana yalvarmağa geldim! Karanlık yerlere sapdım, bataklıklara saplandım, doğru yolu aydınlatan, ışık kaynağına geldim! Çıkacak bir canım kaldı, ey bütün canların cânı! uygun olur mu söylemek, cânımı fedâya geldim! Derdlilerin tabîbisin, ben ise gönül hastası, kalb yarama devâ için, kapını çalmağa geldim!

Nasıl sevmiyeyim ki, bedenimde canımsın, Hürmetine var oldum,sebebi hayatımsın. Damarımda kanımsın, bana benden yakınsın, Sen âşıklara mâ’şûk ve hep canlara cânân. Her derde devâ sensin, her rûha şifâ sensin, Göze sürme, başa tâç, kalblere cilâ sensin. Habîbullahsın, fevk-i mele-i a’lâ sensin, Başka kapı çalamaz, seni biraz tanıyan.

MEVLİD GECESİ: Rebî’ul-evvel ayının onbirinci ve onikinci günleri arasındaki gecedir. Dünyâdaki bütün insanlara Peygamber olarak gönderilen, Peygamberlerin sonuncusu ve en üstünü Muhammed Mustafâ aleyhisselâmın doğduğu gecedir. Mîlâdın 571. ci senesinde doğdu. Bu gece, Kadr gecesinden sonra, en kıymetli gecedir. Bu gece, O doğduğu için sevinenler afv olur. Bu gece, Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” tevellüdü zemânlarında görülen hâlleri, mu’cizeleri okumak, dinlemek, öğrenmek çok sevâbdır. Kendileri de anlatırdı. Bu gece, Eshâb-ı kirâm “radıyallahü anhüm” da, bir yere toplanıp, okurlar, anlatırlardı.