Outcomes Among Patients Discharged From the Emergency Department With a Diagnosis of Peripheral Vertigo Clare L. Atzema, MD, MSc,1,2,4,5 Keerat Grewal, MD,1 Hong Lu, PhD,5 Moira K. Kapral, MD, MSc,3,4,5 Girish Kulkarni, MD, PhD,3,5 and Peter C. Austin, PhD2,4,5 Dr SÜLEYMAN İBZE Dr OKTAY ERAY

Giriş Baş dönmesi ABD’de acil servis başvurularının çok sık bir nedenidir ve ortalama %2.5 bir orana sahip. Bu oran arasında %90lık artış göstermiştir. Vertigo baş dönmesi semptomunun bir alt kategorisi olarak değerlendirilir ve acil servise baş dönmesi semptomu ile başvuran hastalarda yaklaşık %40lık orana sahiptir.

Giriş Vertigo hem periferik hem de santral nedenlere bağlı olabilir, genellikle periferiktir ancak %3lük bir grup başlıca baş dönmesi semtomları ile gelen TİA veya inme grubuna dahildir. Baş dönmesi semptomları ile gelen inme hastalarında genellikle serebellar veya beyin sapı etkilenimi görülür.

Giriş Popülasyona dayalı bir çalışmada 6 aylık sürede periferik vertigo tanısı ile taburcu edilen hastalarda sonrasında inme ile acil servise başvuru oranı %0.68 bulunmuş. (23) Diğer bir yandan acil servisten taburcu olan hastalar arasında bazal inme oranını gösteren ve bu çalışmayı destekleyecek bir kohort çalışması bulunmamaktadır.

Giriş İnme geçiren, periferik vestibüler hastalığı olan hastaların günlük yaşamlarında kaza geçirme (düşme, kırık, trafik kazası, yanık) riskleri artmış olabilir. Şimdiye kadar periferik vestibüler hastalık tanısı alıp acil servisten taburcu olan hastaların taburculuk sonrasında atlattıkları kazaları içeren çalışma bulunmamaktadır.

Giriş Belki de acil servisten periferik vestibüler hastalık nedeniyle taburcu olan hastalarda kaza geçirme ihtimali inme geçirme ihtimalinden daha fazladır. Bu çalışmanın amacı acil servisten periferik vestibüler hastalık tanısı ile taburcu olan hastalarda kısa ve uzun dönem inme ve kaza geçirme sıklıklarını ortaya koymaktır.

Materyal-Metod Çalışma Kanada Ontarion kentinde retrospektif kohort çalışması olarak dizayn edildi. Veriler Canadian Institutes of Health Information National Ambulatory Care Reporting System (CIHI-NACRS) veri tabanından elde edildi.

Materyal-Metod 1 Nisan 2006 ve 31 Mart 2011 tarihleri arasında, yaş arası acil servise başvuran; H81.1 (benign paroksismal vertigo), H81.2 (vestibüler nörit), H81.3 (diğer periferik vertigo) ICD kod tanılarını alan hastalar arasında değerlendirme yapıldı. Verilerde iki farklı hastanenin ICD 10 kodları karşılaştırıldı.

Materyal-Metod Çalışmanın homojen olması için, tam tanı almamış R42 (baş dönmesi), Meniere hastalığı ya da santral nedeni olabilecek “santral pozisyonel nistagmus, vertiginöz sendrom tanımlanmamış” ICD kodları dahil edilmemiştir.

Materyal-Metod Karşılaştırma grubu olarak seçilen hasta grubu için; acil serviste sık görülen, acil servisten taburcu edilen, kronik hastalık olmayan bir grup belirlenmeye çalışıldı. Bunun için renal kolik, Bell’s paralizisi ve konjonktivit belirlendi. Bell’s paralizisi ve konjonktivit hasta sayısı çalışma grubu hastalarının %33ünden daha az olduğu için kontrol grubu olarak renal kolik tanılı hastalar belirlendi.

Birincil sonlanım ölçütü taburculuk sonrası 30 gün içerisinde inme sebebiyle tekrar hastane başvurusudur. İkincil sonlanım ölçütleri 7. gün, 30. gün ve 365. günde inme sebebiyle hastane başvuruları ve yine aynı zamanlarda düşme, motorlu araç kazaları(sürücü), kırıklar, ve yanıkların değerlendirilmesidir.

Tartışma Acil servisten periferik vestibüler hastalık nedeniyle taburcu edilen hastalar arasında erken dönemde 30 güne kadar inme riski %0.2 olup oldukça düşüktür. Ciddi kazaya bağlı yaralanma ve ölüm de oldukça düşük orandadır. Buna rağmen renal kolik tanılı hastalar ile karşılaştırıldığında periferik vestibüler hastalık tanılı hastalarda inme riski ilk 30 günde 9 kat daha fazladır.

Tartışma İlk 7 gün olarak değerlendirildiğinde risk en yüksek oranda bu zaman dilimindedir ve yaklaşık 50 kattır. Bu sonuç farklı çalışmalar tarafından da desteklendiği üzere periferik vestibüler hastalık tanısı ile taburcu olan hastalarda erken dönemde inme riski oldukça fazladır.

Tartışma Bu çalışmanın bulguları da acil serviste TİA ve inme hastalarının vertigo tanısı ile acil serviste atlanabildiğini göstermektedir. Bu hastaların %20sinden daha azı 90 günde major inme atlatmakta bu yüzden sayılar gerçek TİA ve inme sayılarını tam anlamı ile göstermemektedir.

Sonuç Acil servisten periferik vestibüler hastalık tanısı ile taburcu olan hastalarda atlanmış inme ve kaza oranları oldukça düşüktür. Buna rağmen erken dönem inme riski eşleştirilmiş kontrol grubuna göre 7. günde 50 kat, 30. günde 9 kat daha fazladır ve bu acil servisten vertiginöz semptomlar ile gelen hastalarda inmenin atlandığını göstermektedir.

Sonuç Her ne kadar etkilenen hasta sayısı düşük olsa da, acil servise bu şekilde gelen hastaların sıklığı kaçırılan önemli sayıda inme vakası olarak yansımaktadır.

Beni dinlediğiniz için teşekkür ederim