R.B. nisa
Yürürken bir taşa bastığım zaman,
gezegenimizin kabuğunu oluşturan bu taşın kim bilir kaç milyon yaşında olduğunu hep merak etmişimdir…
Çünkü taşlar, yerkabuğunun en eski ve sonsuza kadar varolacak sahipleridirler…
Taşlar, önce su, ateş ve rüzgar tarafından biçimlendirildi…
Bir kısmı başkalaştı, bir kısmı ufalandı, kum ve toz haline getirildiler…
Sadece bu taşlar diğer taşların aksine zamanla büyüyorlar. Trovanti taşları. Romanya-Karpat Dağları'nda, yağmurla büyüyorlar.
Taşlar, dünya tarihinin önemli bir parçasıdırlar…
Geçmiş uygarlıkların ekonomik, sosyal, kültürel hayatlarının tanığı ve belgeleridirler…
Taşlar gücün ve ihtişamın ifade aracı olmuşlardır…
Başkalaşım geçiren bazı taşlar az bulunur ve çok değerlidirler…
Öyle ki, her zaman bu taşların değeri insan hayatından daha fazla olmuştur…
Bu ölümsüz taşların güçlü sahipleri bir süre sonra onları başka güçlülere bırakıp giden ölümlülerdir…
Bazı taşları da biz üretiriz, kendi bedenimizde…
Bunlar böbrek taşları ve kesitleri… Üretiriz, biz gideriz ama onlar kalırlar…
Bu yüzden ben, bastığım her taşa hayranlık duyarım…