S İİ R ZEHRA ATASOY DÜZENLEYEN ZEHRA ATASOY
ELVEDA Bir akşam üzeriydi Güneş yüzünün yarısını gösteriyordu Tıpkı senin gibi
“Konuşmalıyız”dedin. “Sahilde buluşalım” Suçlu bir çocuk gibi yaklaştın. Tek bir kelime söyledin. “Elveda”
Ya da başka şeylerde söylemiş olabilirsin Ama ben duymuyordum Duyduğum tek söz oldu “Elveda”
Sonra arkanı dönüp uzaklaştın. “Gitme” dedim ardından Kendimin bile zor duyacağı sesle “Gitme”
Orada öylece durup Yokluğuna baktım bir süre Yitirmiştim seni Yoktun artık Yoktun
Sanki, kanım damarlarımdan çekilmiş Ruhum, seninle birlikte gitmişti Oturduğum banka mıhlanmıştım Kıpırdayamıyordum
Herkes, her şey susmuştu Deniz bile kımıldamıyordu Benimle birlikte O’da donup kalmıştı
Boşluğa yuvarlanan bir taş gibiydim DüşüncelerimiDuygularımıHislerimi Her şeyimi yitirmiştim seninle birlikte
Kafamı kaldırdım Gökyüzünde yükselen aya baktım Acaba saat kaçtı? Zaman kavramını unutmuştum Kolumu kaldırıp, saate bile bakamıyordum Ne zamandır burada, Böylece oturuyordum?
“Yok mu” dedim kendi kendime Yok mu artık Dönmeyecek mi Gitti mi Gittin mi?”
Gitmiştin Sonsuz bir yalnızlık hissettim O an iliklerime kadar işleyen Sonsuz veAcımasız