İslam dininde, fıkıh yani İslam hukuku konusunda anlayış, metod ve uygulama açısından farklı düşüncelere sahip mezhepler bulunur.Bu mezheplerin başlıcaları şunlardır: Sünnî mezhebinin takip ettiği dört büyük fıkıh mezhebi: Hanefi mezhebi (Hanefilik) Şafii mezhebi (Şafiilik) Maliki mezhebi (Malikililik) Hanbeli mezhebi (Hanbelilik)
Hanefi mezhebi İslam dininin sünni fıkıh mezheplerinden biri. Hanefilerin itikatta (inançta) mezhepleri ise maturidiyedir. İsmini kurucusu Ebû Hanife'den (Numan bin Sabit) ( ) alır. Türkistan, Afganistan, Türkiye, Hindistan ve Pakistan'da yaygındır. Hanefi mezhebi dört sünni mezhebin nüfus açısından en genişidir. Takipçileri tüm İslam aleminin yaklaşık %56'ini oluşturmaktadır.
Mezheb ismini aldığı kurucusunun künyesi olan Ebû Hanife, hicretin 80. yılında doğmuş, 150. yılında Bağdat'ta vefat etmiştir. İmam-ı Azam'ın talebeleri, onun rivayet ettiği görüşleri toplayarak sistemleştirmişlerdir. Onun görüşlerinden yeni yeni eserler telif etmişlerdir. Böylece İmam-ı Azam'ın görüşleri bir mezhep halini almıştır.
Hüküm Çıkarma Hanefi mezhebinde bir konuda hüküm çıkarmak için önce "kitaba" (yani İslam'ın kutsal kitabı Kur'an'a) başvurulur. Kitapta bir delil bulunamazsa sünnete bakılır. Sünnette de yoksa sahabenin birinin görüşü temel alınır. Sahabi sözünde de bir cevap bulunamazsa en son kıyas'a başvurulur. Bazen maslahat icabı kıyas tercih edilir.