GÜVENLİK FELSEFESİ VE KAVRAMI

GÜVENLİK FELSEFESİ VE KAVRAMI
Doç. Dr. Atilla SANDIKLI

Takdim Planı Tarihsel ve Felsefi Arka Plan
Soğuk Savaş Dönemi Güvenlik Yaklaşımları Soğuk Savaş Sonrası Güvenlik Yaklaşımları Güvenlik Kavramının Tanımlanması Güvenlik Kavramının Temel Özellikleri

TARİHSEL VE FELSEFİ ARKA PLAN

Tarihsel ve Felsefi Arka Plan
Thucydides Pleponezya Savaşı’nın nedeni Atina’nın güçlenmesinin Sparta’da yarattığı kuşku ve güvenlik kaygısıydı. Güç dengesindeki bozulma kuşku ile birleşince savaş için yeterli sebep olmuştu. Çalışmalarında silahlanma yarışı, ittifak, caydırma, güç dengesi ve strateji gibi birçok kavramın uygulamasına raslanmaktadır. Adalet ve insanlık gibi kavramları devletin çıkarları ve zorunluluklar karşısında gereksiz ve lüks bulmaktadır.

Ibn-i Haldun ( ) Göçebe toplumlarda bir devlet teşkilatı olmadığı için topluluğun her bireyi, her an olabilecek bir saldırıya karşı tetikte ve atik olmalıdır. Sürekli güvenlik sorunu yaşadıklarından, yabancılara karşı çekingen, ancak kendilerine güvenen, savaşçı ve cesur kişilerdir. Bu toplumlar şehir yaşamının rehavetine dalmış yerleşik toplumlar için daima tehlike oluştururlar.

Ibn-i Haldun ( ) İbn-i Haldun’da şehir kavramı, göçebe iken sağlanan artı ürün sayesinde refaha ulaşan halkın lüks tüketime yönelme isteği ve güvenlik endişesinin bir sonucu olarak ön plana çıkmaktadır. Şehir, belli bir refah düzeyine ulaşmış halkın güvenliğini sağlamak ve daha rahat yaşama ulaşmak amacıyla istikrarlı bir yapıda hayatlarını sürdürme isteğinden ortaya çıkmaktadır.

Niccolo Machiavelli ( ) Uluslararası sistem devamlı bir çıkar çatışmasına dayanan kaotik bir ortamdır. Tüm devletler birbirleri için tehdit durumundadır. Her devlet güvenliğini karşı tarafı bastırmak veya karşıdan gelen baskıları bertaraf etmek olarak algılar.

Niccolo Machiavelli Devletin güvenliği iyi yönetimle sağlanabilir. Devletin iyi yönetilebilmesi için iyi yasalara, yasaların iyi işletilebilmesi için de iyi bir orduya gerek bulunmaktadır. Güvenlik, güvenliği sağlayan kişilerin iktidara bağlılığıyla bir tutulmaktadır. Prens merhametli, dindar, namuslu, insani görünmelidir fakat gerektiğinde tersini yapabilmelidir.

Thomas Hobbes ( ) İnsan davranışlarından yola çıkarak uluslararası sistemi açıklamaya çalışmıştır. “İnsan insanın kurdudur.” Eşitlik güvensizliğin, güvensizlik ise çatışmanın temel sebebidir. Savaş doğal bir durumdur.

Thomas Hobbes ( ) Üstün otoritenin olmadığı doğa durumunda, her devletin birbirleriyle savaş halinde bulunduğu, anarjik bir ortam vardır. Böyle bir ortamda doğru- yanlış, haklı-haksız, adalet- adaletsizlik,gibi kavramlar görecelidir. Herkes herşeye onu muhafaza etmeye gücü yettiği sürece sahip olabilir.

Hugo Grotius ( ) Uluslararası sistem mutlak bir çatışma ortamı olmasa da anarşiktir. Sebebi anarşiyi önleyecek devletler üstü bir otorite olmamasıdır. Devletin Güvenliği; -Uluslararası sistemi düzenleyen güvenlik sistemleriyle, -Dışarıdan gelen tehlikeye karşı kendini savunmasıyla ilişkilidir. Savunma ile güvenlik arasında ilinti kurmuştur.

Edward Hallett Carr ( ) Çatışma zorunlu bir haldir. Uluslararası rekabetin aktörü devlettir ve devletlerin çıkarları birbirleriyle uyuşmaz. Aktörler arası bir uyuşma söz konusu olmadığına göre, idealizmin savunduğunun aksine evrensel bir barış kurulması imkansızdır. Evrensel barışı istemek, sisteme egemen olanların kendi değerlerini yayma girişiminden başka bir şey değildir.

SOĞUK SAVAŞ DÖNEMİ GÜVENLİK YAKLAŞIMLARI

Realizm ve Neo-Realizmin Güvenlik Anlayışı
Realizm ve müteakiben Neo-Realizm, dünya üzerinde meydana gelen olayları olması gerektiği gibi değil, olduğu gibi görüp araştırmayı hedefleyen bir teoridir.

Realizm Güvenlik Anlayışı
Realizmin beş temel tezi vardır ve güvenlik anlayışı bu beş temel öğe üzerine oturur: Uluslararası sistemin temel aktörleri egemen devletlerdir. Sistemin parçaları hangi aktörlerden oluşursa oluşsun sistem anarşiktir. Bu anarşik durum daha ziyade belirsizlik durumudur. Bu anarşik düzende devletlerin amaçlarını gerçekleştirmek için tek engelleri diğer devletlerin güçlerinin sınırıdır.

Devletlerarası bir uyum beklemek mümkün olmadığından, devletler çıkarlarını her zaman maksimize etmek durumundadırlar. Savaşlar genel anlamı ile çıkar çatışmaları sonucunda güvenlik ve güç için yapılırlar. Savaşlar devlet siyasetinin bir uzantısı durumundadırlar.

Realizm, uluslararası ilişkilerde insana ve özelliklerine büyük önem verir. Realizme göre insan, çıkarcı, menfaatçi, hırslı, güç tutkunu, kısacası kötüdür. İnsan doğasına dayandırılan realizm, devletlerin dış politikasını belirleyen ana unsurun tıpkı insanlarda olduğu gibi, diğerlerine hakim olma arzusu olduğunu iddia eder.

Uluslararası politika güç için sürekli bir çatışma içerisindedir. Anarşi ortamı içerisinde amaç; güç toplamak ve gücü ulusal çıkarlar çerçevesinde kullanmaktır. Bu maksatla askeri gücü önemli bir etken olarak görmektedirler. Sağlıktan ticarete ve endüstriye kadar her şey askeri gücün elde edilmesi içindir.

Realizme göre önemli olan, mutlak güç değil göreceli güçtür. Bu noktada egemen bir devletin gücü, ancak başkaları ile kıyaslandığında ortaya çıkar. Bu anarşik yapıda devlet askeri gücüne güvenmek ve onu yeterli düzeyde tutmak zorundadır. Ekonomik konular askeri konulara göre ulusal güvenliği daha az ilgilendirmektedir. Moral ve ahlaki davranışlara güvenilmemelidir.

Uluslararası sistemin doğasını çatışmacı bir içerikle tanımlayan realizme göre, sistemin devamlılığı ise ancak güç dengesinin devletlerin kuşatıcı üst kimliği olmasıyla mümkündür. Güç dengesi, aslında devletlerin kendileri için bir tehdit olmamaları için, diğer devletlerin gücünü kontrol altında tutmaya çalışmasıdır ki, askeri ittifaklar kurmak bu anlamda önemli bir argümandır.

Sürekli bir güvensizlik ortamı Güvende olmama hali Arnold Wolfers: «Güvenlik; kazanılan değerlere yönelik bir tehdidin olmaması hali» Realist Güvenlik Algısı: «güç-tehdit-güvensizlik» Çünkü aktörler, kazandıkları değerleri koruma adına güçlü olmak zorundadırlar

«Devletler gerekli ulusal güce sahip olabilmek için sürekli askeri hazırlık içinde bulunmalıdırlar» Makyavel “Bir prens için barış zamanı savaşa hazırlanmak için geçen süredir” «Bir prensin savaşa hazırlanmaktan başka işi olmamalıdır.» Platon “Çoğu kişinin barış dediği şey sadece laftan ibarettir. Gerçekte ise her şehir devlet, doğası gereği, daima tüm diğer şehir devletlerle ilan edilmemiş bir harbin içindedir.”

Morgenthau’ya göre uluslararası sistem anarşik bir yapıda seyretmektedir. Geleneksel güvenlik anlayışı savaş ve barışa endeksli bu doğrultuda güçler dengesini esas alan bir anlayış içerisindedir. Bu doğrultuda güçlü ekonomiler ve açık pazarlar anarşik ortamda güçlünün kendini daha da güvende hissetmesi açısından önemli köşe tasları olmaktadır.

Realist bakış açısı çatışmaları ve savaşları güvenlik çalışmalarının en temel kavramları olarak görür. Güvenliği en basit ifadesi ile devletlerin silahlı bir tehdidi bertaraf edebilme gücü olarak tanımlarlar. Bu noktada devletin güvenliği aynı zamanda bireyin güvenliği olarak düşünülür.

Güvenlik demek askeri açıdan güçlü olmak demektir. Üst otoritesiz ve anarşik olan yapı ve bu ortamda yaşamaya mahkûm devletler ister istemez güvensizlik yaratmaya yatkındırlar. Devletler kendilerinden güçsüz devletlerle çok iyi anlaşabilirken kendilerine eşit güçteki devletle her zaman gerilmeye müsait bir ilişki içinde olurlar.

Bunun sebebi de devletlerin kendileri kadar güçlü olan devletleri her zaman potansiyel bir tehdit olarak görmeleridir. Güvensizliğin hâkim olduğu bu ortamda devletler sürekli “güvenlik ikilemi” yaşarlar ve “güç dengesi” peşinde koşarlar. Güvenlik ikilemi ve güçler dengesi uluslararası ilişkiler açısından çok önemli iki kavramdır.

Güvenlik ikilemi bir devletin kendi güvenliğini arttırmak için yaptığı girişimlerin istemeden diğer devlet için tehdit oluşturması durumudur. Bunun en önemli sebebi, bir devlet güvenliği için savunma hamlesi yaparken diğer devlet bunu potansiyel bir tehlike olarak algılamaktadır. İste bu durum güvenlik ikilemi olarak adlandırılmaktadır.

Güçler dengesi ise mevcut durumu korumak ya da yıkmak amacı ile devletlerin giriştikleri güç mücadelesine verilen genel addır. Devletlerin uluslararası arenadaki yerlerini korumak ya da daha da güçlendirmek amaçlı giriştiği dengeleme politikasıdır. Bu politikanın en önemli pratiği savaşlardır. Realizme göre, kalıcı bir güçler dengesi imkânsıza yakındır ve değişen teknoloji ve imkânlar doğrultusunda güçler dengesi sürekli değişme potansiyeli olan bir olgudur.

Realistler uluslararası işbirliğinin etkin bir sistem yaratmayacağını iddia etmektedirler. Realistlere göre her devlet eşittir, sistem bu denkliğe göre işler ve hiçbir aktör diğerlerine bir şey dikte edemez. Realist görüş içinde de iki farklı yaklaşım söz konusudur: Defansif (Savunucu) Realizm Ofansif (Saldırgan) Realizm

Defansif (Savunucu) Realizm: Yapılanma tehdit algısı üzerindedir. Sistemi dengede tutan, aktörlerin birbirini ne kadar tehdit olarak algıladıklarına bağlıdır. Her aktör diğerlerinin gücünü yok etmeye değil, olası tehditlere karşı önlem almaya sarf etmektedir. Ofansif (Saldırgan) Realizm: Temel amaç aktörün gücünü sürekli artırmasıdır. Tehdit algısı bir kenara bırakılmıştır.

Realistler, uluslararası ilişkileri neredeyse tamamiyle ulus- devletler arasındaki güç ve çıkar mücadelesi olarak gördüklerinden dolayı, uluslararası hukuk ve örgütlerin etkisi ve mümkün olan uluslararası işbirliğinin çapı konularında pek iyimser değillerdir. Bir realist için bütün ülkelerin nihai hedefi düşman ve anarşik ortamda güvenliğini sağlamaktır.

Bu nedenle bütün politikaları ulusal güvenliği sağlayacak güç hesaplarıyla belirlenir. Durumlarından memnun olan devletler dış politikalarında statükoyu korumaya çalışırlarken, memnun olmayanlar ise yayılmacı dış politika izlerIer. Politikanın gerçeklerine bağlı olarak ittifaklar yapılır ve bozulur, dostluklar kurulur veya eski dostlar reddedilebilir.

Neo-Realizmim Güvenlik Anlayışı
Uluslararası ortamın anarşik, rekabetçi ve çatışmacı yapısını kabul etmekle birlikte, devletlerarası işbirliği sürecini de tamamen reddetmemektedir. (Stephan Walt) Uluslararası aktörlerin davranış ve güvenliklerini belirleyen yapı uluslararası sistemdir. Neo Realizm, klasik olandan farklı olarak ulus devlet yapılarının güvenliği ile birlikte uluslararası sistemin güvenliğini de göz önünde bulundurarak güvenlik halkasını genişletmiştir.

Neo Realistler askeri-stratejik konuların yanına ekonomik konuları da eklemişlerdir. Ekonominin uluslararası ilişkilerin belirleyicilerinden biri olduğunu kabul ederler.

Yapı olarak tanımlanan sistemin devletlerin dış politikası üzerinde sınırlayıcı ve belirleyici etkisi üzerinde durması, uluslararası politikada davranışsal düzenlilikler olduğunu varsayması, dış politikalardaki benzerliklere dikkat çekmesi, bilim felsefesinin ilkelerini önemsemesi, tarihçi bir yaklaşım yerine yapısalcı bir yaklaşım benimsemesi ve anarşi kavramına yüklediği anlam bakımından Neo Realizm klasik realizmden farklılık gösterir.

Realistler uluslararası politikayı kabaca devletlerarası bir etkileşim süreci olarak görür. Neo Realistler devletlerarası etkileşime bakarken yapısal nedenleri ve birim düzeyindeki nedenleri ayrı ele alır. Realist düşünce sadece sonuca bakarak bunun devletlerin etkileşiminin bir ürünü ya da doğal sonucu olarak değerlendirir. Neo Realistlerde sebep-sonuç, amaç-araç ayrı değerlendirilir.

Uluslararası politikanın temel aktörünün devlet olarak görülmesi, devletlerin üniter yapılar olarak değerlendirilmesi, devletlerin ve devlet adamlarının rasyonel davrandıklarının varsayılması ve devletlerin bencil ve kendi çıkarları doğrultusunda hareket eden birimler olarak kabul edilmesi, hem klasik realizmin hem de neo-realizmin ortak varsayımları ve özellikleridir.

Liberal Kuramların Güvenlik Anlayışı
Savaş doğal değil, yıkıcılığından ötürü faydasızdır. Savaş kaçınılmaz ya da önlenemez değildir. Savaşların önlenmesi için gizli diplomasi önlenmelidir. Çatışma yanlış algılamalardan kaynaklanır. Salt çıkar ve güvenlik kavramları üzerine kurgulanmış sistemler savaş riskini artırır Norman Angel: ‘Savaşta galip gelenler bile büyük zarara uğrarlar’

Savaş insan doğasından değil toplumdaki çarpıklıklardan kaynaklanır. Mantık ve rasyonel hareket dünyayı iyi bir yer haline getirebilir Barış ve işbirliği üzerinde durulmaktadır. Uluslar arası işbirliğini sürekli kılacak devletlerarası teşkilatlar kurulmalıdır. Uluslar arası hukuk kuralları oluşturulmalıdır. Devletlerin savaşma yetenekleri asgariye indirilmelidir.

Devletlerarası problemleri çözüme kavuşturabilecek bir yargı sistemi kurulmalıdır. İktisadi İlişkiler geliştirilmelidir. Birey-Toplum ilişkisi kapsamında çıkarların uyumu sağlanmalıdır. Sosyolojik Liberalizm- Ortak değerler, kimlik, işbirliği savaş ihtimalini ortadan kaldırır. Kurumsal Liberalizm- Devletlerin uluslararası örgütler kanalıyla kurdukları bağlantı, ortaya çıkan rejimdir. Cumhuriyetçi Liberalizm- Demokratik Ülkeler ve Barış (Demokratik Barış Kuramı)

Ortaklaşa (Kolektif) Güvenlik üzerinde durulmalıdır. Çok taraflı araçlar içeren daha geniş katılım sağlanmalıdır. Çıkar ve güvenlik kavramları açıklanmalı ve çözümlenmelidir. Uluslararası niteliği olan, herkesçe kanıksanmış, ortak çıkarları ve ortak değerlerinin farkında, bir dizi ortak kurala bağlı bir toplum. İyi için Kötü’ye karşı anlayışı. İşbirliği odaklı Güvenlik. Birey-Devlet ve Sistem Güvenliği.

Liberal kuramlar bireyin güvenlik ve özgürlüğünün korunmasında temel oyuncu olarak devleti ele almaktadırlar. Liberal kuramcılar realistlerin aksine uluslararası ilişkileri “sıfır toplamlı oyun” yerine “mutlak kazanç” modeliyle açıklamaktadır. Buna göre devletler çatışma yerine işbirliğine yöneldiklerinde daha fazla kazanç elde edeceklerdir. Liberallere göre uluslararası hukuk norm ve kurallarının tesisiyle kolektif güvenliğin sağlanması olasıdır.

Liberal kuramlar kapsamında aşağıdaki kuramların güvenlik anlayışları ele alınmaktadır: İşlevselcilik ve Yeni İşlevselcilik Çoğulculuk (Plüralizm) Ulusaşırıcılık (Transnasyonalizm)

İşlevselcilik güvenlik çalışmalarını bütünleşme ekseninde ele alırken aşağıdaki argümanları ortaya koymaktadır: Siyasal kaygı gütmeyen işlevsel uluslararası örgütler ön plana çıkarılmalıdır. Ulus-devletler belli işlevlere sahip uluslararası kurumlara yetki devrinde bulunmalıdır.

İşlevselci Kuramın Güvenlik Anlayışı: Teknik konular siyasi amaçların önünde yer almalıdır. Bir alanda işlevsel amaçlı kurulan örgütlenme zamanla genişleyerek başka alanlara da yayılmalıdır. Devletler uluslararası kurumlar aracılığıyla işbirliği ve uzlaşı içerisinde hareket etmelidirler.

Yeni işlevselcilik spill over modelini ortaya koymaktadır. Bu modele göre oyuncuların ekonomik ve teknik alanlarda meydana getirdikleri ortaklıklar süreç içerisinde kültürel ve siyasi bir nitelik kazanacaktır. Spill over modelinde oyuncuların karşılıklı güvenlik sorunsalına çözüm oluşturmak ve çoğulcu bir güvenlik topluluğu yaratmak amaçlanmaktadır.

Çoğulcu ve ulusaşırıcı kuramlar uluslararası ilişkiler disiplinin ana sorunsallarına çoğulcu bir anlayışla yaklaşmakta ve analiz düzeyi olarak küresel sistemi ele almaktadır. İki kuram da realizmin devlet merkezli ve uluslararası sistemi amaçlamakta tek yönlü yaklaşımlarını eleştirmektedir. Bu kuramcılar uluslararası sistemin yapısının karmaşıklığından hareketle güvenlik kavramını çeşitlendirmek gerektiğini savunmaktadırlar.

Çoğulcu yaklaşımlar küreselleşme süreciyle birlikte uluslararası sistem bünyesinde güvenlikle ilişkilendirilebilecek sorunların salt devletler arasında uzlaşı ve işbirliğiyle çözülemeyeceğini vurgulamaktadır. Uluslararası güvenlik sorunlarında Devlet dışı aktörlerin etkinliği artmaktadır. Devletler üniter yani yekpare değildirler. Kararlar çeşitli aktörler arasında rekabet ve uzlaşma süreci sonunda alınmaktadır.

Çoğulcular aynı zamanda güvenlik kavramının salt askeri temellere ve dayandırılamayacağını bu bağlamda ekonomik, ticari, mali, kültürel, çevresel, bilimsel ve teknolojik unsurların da günümüz güvenlik paradigmasının ayrılmaz bir parçası olduğunu savunmaktadırlar. Enerji, Eğitim, sağlık, göç konuları güvenlik kavramına dahil olmuştur.

Joseph Nye’in “sert güç” (hard power) ve “yumuşak güç” (soft power) tipolojileri güvenlik kavramının çoğulcu bir anlayışla ele alınmasının somut bir göstergesidir. Sert güç bileşenleri askeri, ekonomik ve siyasi alanları kapsarken; yumuşak gücü daha çok sosyo kültürel değerler ve siyasi-demokratik kurumlar oluşturmaktadır.

Marksizmde Güvenlik Anlayışı
Marksizm güvenliği sınıf mücadelesi ve eşitsizlikler üzerine kurgulamıştır. Mücadele sınıflar arası bir mücadele olarak görüldüğünden ulus devletlerle sınırlı kabul edilmemekte, evrensel bir anlam taşımaktadır. Çatışmaların nedeni benzer üretim biçimlerinin bulunduğu her yerde aynı olarak kabul edilmekte ve bu haliyle de güvenlik olgusu küresel biçimde ele alınmaktadır.

Lenin, kapitalizmin eşitsiz gelişme yasası sonucunda pazar paylaşımına yönelik emperyalist savaşların kaçınılmazlığına ve yine bu yasa gereğince sosyalist devrimin değişik ülkelerde değişik zamanlarda olgunlaşacağına dikkat çekmiştir. Lenin’e göre uluslar arası çatışmaları ortadan kaldırmanın ön koşulu kapitalizmi ortadan kaldırmaktır. Bir kapitalist ülkenin genişlemesi mutlaka diğer ülkelerin zararına olacağından, bu anlamdaki kapitalist emperyalizm uluslararası savaşları da kaçınılmaz hale getirecektir.

Neo-marksist teorilerin ortak noktaları: Az gelişmiş ülkeler tahlilin merkezine alınmıştır. Avrupa merkezci teorilerden bir kopuş olmuştur. Kapitalist yayılma olumlu bir şey olarak görülmemektedir. Az gelişmiş ülkelerin kalkınma koşulu kapitalizmden kopmalarıdır. Klasik Marksist gelenek devrimin sadece işçi sınıfı tarafından gerçekleştirileceğini söylerken; Neo-Marksist tezler farklı toplumsal tabakaların da devrimde etkin olabileceğini söyler. Az gelişmiş ülkelerin sorunları az gelişmiş ülkelerin düşünürleri tarafından ortaya konmaya başlamıştır.

Neo-Marksizmde Güvenlik Anlayışı
Bağımlılık Okulu olarak da adlandırılan Neo-Markist kuram temel argümanlarını uluslararası sistem okumaları üzerinden ortaya koymuştur. Çoğulcu kuramın “karşılıklı bağımlılık” modeline karşı çıkan Neo- Marksistler bağımlılığının tek yönlü ve “gelişmiş devletler” lehine olduğu görüşünü savunmaktadırlar. Neo-Marksistler ekonomi eksenli güvenlik perspektifini benimseyerek “merkez-çevre”, “Kuzey-Güney”, “metropol-uydu”, “gelişmiş-az gelişmiş”, “üçüncü dünyacılık” kavramsallaştırmaları üzerinden diyalektik yöntemi benimsemişlerdir.

Neo-Marksist kuram klasik Marksizm’in sınıf mücadelesi ve eşitsizlikler üzerine kurguladığı güvenlik sorunsalını uluslararası sistemdeki merkez-çevre çatışmasına dayalı bir güvenlik yaklaşımına dönüştürmüştür. Neo-Marksistlere göre küreselleşme süreciyle birlikte çatışma Doğu-Batı değil Kuzey-Güney ekseninde meydana gelmektedir. Bu bağlamda “Kuzey” sanayileşmiş “sömürgeci” merkez ülkelerini, “Güney” ise az gelişmiş ve bağımlı çevre ülkelerini temsil etmektedir.

“Dünya Sistemi” kuramlarını ortaya koyan Immanuel Wallerstein Soğuk Savaş sonrası kapitalizmin nihai zaferi elde ettiği savına karşı çıkmaktadır. Wallerstein’a göre küreselleşme sürecinde merkez ile çevre arasındaki uçurum derinleşmiş ve merkez ülkelerin güvenliğini daha tehdit eden bir hal almıştır.

Neo-Marksistlerin sermaye akımı konusundaki görüşleri klasik marksist görüşlerden önemli ölçüde farklılaşır. Neo-Marksism karşılıklı bağımlılık konusundaki eleştirisinde bağımlılığın tek yönlü olduğunu ve karşılıklılık içermediğini savunur. Sermaye ihracı kapitalizmin ilk dönemlerinde de 20. yy.da ulaştığı tekelci aşamada da daima tek yönlü olarak azgelişmişlerden gelişmişlere doğru olmuştur. Modernleşme kuramlarının aksine ülkelerin geliş(me)mişlik düzeyini içsel nedenler yerine sistemsel faktörler ile ilişkilendirerek, uluslar arası sistem çözümlemelerini yapısal bir problematiğe dayandırmışlar ve kapitalist sistemin “güvensizlik sarmalı”na neden olduğunu ileri sürmüşlerdir.

Neo-Marksizmin güvenlik perspektifinde, bir aktörün güvenliğinin diğer aktörün güvenliği tarafından tehdit edildiği, güvenlik ikilemine benzer bir model söz konusudur. Neo-Marksistlere göre merkezin güvenliği çevrenin güvenliğini tehdit etmekte ve çevrenin güvensizliği anlamına gelmektedir. Neo-Marksist düşünürler, kuzeyin güvenliği ve Güneyin güvensizliği arasında süregelen yapısal bir gerilim olduğunu vurgulamaktadırlar.

Neo-Marksist kuram, güvenlik ile ekonomik refah ve eşitsizlikler arasında kurduğu bağıntılarla eleştirel güvenlik yaklaşımlarının altyapısının oluşmasında rol oynamıştır. Buna karşın çatışmacı bir güvenlik projeksiyonu sunması nedeniyle farklı araçlarla da olsa klasik güvenlik anlayışını bir bakıma yeniden ürettiği söylenebilir.

SOĞUK SAVAŞ SONRASI GÜVENLİK YAKLAŞIMLARI

Soğuk Savaş Sonrası Güvenlik Yaklaşımları
SSCB’nin dağılmasıyla; İki kutuplu yapıdan çok kutuplu yapıya geçilmiş, Soğuk Savaşın statik yapısı sona ermiş, Uluslararası sistem ve alt-sistemler dinamik bir yapı kazanmaya başlamıştır.

Soğuk Savaş konjonktürünün simetrik tehdit algılamalarından, 11 Eylül sonrasının asimetrik tehdit algılamalarına geçişi simgeleyen, yeni bir güvensizlik ve belirsizlik ortamı doğmuştur. Fırsatlarla birlikte risk ve tehditlerin de çeşitlilik ve karmaşıklığını artıran günümüz küresel sisteminde, devlet merkezli realizmin klasik güvenlik parametreleri sorgulanmaya başlamıştır.

Güvenliğin genişlemesi ve derinleşmesine paralel olarak “kim için, ne için, nerede, nereye kadar ve nasıl güvenlik?” soruları çerçevesinde alternatif güvenlik çalışmaları gündeme gelmiştir. Bu kapsamda öne çıkan eleştirel, postmodern, feminist ve konstrüktivist kuramların güvenlik anlayışları, klasik güvenlik paradigmasını sorgulamaya başlamıştır. Ayrıca doğrudan güvenlik çalışmaları yapan ve güvenliğe ilişkin yeni tezler ortaya koyan Kopenhag Okulu ve Aberystwyth Okulu da yeni güvenlik yaklaşımlarının önemli temsilcileri olarak ön plana çıkmaktadır.

Eleştirel Kuramın Güvenlik Anlayışı
Eleştirel kuramcılar güvenliğin öznel bir kavram olduğu savından yola çıkarak salt siyasi ve askeri güvenliğe dayalı anlayışı eleştirmektedirler. Eleştirel kuram hegemonya, güvenlik ve güç olguları arasındaki bağlantıyı eleştirel bir düzlemde ortaya koymaktadır. Bu kurama göre uluslararası sistemde hegemon olan oyucunun güvenlik algısı tek tipçi bir güvenlik anlayışını dayatmaktadır ve bu dayatma diğer oyuncuların rızası ile gerçekleşebilmektedir.

Eleştirel kuram, realizmin merkeze taşıdığı güvenlik olgusunun dar bir çerçevede ele alınmasını ve ulusal güvenlik kavramıyla eş tutulmasını sorgulamaktadır. Klasik güvenlik anlayışının, devlet güvenliği adına diğer güvenlik alanlarını görmezden geldiğini öne sürmekte ve devletin asıl amacının yurttaşlarının güvenliğini sağlamak olduğunu vurgulamaktadır.

Cox, küresel sistemin sağlıklı işleyebilmesi için ABD’nin milletler topluluğunun eşit bir üyesi haline gelmesi gerektiğine işaret ederek, insanlığın ihtiyaçlarını karşılayan bir küresel yönetişime ihtiyaç duyulduğunu belirtmektedir. Güvenliğin güç eksenli ele alınması ve güç politikaları çerçevesinde oluşturulması, farklılıkların görmezden gelinerek “güçlülerin güvenliği”nin ön plana çıkarılmasına yol açmaktadır.

Bu açıdan değerlendirildiğinde küresel güvenliğe ilişkin ana karar alma organı olan BM Güvenlik Konseyi’nin savaş galiplerinden oluşması, yani güç ile orantılandırılarak belirlenmesi simgesel bir niteliğe sahiptir. Bu problem, çoğulcu bir dünya yapılanmasının etkin bir biçimde işletilebilmesini engellemektedir.

Robert W. Cox uluslararası sistemin sağlıklı işleyebilmesi için ABD’nin hegemonyası yerine insanlığın ihtiyaçlarını karşılayacak küresel yönetişimin (global governance) gerekliliğini vurgulamaktadır.

Diğer ünlü eleştirel kuramcılar Andrew Linklater ve Jurgen Habermas da güvenlik kavramının ‘küresel’ ve çoğulcu bir perspektifte ele alınmasını savunmaktadırlar. Habermas “iletişimsel akıl” kavramını ortaya koyarak bireyin güvenliğini öne çıkarmaktadır.

Güvenlik, sübjektif bir olgudur ve realizmin yaptığı gibi tekil bir güvenlik anlayışından bahsedilemez, Realizmin etkisindeki klasik güvenlik anlayışı, devlet güvenliğiyle sınırlandırılmış; bu nedenle birey ve toplum güvenliği ihmal edilmiştir,

Güvenlik, uluslararası ilişkiler disiplininin diğer kavramları gibi güç ve bilgi ilişkisi çerçevesinde şekillendirilmektedir, Küresel güvenlik konularına ilişkin politikalarda hegemon aktör(ler) belirleyici bir role sahiptir, Küresel güvenliğin tesisi için etiksel evrenselliğin ve kozmopolitan dünya görüşünün hâkim kılınması gerekmektedir.

Postmodern Kuramın Güvenlik Anlayışı
Modernitenin dışlayıcı doğasına atıfta bulunarak modernizm eleştirisi yapan postmodern kuram; savaş-barış, iç politika-dış politika, dost-düşman, düzen-anarşi, yerli-yabancı, merkez-çevre, idealizm- realizm gibi karşıtlıklar temelinde geliştirilen klasik uluslararası ilişkiler literatürüne karşı çıkmakta ve kavramlar arasındaki bu hiyerarşik yapılanmayı eleştirmektedir.

Postmodern kuram, küreselleşme ile eş zamanlı biçimde yaşanan kavram ve olgulardaki dönüşüme dikkat çekmektedir. Örneğin klasik dost-düşman ayrımı, geçmişte belirli sınırlar içinde algılara yerleştirilmişken, bugün dost-düşman tanımının yapılması daha zorlaşmaktadır.

Moderniteyi aşan gelişmelerin yaşandığı günümüz küresel sisteminde postmodern yaklaşım, güvenliğe ilişkin eleştirilerini iki ana eksende oluşturmuştur. Batı merkezli uluslararası sistem, bireyin güvenliğini her açıdan sarsmakta, Klasik güvenlik anlayışı, gerçekte batı değerlerini ve güvenliğini öncelemektedir.

Örneğin; güvenlik gündeminin üst sıralarında yer alan uluslararası göç sorunu, hiyerarşik bir çerçevede ve ben-merkezli bir tutumla ele alınmaktadır. Keza toplum güvenliği vurgusu ön plana çıkarılarak, göç alan ülkelerin başka bir deyişle batı ülkelerinin güvenliği üzerinde durulurken, göç etmek durumunda kalan toplumların ve bireylerin güvenliği ise ikincil plana atılmaktadır. Göç eden bireylerin ya da toplulukların psikolojik ve güvenlik durumlarından ise neredeyse bahsedilmemektedir.

Benzer şekilde 11 Eylül saldırılarının ardından ABD’nin kendi ulusal güvenliğini küresel güvenlikle özdeşleştirerek Afganistan ve Irak’ta binlerce sivili öldürmesi, bir yandan meşruiyet zemini sağlamada kavramlara araçsal bir işlev yüklendiğini ortaya koymakta, diğer yandan klasik güvenlik anlayışının indirgemeci, ben-merkezli ve tekdüze boyutunu göstermektedir.

Postmodern düşünürler, içinde bulunduğumuz dijital çağda savaşın kanlı gerçeğinden giderek uzaklaşıldığını ve teknolojik gelişmeler neticesinde savaşın bir tür bilgisayar oyununa dönüştürüldüğünü belirtmektedir. Oysaki güvenlik kavramı sadece fiziksel varlığın korunmasını değil, bireylerin psikolojilerinin de korunmasını içermektedir.

Feminist Kuramın Güvenlik Anlayışı
Feminist düşünürler, realist literatür tarafından devletin bekası ve güvenliği için olmazsa olmaz kabul edilen ulusal çıkar, güç, egemenlik, otonomi ve rasyonalite gibi olguların “ideal erkek” tipi üzerine tasarlandığını ileri sürmektedir.

Realist paradigmanın reddedilmesi Mevcut soyut sistematik söylemin sorgulanması Kadınların günlük yaşamları ve güvenlik arası bağa yönelik güçlü vurgu

Güvenliği şiddet eksenli kodlayan feminist kuramcılara göre güvensizliğin tanımı; başta cinsiyet, sınıf ve ırk olmak üzere tüm yapısal eşitsizliklerin etkileridir.

Feminist kuramın öncülerinden Tickner, güvensizliği BM’in İnsani Gelişim Raporlarında yer alan istatistiksel verilerle somutlaştırmıştır: “BM’in Irak’a boykot kararında asıl cezalandırılanlar ‘anne ve ailenin taşıyıcısı’ olarak kadınlar olmuştur. Güvenlik üzerine çalışan feminist kuramcıların, Bosna Savaşı’nda yaşanan tecavüz olaylarını uluslararası gündeme taşımaları başta insan güvenliği olmak üzere devlet dışı tüm güvenlik alanlarına ilişkin tartışmalara yeni bir boyut getirmiştir.

Afganistan’da birçok kadının savaş sırasında ailelerini yitirmiş olması ise şiddetin travmatik etkilerini ortaya koymaktadır. Buradan hareketle feminist kuramcılar, erkek egemen güvenlik yaklaşımının yarattığı güvensizliğe vurgu yapmaktadır.

(Konstrüktivizm) İnşacı Kuramın Güvenlik Anlayışı
Konstrüktivizm (İnşacı kuram); küreselleşmenin yarattığı ikilemlerin, krizlerin, değişim-dönüşümlerin, ayrışmaların ve birleşmelerin açıklanmasında, Güç ya da piyasa etkileşimi gibi maddi yapılar yerine fikirler, normlar, kültürler ve kimliklerden oluşan sosyal yapıyı analiz düzeyi olarak ele almakta ve güvenliği bu çerçevede yorumlamaktadır. Ancak realizmden farklı olarak inşacı yaklaşım, devleti toplumla birlikte incelemektedir.

İnşacı Kuramın Güvenlik Anlayışı
Başka bir ifadeyle devlet, toplumdan bağımsız düşünülmez ve toplumla birlikte anlamlandırılır. İnşacı kuramın norm, algılama ve önyargı gibi parçaları daha iyi birleştiren sosyal gerçekliklere vurgu yapması, Realizmin devlet güvenliğinin dışında bıraktığı ya da yok saydığı olguları (cinsiyet, kimlik, göç, insan hakları, refah toplumu vb.) güvenlik gündeminde üst sıralara taşımıştır.

İnşacı kurama göre aktörlerin uluslararası yapıdaki davranış biçimlerini belirleyen değişkenlerin başında kimlikler gelmektedir. Devletleri çatışma ya da uzlaşmaya iten ana unsur kimliklerdir; devletlerarası güven ilişkilerini de kimlikler şekillendirmektedir.

Kuramın öncülerinden Wendt, “Kuzey Kore’nin 5 nükleer silahı ABD için İngiltere’nin 500 nükleer silahından çok daha fazla tehdit içerir” örneğiyle kimliğin güvenlik algısındaki rolüne işaret etmektedir. Başka bir deyişle kimlik, bir ülkenin diğerlerini dost ya da düşman olarak kategorize etmesinde veya ötekileştirmesinde temel değişkendir.

Konstrüktivizm, bir devletin diğer bir devleti tehdit olarak değerlendirmesini ya da değerlendirmemesini kendi kimlik tanımlaması üzerinden oluşturduğu öteki algısına bağımlı kılmaktadır.

Mesela X devletinin Y devletini tehdit olarak algılarken Z devletini tehdit olarak görmemesi, X devletinin kendisini ve ötekini nasıl tanımladığıyla ilişkilidir. Wendt, bir devletin kendini ne derece tehlikede hissettiğinin diğer devletlerin maddi güçleri tarafından değil, o tehdidin algılanış biçimiyle belirlendiğini ileri sürmektedir.

İnsanlar da, benzer kimlikler arasında kendilerini güvenli, farklı kimlikler arasında ise güvensiz hissederler. Bireylerin kendilerini güvende hissetmelerinin temel şartlarından biri de kimliklerinin tanınmasıdır. Yugoslavya ve Sovyetler Birliği’nin dağılma süreçlerinde görüldüğü gibi 1990 sonrasında ortaya çıkan birçok iç savaş, çatışma ya da krizin temelinde farklı kimliklerin tanınmaması, baskı altına alınması ya da reddedilmesi gibi nedenler bulunmaktadır.

Özellikle günümüzde farklı toplumların ve kültürlerin birbirlerine çoğu zaman önyargıyla yaklaşmaları, konstrüktivizmin güvenlik denkleminde kimliğe atfettiği önemi pekiştirmektedir. Huntington, Soğuk Savaş sonrası uluslararası sistemi yedi farklı medeniyet havzası arasındaki kültürel çatışmayla yorumlamıştır.

İnşacı kuram, geleneksel olguların dışına çıkarak kimlik ve güvenlik arasındaki bağıntıyı açıklamaya çalışmış ve klasik güvenlik anlayışına yeni bir boyut getirmiştir. Bu yönüyle farklı bir perspektif sunan inşacı kuram, realizm gibi çatışma olgusu üzerinde durarak bir anlamda klasik güvenlik paradigmasını yeniden üretmiştir.

Kopenhag Okulu Güvenlik yaklaşımı
Kopenhag Okulu, 1990’larda somutlaştırdığı çok boyutlu güvenlik tanımlaması ve kapsamlı güvenlik anlayışıyla yeni güvenlik çalışmalarının çekim merkezi haline gelmiştir. Analiz birimi olarak devlet ve toplumu ele alan Kopenhag Okulu’nun bireye odaklanmamasına karşın devlet ve toplum arasında denge kurma arayışına girmesi, bu iki birimden doğrudan etkilenen birey için de önem taşımaktadır.

Kopenhag Okulu’nun güvenlik olgusuna dair öne sürdüğü temel argümanlar; liberal, post-yapısalcı, neo-realist ve konstrüktivist yaklaşımların bir kombinasyonudur. Kopenhag Okulu’nun önde gelen kuramcılarından Barry Buzan, askeri konulara politik, ekonomik, toplumsal ve çevresel güvenlik konularını da eklemleyerek “genişletilmiş güvenlik” anlayışını ortaya koymuştur.

Buzan’ın güvenlik yaklaşımına göre: Siyasi ve Askeri güvenlik: Devletlerin ofansif ve defansif askeri kapasiteleri + birbirlerini karşılıklı algılama biçimi Ekonomik güvenlik: Devletlerin güçlerini sürdürmek için gerekli finansal kaynak ve pazarlara ulaşabilme kapasiteleri Toplumsal güvenlik: Kimliksel ve kültürel değerler, çevreden merkeze göç olgusu, salt devlet merkezli güvenlik anlayışının reddi Çevresel Güvenlik: Yaşanabilir çevrenin tehdit ve tehlikelerden (küresel ısınma, nükleer felaketler vb.) korunması

Genişletilmiş Güvenlik Kavramları
Kimin Güvenliği? Risk Altındaki Değer Tehdit Kaynağı Ulusal Güvenlik Devlet Egemenlik, Toprak Bütünlüğü Değer Devlet(ler), Terörizm Toplumsal Güvenlik Milletler, Toplumsal Gruplar Ulusal Birlik, Kimlik Milletler, Göçmenler, Yabancı Kültürler İnsan Güvenliği Bireyler, İnsanlık Beka, Hayat Kalitesi Devlet, Küreselleşme, Küresel Çevre Sorunları Çevre Güvenliği Ekosistem Sürdürebilirlik İnsanlık Cinsiyet Güvenliği Cinsiyet İlişkileri, Azınlıklar Eşitlik, Kimlik, Dayanışma Ataerkil Yapı, Otoriter Kurumlar 95

Klasik güvenlik paradigması devlet güvenliğini önceleyerek en önemli değer olarak egemenlik üzerinde dururken, Kopenhag Okulu’nun yeni güvenlik yaklaşımı egemenliğin yerine kimliği ve özneler arası etkileşimi ön plana çıkarmaktadır. Bu açıdan değerlendirildiğinde Kopenhag Okulu’nun konu ve aktör bazında yeni güvenlik anlayışını çok boyutlu bir zemine taşıdığı söylenebilir.

Waever’a göre toplumsal güvenlik, beliren veya algılanan bir tehdide karşı kimliği savunmakta; “kimlikleri” vurgulayarak bir anlamda “devlet ötesi” bir nitelik taşımaktadır. Waever’ın devlet ötesi güvenlik algısını, daha açık bir ifadeyle toplum güvenliğinin devletin güvenliğiyle özdeş tutulmaması gerektiğini, Güney Afrika Cumhuriyeti örneğiyle somutlaştırmak mümkündür.

Nitekim Güney Afrika Cumhuriyeti’nde beyaz azınlığın dışında kalan halk, Apartheid rejimi boyunca karar alma mekanizmaları ve süreçlerinin dışına itilmiş; ulusal güvenlik arayışlarında söz sahibi olamaması nedeniyle yaşamlarını kronik bir güvensizlik hali içinde idame ettirmek zorunda kalmıştır. Dolayısıyla Güney Afrika Cumhuriyeti’nin güvenliği, tüm halk için aynı anlamı taşımamaktaydı.

Waever öncülüğünde Kopenhag Okulu tarafından yeni güvenlik terminolojisine kazandırılan ve “güvenlik dışılaştırma” (desecuritization) olarak da ifade edilen bu kuram, güvenlikleştirmenin anti-tezi şeklinde konumlandırılabilir. Güvenlik dışılaştırma, daha önce tehdit olarak kabul edilen bir şeyin ya da bir konunun artık tehdit olarak inşa edilmemesidir.

Soğuk Savaşın sona ermesi, güvenlik dışılaştırma modeline örnek olarak düşünülebilir. Zira Soğuk Savaş döneminde güvenlik çemberinin içine alınan birçok şey, başka bir ifadeyle güvenlikleştirilen birçok konu, SSCB’nin dağılmasıyla son bulmuş ve böylece güvenlik dışılaştırılmıştır.

Aberystwyth Okulu Güvenlik yaklaşımı
Aberystwyth Okulu, sorunları ya da olayları güvenlikleştirme ya da güvenlik dışılaştırma ikileminden sıyrılarak güvenliğin politik kurgulanışını ortaya çıkarmaya yönelmesi nedeniyle Kopenhag Okulu’ndan ayrışmaktadır.

Aberystwyth Okulu Güvenlik yaklaşımı
İki kuramsal yaklaşım arasındaki en önemli farklılığın, sorunların çözümünün güvenlikleştirmeyle mi yoksa güvenlik dışına çıkarmayla mı sağlanacağı konusunda olduğu söylenebilir. Aberystwyth Okulu, bu noktada sorunları güvenlik dışılaştırma yerine güvenliğin siyasiliğinin gündeme taşınmasına çalışmaktadır.

Aberystwyth Okulu Booth’un ortaya koyduğu eleştirel güvenlik anlayışına göre özgürlüğün olmadığı yerde güvenlik yoktur; ya da tam tersi güvenliğin olmadığı yerde özgürlükten bahsedilemez. Ne özgür ne de güvende olan Irak toplumunun içinde bulunduğu durum, Booth’un bu tespitine örnek teşkil etmektedir. Dolayısıyla “ben” ve “öteki” arasındaki sınırlar, karşılıklı güvene ve özgürlük haklarına saygı ile kaldırılabilir ki böylece ötekileş(tir)melerin önüne geçilerek bütünleşme sağlanabilir.

GÜVENLİK KAVRAMI

Güvenlik Kavramı Varlığın, bütünlüğün, değerlerin ve çıkarların korunması, sürdürülmesi ve geliştirilmesine yönelik tehdit, risk ve belirsizliklerden uzak olma haline güvenlik denir.

Güvenlik Kavramı Güvenlik yaşamsal bir zorunluluktur.
Birey için Güvenlik, çeşitli kademelerdeki endişeler bütünüdür. Güvenlik, ne olunduğuna , ne olunmak istendiğine ve bunun hangi koşullarda beklendiğine göre esneyen bir kavramdır.

Güvenlik Kavramı Güvenlik, güvensizlik ihtimallerinin ortadan kaldırılmasını ifade eder. Güvensizlik durumu ya da algısı tehdittir. Tehdit, ya bir gerçeklik olarak olgu veya sanal olarak bir algıdır.

Güvenlik Kavramı Günümüzde güvenlik değerlendirmeleri küresel, bölgesel, ulusal ve toplumsal güvenlik olarak genişlemiştir.

Güvenlik Kavramı Güvenliğin analiz birimleri: Sistem Devlet Toplum
Birey

Güvenlik Kavramı Güvenliğin Boyutları Siyasi Askeri Ekonomik Toplumsal
Çevresel

Güvenlikle İlgili Temel Kavramlar
Tehdit: Güvenliğe yönelik her çeşit faaliyet ve girişimlerdir. Risk: Gerçekleşmesi olası bir durumun ortaya çıkaracağı tehlikeler ve güvensizliklerdir. Tehdit ve Riskler varlığa, bütünlüğe, değerlere ve çıkarlara yönelik olabilir. Çıkarlara yönelik tehdit ve riskler siyasi, askeri, ekonomik, sosyolojik ve kültürel alanlarda olabilir.

Güvenlikle İlgili Temel Kavramlar
Tehdit genel olarak üç biçimde ortaya çıkar: Birincisi, eldekini yitirme riskidir. İkincisi, başka bir aktörün/aktörlerin elinde ya da etkisinde olanı ele geçirememe ve/veya üçüncü bir güce kaptırma riskidir. Üçüncüsü, hiçbir aktörün tek başına neden olamadığı, bir tek aktörden bağımsız ve küresel tehditlerdir.

Güvenlik Değerlendirmeleri
Uluslararası sistemin güvenliği, Coğrafi ya da işlevsel alt sistemlerin, bölgelerin güvenliği, Devletin güvenliği, Toplumun güvenliği, Toplumsal alt grupların güvenliği, Bireylerin güvenliği

Güvenlik stratejileri
Barışçıl güvenlik stratejileri Çatışmacı güvenlik stratejileri Savaş Stratejileri

Barışçıl güvenlik stratejileri, aktörlerin çatışmaya varmayan yöntemlerle güvenliklerini ve çıkarlarını gerçekleştirme yolundaki uygulamalarını ifade eder. İçinde şiddet kullanma ve caydırıcı olma hatırlatmalarını barındırsa da bunlar üzerine bir eylem biçimi geliştirilmeyeceği algılanmasına dayanır. Bu tür stratejilerde, bir aktörün kendi güvenliği için, doğrudan karşısındaki aktörü zarara uğratmayacağına ilişkin bir uzlaşıya dayanır, ancak kendi güvenliğini doğrudan karşıdakine bağladığı anlamına gelmez.

Barışçıl Güvenlik Stratejileri Diplomatik yöntemler Müzakere Yeni bir öneri geliştirme Uzlaştırıcılık ve arabuluculuk İyi niyet gösterileri Haber alma ve karar alıcıları yönlendirme Ekonomik yöntemler Ekonomik ödüllendirme Dış yardım İşbirliği ve ortaklık kurma Evrensel düzeyde Bölgesel düzeyde

Çatışmacı Güvenlik Stratejileri Diplomatik alanda Tek yanlı karar alma Oldu bittiye getirme Müzakereye öngörülmemiş tarafların katılması Ekonomik yöntemler Boykot Ambargo Abluka

Çatışmacı Güvenlik Stratejileri Savaşa varmayan sıcak yöntemler Tahrik etme, tedhiş, sabotaj ve şiddet olayları yaratma Darbe yapılmasını teşvik etmek Askeri yöntemler Soğuk savaş ortamı yaratmak Tek taraflı ve çift taraflı tatbikatlar yapmak

GÜVENLİK KAVRAMININ TEMEL ÖZELLİKLERİ

Güvenlik Kavramının Temel Özellikleri
Uluslararası sistemde güvenlik anlayışı iki biçimde ortaya çıkmaktadır: Ulus-devlet güvenlik anlayışı, Sistemin bütününe yönelik güvenlik anlayışı. Evrensel işbirliği içinde bir sorunu çözen devlet(ler) sonrasında uluslararası güvenlik kurallarını da ilan eder. Güvenlik askeri önlemler gerektirdiğinden, normları koyanlar korunmasını üstlenirken bunun maliyeti altına da girerler.

Güvenlik hiç kuşkusuz güç ile birlikte düşünülen bir kavramdır. Her aktörün güvenlik sağlayıcı donanımları kendine özgüdür ve coğrafya, nüfus, askeri hazırlık durumu gibi güç unsurlarıyla doğru orantılıdır. Güç unsurlarını istenen seviyede tutmak için her aktörün gereksinimleri, gereksinimlerin karşılanması için ise kapasite artırımına ihtiyaç vardır. Bu nedenle kapasite artırımı her aktörün güvenlik anlayışının ortasına yerleştirilmiştir.

Uluslararası sistem içerisinde yer alan bir oyuncu gereksinimlerini karşılayarak varlığını koruma ve sürdürme gayretindeyken tehdit tanımı yapar. Tehdit üç şekilde ortaya çıkar: Eldekini yitirme riski, Ele geçirememe veya kaybetme riski, Tek aktörden bağımsız ve küresel riskler. Çoğu zaman devletler “sanal tehdit”ler oluşturarak uluslararası toplum ve sistemi buna inandırmaya çalışır.

Tehdidin şekli her ne olursa olsun her aktör üç halkalı bir güvenlik sistemi kurmaktadır: Aktörün kendi iç güvenlik sistemi Yakın çevre güvenlik halkası Küresel tehdit halkası. Sıralama her ülke için değişken olabilmektedir. Dünya devleti olma beklentisindeki bir devlet için üç halka da aynı öneme sahip olabilmektedir.

Güçlü aktörler uluslararası sistemi şekillendirmek ve kendi istedikleri sonuçları almak için ortak güvenlik sistemleri kurarlar. Uluslararası sistemi şekillendirdiklerini düşünen aktörler için önemli olan “status quo” nun korunması iken; bunun tersi bir durumda aynı aktörler “revizyonist” bir politika izleyebilir.

Uluslararası sistemde güvenlik anlayışları farklı dönemlere göre farklı içerikler kazanmıştır. Her aktörü aynı yoğunlukta zarara uğratacak bir tehdit mevcut olmasa da, tarih boyunca güvenlik endişesi hep var olmuş, her koşula göre tehdit kavramının içi yeniden doldurulmuştur.

Uluslararası alanda küresel bir güvenlik sisteminin var olduğundan söz etmek mümkün değildir. Farklı güvenlik anlayışı olan güçlü aktör gruplarının çıkarlarıyla karşılıklı bağımlı çıkarları bulunan aktörler arasında saptanmış genel kurallar söz konusudur.

GÜVENLİK FELSEFESİ VE KAVRAMI

Benzer bir sunumlar

... konulu sunumlar: "GÜVENLİK FELSEFESİ VE KAVRAMI"— Sunum transkripti:

Benzer bir sunumlar

Proje hakkında

Geri bildirim

Giriş

Sosyal ağ üzerinden giriş yapmak:

GÜVENLİK FELSEFESİ VE KAVRAMI

Benzer bir sunumlar

... konulu sunumlar: "GÜVENLİK FELSEFESİ VE KAVRAMI"— Sunum transkripti:

Benzer bir sunumlar

Proje hakkında

Geri bildirim